Het schort
Ik meld mij bij de balie. Koffertje mee, want ik blijf een nacht over. Het gaat in de namiddag gebeuren. Er ligt nog een hele middag voor me. Ik kom op de neurologie afdeling te liggen, omdat er elders in het ziekenhuis een bacterie rondloopt. Ik krijg een kamer met toilet. Vrouw en zoon nemen afscheid.
Er komt een assistente. Ze wil wat onderzoekjes doen. Ze lijkt onzeker. Ze stelt veel vragen. Ik beantwoord ze achteloos, eigenlijk half. Tot nu toe werd daar genoegen mee genomen. Zij niet.
In loondienst was ik betrokken bij serviceafdelingen. Goede vragen zijn belangrijk, maar goede antwoorden krijgen is een kunst. Deze dame beheerst dat tot in de vingertoppen.
We raken aan de praat. Ze wil chirurg worden. Bent u bang? Ik lach de vraag weg. 'Ben je straks ook bij het hengelen?', vraag ik. Nee, maar als u wilt, dan kan ik meegaan. 'Waarom?', vraag ik verbaasd. Dan ziet u een vertrouwd gezicht als u wakker wordt...
De uitzendingen van omroep brabant vallen in herhaling. Het schort wordt afgegeven met een korte uitleg. Ik let niet op.
Eindelijk is het dan zo ver. Ik mag het schort gaan aantrekken.
Ik trek het aan en merk dat het niet goed zit. De sluiting zit aan de binnenkant. Ik wil de mouwen goeddoen, maar die zitten er niet aan. Zit de sluiting aan de buitenkant, dan zit ie op mijn rug. Niet logisch, bovendien wordt dan de behandelplek afgedekt, want die zit nu aan de voorkant.
Zou dit een damesmodel zijn? Het kleine stickertje met de handleiding vermeldt alleen wasvoorschriften. Even naar de balie doe je niet zonder voorkant. Ik laat het maar loshangen en kruip onder de deken.
Mijn bed wordt vaardig over de gangen geduwd. Het zijn vrijwilligers die dit werk doen. Bij de deur van de behandelkamer word ik geparkeerd. 'U wordt zo opgehaald', zegt de vriendelijke mevrouw. Dat duurt toch wel eventjes. Het avondspreekuur gaat al beginnen. Ik knik naar de voorbijkomende bezoekers. De meesten ontwijken oogcontact. Dat zou ik ook doen. Het is toch raar, zo'n eenzame patient op de gang.
Ik word binnen gereden. 'Uw behandeling is extra gepland, de arts komt wat later', zegt ze. We praten wat terwijl zij voorbereidingen treft. Het gesprek stokt even, als ze hoort dat het om een tumor gaat. Haar dienst gaat zo aflopen, maar ze zal morgen kijken hoe het gehengel verlopen is. Met een bemoedigend kneepje in mijn schouder, neemt ze afscheid.
De temperatuur in behandelkamer is aan de koelle kant. Er staat een PC te zoemen. Aan de muur hangt een grote poster met een checklist. Er hangen nog meer instructies aan de muur. Is het de bedoeling dat ik vast begin?
Er komt een assistente. Ze wil wat onderzoekjes doen. Ze lijkt onzeker. Ze stelt veel vragen. Ik beantwoord ze achteloos, eigenlijk half. Tot nu toe werd daar genoegen mee genomen. Zij niet.
In loondienst was ik betrokken bij serviceafdelingen. Goede vragen zijn belangrijk, maar goede antwoorden krijgen is een kunst. Deze dame beheerst dat tot in de vingertoppen.
We raken aan de praat. Ze wil chirurg worden. Bent u bang? Ik lach de vraag weg. 'Ben je straks ook bij het hengelen?', vraag ik. Nee, maar als u wilt, dan kan ik meegaan. 'Waarom?', vraag ik verbaasd. Dan ziet u een vertrouwd gezicht als u wakker wordt...
De uitzendingen van omroep brabant vallen in herhaling. Het schort wordt afgegeven met een korte uitleg. Ik let niet op.
Eindelijk is het dan zo ver. Ik mag het schort gaan aantrekken.
Ik trek het aan en merk dat het niet goed zit. De sluiting zit aan de binnenkant. Ik wil de mouwen goeddoen, maar die zitten er niet aan. Zit de sluiting aan de buitenkant, dan zit ie op mijn rug. Niet logisch, bovendien wordt dan de behandelplek afgedekt, want die zit nu aan de voorkant.
Zou dit een damesmodel zijn? Het kleine stickertje met de handleiding vermeldt alleen wasvoorschriften. Even naar de balie doe je niet zonder voorkant. Ik laat het maar loshangen en kruip onder de deken.
Mijn bed wordt vaardig over de gangen geduwd. Het zijn vrijwilligers die dit werk doen. Bij de deur van de behandelkamer word ik geparkeerd. 'U wordt zo opgehaald', zegt de vriendelijke mevrouw. Dat duurt toch wel eventjes. Het avondspreekuur gaat al beginnen. Ik knik naar de voorbijkomende bezoekers. De meesten ontwijken oogcontact. Dat zou ik ook doen. Het is toch raar, zo'n eenzame patient op de gang.
Ik word binnen gereden. 'Uw behandeling is extra gepland, de arts komt wat later', zegt ze. We praten wat terwijl zij voorbereidingen treft. Het gesprek stokt even, als ze hoort dat het om een tumor gaat. Haar dienst gaat zo aflopen, maar ze zal morgen kijken hoe het gehengel verlopen is. Met een bemoedigend kneepje in mijn schouder, neemt ze afscheid.
De temperatuur in behandelkamer is aan de koelle kant. Er staat een PC te zoemen. Aan de muur hangt een grote poster met een checklist. Er hangen nog meer instructies aan de muur. Is het de bedoeling dat ik vast begin?
