zonnige dag

20-9

als ik vandaag rond drie uur in het revalidatie centrum kom , wacht ik nog even in de centrale hal, vandaag komen fred en lita op bezoek, en er mag maar 1 bezoeker op de afdeling , dus wel zo leuk als 1 van hun ron van de afdeling ophaalt, kunnen ze gelijk even zien waar en hoe hij erbij zit.

als ron opgehaald is door lita , gaan we lekker naar buiten de zon tegemoet.

we strijken neer in het zonnetje op een terrasje en bestellen wat te drinken , ron praat honderduit , en vind het erg fijn dat ze er zijn, het doet m goed zie ik aan hem,

zo vertelt ron dat morgen zijn programma gaat starten, morgen middag eerst van 14.00 tot 15.00 naar de ergo therapeut en dan van 16.00 tot 17.00 naar de fysio therapeut.

er is ron verteld dat er de eerste 2 weken rustig aan word gedaan qua therapie daarna zal het wat intensiever gaan worden , ron kan in ieder geval niet wachten om te beginnen.

verder vertelt ron wat hij zoal heel de dag doet en hoe alles in zijn werk gaat , en de dingen waar hij tegen aanloopt.

zo is het een gezellige zonnige zondagmiddag geworden , en lopen we eind van de middag weer terug naar rijndam ....want ron krijgt kw voor 6 zijn eten , het terras waar we zaten is maar 5 minuutjes lopen dus we zijn er zo , het valt me op nu , nu ik al duwend achter de rolstoel loopt hoe slecht het is gesteld met het straat werk , we hobbelen wat heen en weer en dan met name ron , als we de trambaan oversteken blijven we even steken met de stoel ik schrik me eigen rot , maar het gaat goed , blijkt echt nog wel een kunst om met een rolstoel te rijden .

maar we komen heelhuids aan bij rijndam , ron gaat naar boven naar zijn eten en daarna hoopt hij voetbal te gaan kijken , want zijn cluppie "liverpool" speelt.

dus voor ons tijd om weer richting het westland te gaan.

dat is een van de dingen die ik steeds weer moeilijk en lastig vind en wat niet went , het weg gaan en niet wetende wanneer ron weer thuis is , maar met de gedachte dat hij vol voor zijn therapie gaat vanaf morgen , hou ik me eraan vast dat dat zo snel als mogelijk is zal zijn .

1 reactie

Lieve Astrid, als Ron 'een beetje zijn gang kan gaan' met de therapie, lijkt het me zo dat hij sneller is dan menigeen daar denkt. Hij wil zó graag vooruit en kan daardoor 'onmogelijke' bergen verzetten. Ben er zeker van; ik hoef maar terug te denken aan mijzelf... 
Tanden op elkaar, de tranen verbijten, en doorzetten. 

Maar ik snap helemaal hoe vreselijk het voor je is hem steeds achter te moeten laten. Zo hebben wij ook telkens weer gestaan. Waarbij ik ook moet bekennen, dat ik vaak o zo veel te moe was om te reageren op mijn bezoek. Zelfs ook mijn man. Dan was het fijn als ie ging voor een ommetje of zo. Hoe hij zich voelde, heeft hij mij nooit zo willen zeggen.... Maar ongetwijfeld was het erg moeilijk en zwaar voor hem mij achter te laten.....

Liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 22/09/2020 - 21:05