momenten....

17-4

een waardevolle week hebben we gehad , waarin we veel bezoek hebben gehad van veel mensen ....echt heel fijn, en wat ging het goed met ron, iedereen die kwam was verbaasd hoe t met hem ging , hij zat er bij gewoon als "RON" bijna onwerkelijk , zo voelde het ook voor ons , onwerkelijk, je zo goed voelen , maar wel een diagnose hebben van nog enkele weken, ik ging zelfs bijna geloven dat de artsen er toch echt naast zaten dit keer.......tot vandaag.....

ron had sinds donderdag al last van zijn nek , vrijdag was dit bij het wakker worden vrij hevig , dus ik de huisarts gebeld , het advies was om de methadon te verdubbelen , het leek even iets beter te gaan vrijdagmiddag en avond , maar helaas zaterdagochtend ging t finaal mis , ondraaglijke pijn ,......het was echt afschuwelijk, ik heb ron al veel pijn zien hebben , maar niet op deze manier ......totale paniek was er in zijn ogen af te lezen ,......niet meer weten te doen.....echt onmenselijk......op een of andere manier blijf ik heel rustig , een soort van overlevingstand denk ik..........ik heb de huisarts gebeld , deze gaat overleggen met het pijnteam in het ziekenhuis wat te doen..........als ik een halfuur later gebeld word door de huisarts met het bericht dat ze niks meer kunnen doen, behalve hem in een diepe slaap brengen , komt dat als een mokerslag binnen....dit kan niet , het voelt aan alle kanten niet oke .......het pijnteam vind de pijnmedicatie al zodanig hoog dat ze denken dat niets meer helpt tegen deze pijn, het is waarschijnlijk een soort doorbraakpijn van een kahler haard in zijn nek , eaar ook al een verzakking van wervels zit ......als ik het aan ron vertel word de paniek in zijn ogen nog groter , ik zie aan hem dat hij hetzelfde gevoel deelt , dit kan en mag niet .......het klopt niet in ons gevoel..........als de huisarts een half uurtje later arriveert deelt zij hetzelfde gevoel, en heeft overlegt met ons .......om te proberen om te kijken of een morfine pomp wellicht wat verlichting kan geven ,.......wat ben ik haar dankbaar op dat moment , ook ron stemt in.....het kan niet direct , omdat er t een en ander geregeld en besteld en gehaald moet worden , .....wel dient ze gelijk een dosis morfine toe in de hoop dat dat alvast wat doet ......en pffffff wonder boven wonder lijkt dit wat te doen .....ron voelt zich eerst wat licht in ziijn hoofd worden en een beetje dizzy.......maar de pijn zakt iets weg .....naar t acceptabele ......wat een verademing ......de huisarts gaat weg om t een en ander in gang te zetten en te regelen......inmiddels is ron zijn zus met dochter gearriveerd , en gelukkig is ron weer wat aanspreekbaar , en zo hebben we het over van alles en is het fijn om dingen en herinneringen met elkaar te delen ......ondertussen bel ik de kinderen van ron en mijn eigen kinderen , om vandaag toch nog langs te komen , de huisarts heeft nl verteld dat de kans erin zit dat ron na aansluiting van de morfine pomp wat warrig en niet meer helder kan zijn........valt me zwaar dit aan hun te vertellen .......ook is het zwaar als ron zijn zus en nichtje weggaan en afscheid nemen van elkaar , wetende elkaar waarschijnlijk niet meer in levende lijve te zien .....hartverscheurend .

mike en zijn vriendin zijn inmiddels gearriveerd , en de morfine is bij ron inmiddels aardig ingewerkt ......het zonnetje schijnt en dus gaan we buiten zitten ......en beetje bij beetje druppelt iedereen binnen , en zo zitten we rond 4 uur met de kids en een goede vriend van ron buiten aan een biertje .......heel bizar om te zien , bijna onwerkelijk , wat een contrast met vanochtend ......maar het voelt fijn iedereen zo bij elkaar te hebben , ik zie ron genieten , wel af en toe de pijn verbijten.....maar hij geniet .....

we eten nog wat met elkaar en dan gaat ieder zijn eigen weg.........en zo zit ik even later bij ron op zijn bed , pfff wat een dag , ........onvoorstelbaar hoe het toch ineens zo kan toeslaan.....net of de ziekte je inhaalt ....je weet dat je ziek bent , maar toch overvalt het je enorm, en waren we er totaal niet klaar voor in ons gevoel........wat een vreselijke k....ziekte , ron beschrijft het als "of t je opvreet van binnenuit".....beetje bij beetje , steeds als je denkt dat t weer een beetje gaat slaat t toe in volle hevigheid ........en hoe raar ook .....keer op keer overvalt het ons toch steeds weer , terwijl je weet en voelt dat t aanwezig is ...

we hebben vanavond nog lang nagepraat over alles .......beide hebben we nu de totale rust .....het is goed zo .....het is genoeg geweest ......we hebben vandaag ondanks alle ellende vanochtend een ontzettende fijne dag gehad met dierbare om ons heen , alle dingen kunnen zeggen die we wilde zeggen ......we weten niet wat ons de komende dagen gaat brengen......maar voor nu is het goed, wat er ook komen gaat ......er is een rust in ons gekomen .....