Amputatie...

In alle vroegte word ik wakker gemaakt. Ik kan nog even gaan douchen. Als ik terugkom is het nog rustig op de kamer. Het schort gaat aan en ik kruip weer terug in bed. Langzaam wordt het ziekenhuis wakker. Het is half acht geweest. Op de gang hoor ik elektrische beddentrekkers af en aan rijden. Daar komt de mijne. Mijn kamergenoten wensen mij succes. De weg naar de operatiekamer is lang. Ik word in een ruimte neergezet. Daar ga ik over naar een soort brancard. Er liggen al best wat patienten te wachten.

Na een poosje word ik opgehaald. 'Je moet niet schrikken van al die mensen', zegt ie. Er doen wat studenten mee. Als de deur van de operatiekamer open gaat, schrik ik wel. Het lijkt wel open dag. Ik moet eigenlijk al een tijdje naar de toilet en dat gevoel wordt nu versterkt. Dan gaat het beginnen. Aan alle kanten wordt gewerkt. Onderwijl moet ik een vragenlijst beantwoorden, een soort examen. Laat de toilet maar zitten denk ik, dat wordt zo'n gedoe. De assistente komt aanlopen. Ze geeft een hand. Wat kijkt ze boos. In niets lijkt ze op die grappende vrouw van gisteren.

Ik lig te balanceren op een rand. Zo voelt dat. Even later hoor ik, dat ik op een kussen lig. Een kussen met veel mogelijkheden. Een technologisch wonder. Een student die het heeft zien werken, is razend enthousiast. Hij vertelt, dat de patient in de meest vreemde houdingen kan worden geperst. Andere studenten worden nieuwschierig. Zij willen dat ook wel eens zien. De assistente grijpt in. Er volgen duidelijke instructies. Wanorde wordt orde.

U gaat nu slapen. 'Echt niet', denk ik. Ik kijk rustig om me heen. Aan mijn hoofdeinde staat een verpleegster. Ik merk dat ze mijn hoofd tussen haar handen houd. Geen verkeerde manier om in te slapen. Langzaam gaat het licht uit.

Wakker worden! Meneer wakker worden! Volgens mij hebben ze dat tegen mij. Ik probeer m'n ogen te openen, maar dat lukt niet. Ik wil mijn hand bewegen, dat gaat ook niet. 'Hij zakt weer weg...', hoor ik zeggen.
Ik hoor geluiden. Ik wil kijken waar ik ben, maar ik krijg mijn ogen niet open. Bewegen lukt niet. Zelfs mijn pink wil niet luisteren. Ik probeer uit alle macht vuisten te maken. Mijn hele lijf gaat schokken, eindelijk kan ik kijken.

Mijn arts staat op een afstandje. Niet in zijn slagersschort, maar keurig in het pak. Hij zegt niets, hij kijkt me taxerend aan. 'Is het gelukt?', wil ik vragen. In plaats daarvan maak ik een onverstaanbaar geluid. Het voelt of mijn strottehoofd weggehaald is. 'Het is goed gegaan', zegt ie. Het is helemaal goed gegaan... Ik reik hem de hand.

De zaalarts informeert naar bijzonderheden. Praten is bijna onmogelijk. Ik voel een ruis in de schouder, er wordt een hartfilmpje gemaakt. Mijn vrouw, zoon, schoonzus en zwager komen aanlopen. Ze worden tegengehouden. Het filmpje moet eerst af. Alles oké. Ik zie mijn zoon schrikken als ie dichterbij komt. Dan volgt het weerzien. Zo voelt dat tenministe. Alsof je elkaar heel lang niet gezien hebt...

Mijn operatie heeft bijna 8 uur geduurd. Ik hoef niet meer naar de toilet. Ik vraag me af waar dat gebleven is...