positief en trots

6-9

vanochtend rond half 11 op weg naar het ziekenhuis , eenmaal in het ziekenhuis tref ik ron gedoucht en jawel geschoren aan in bed , redelijk afgepeigerd en vermoeid van het douchen, maar ook voldaan.

zodra ron gaat vertellen , beginnen zijn ogen te stralen.hij voelt zich goed vandaag en heeft goed geslapen, maar het grootste nieuws komt nog, hij kan zijn tenen weer iets meer bewegen vandaag !!!

vol trots en met een stralend gezicht laat hij het zien , en ja waar het de afgelopen dagen een heel klein stukje beweging was , is het nu zichtbaar meer beweging , en het lijkt of hij er iets minder moeite voor hoeft te doen , het iets minder kracht kost.

dit geeft ons weer moed , en doet ons beide heel erg goed .

jee wat zijn we blij , en super fijn om ron zo te zien .

als ron een beetje bijgekomen is van de douchebeurt gaan we even naar buiten voor de lunch komt , het zonnetje schijnt dus even wat vitamime d meepakken.

de verpleging staat klaar om ron uit bed in zijn stoel te helpen , maar met gepaste trots zegt ron , dat we dat prima samen kunnen als ijzersterk team , en ja zo is het , ben er ook best beetje trots op als ik kijk hoe we onszelf tot nu toe redden en aanpassen.

dus zo gezegd zo gedaan . ik help ron uit bed zijn stoel in waarna we met een bakkie even naar buiten gaan

op de foto kunnen jullie een beetje zien hoe wij dat met zijn tweeen fiksen

het is heerlijk buiten ,na een half uurtje gaan we weer naar boven , eenmaal boven staat de weegstoel klaar voor ron , hij moet dus nog even gewogen worden.

er komt een verpleegkundige om ron op de weegstoel te helpen , ron vraagt aan haar "hoe gaan we het doen" ron is zo vol goede moed dat hij wil proberen om met hulp van haar op de weegstoel te schuiven , dit vind de verpleegkundige niet een heel goed idee , ik overigens ook niet , dus toch gewoon met de staddy.

vind het wel heel mooi om te zien , wat voor boost en moed het ron geeft dat hij wat meer beweging voelt .

eenmaal terug in bed eten we de lunch en ron gaat even rusten en wat lezen.

rond half vier gaan we nog even naar buiten , daar praten we wat en genieten we van het zonnetje en van elkaar.

rond half 6 komt het eten alweer , ik blijf nog even tot na het eten en ga dan naar huis , we nemen afscheid en ron zegt nog een keer dat hij zich erg blij voelt dat er meer beweging is.

ik beaam zijn blije gevoel, en ben trots op hem en vooral op ons!!!

al met al een rustig dagje vol met positiviteit, en dat konden we wel even gebruiken.

net voordat ik aan dit schrijven begon , kreeg ik een bericht van scott , mijn jongste zoon.wat ik ook even wil delen

scott vraagt aan mij hoe het met ron gaat , en hoe lang hij nog in het ziekenhuis moet blijven.ik vertel hem dat dat nog ongeveer een week duurt en dat ron dan naar een revalidatiecentrum gaat.

en ja dan komt de vraag "wat is dat"

ik heb daar toch wel even over na moeten denken , vond het ook best confronterend , en tja hoe leg je dat uit , ik heb t zo goed en zo kwaad geprobeerd , en denk dat t aardig gelukt is , maar sta er ook even bij stil dat het voor kinderen moeilijk te begrijpen en uit te leggen is , want na mijn uitleg word er een vragen vuur op mijn losgelaten.

die begint met .....kan hij dan nooit meer lopen?.....hoe komt het dan dat hij zijn voet niet kan gebruiken en bewegen?.......voelt hij dan nog wel wat?......zit hij dan heel de dag en nacht in rolstoel?......kan hij dan nog wel slapen?......

hij eindigt het vragen vuur met "kan ik ook op bezoek komen of beter van niet?"

dus van de week kijken we uit naar zijn bezoek....