met een lach en een traan

16-9

zoals jullie hebben kunnen lezen heeft ron dit keer ook een stukje geschreven....superleuk en fijn,

maar ook toch van mijn hand vandaag nog een stukje ,....al is het alleen maar voor mezelf , merk dat ik het fijn vind om de dingen op te schrijven en van me af te schrijven.....en hopelijk vinden jullie t fijn om te lezen.

dus bij deze ....

vanochtend stap,ik in de auto met een dubbel gevoel , ron straks weg van het veilige plekje in het ziekenhuis, maar wel weer een volgende stap in zijn herstel ....revalideren!!!

heel erg fijn , maar toch voelt het erg dubbel.

vanochtend eerst langs de bakker gereden voor een bedankje voor de verpleging in het ziekenhuis waar hij tenslotte bijna een maand heeft gelegen met een hele goede verzorging,

dit hebben wij beide als super fijn ervaren...altijd was daar iemand voor... luisterend oor , verschoning......voetmassage en ga zo maar door.... dus zeker een bedankje waard....

eenmaal in het ziekenhuis, rond 9 uur , word de lekkernij erg gewaardeerd.

10 uur word ron opgehaald door de zorgambulance , nog best een race tegen de klok om alles op tijd gepakt en aangekleed te hebben.+ alle medicatie e.d. regelen .....maar t is gelukt. dus 10.15 loop ik door de gang van de afdeling achter ron aan die op het brancard ligt, pfff merk dat ik wel even een paar keer moet slikken , hier hebben we de afgelopen 3 en halve week best veel meegemaakt ....vele emotionele maar ook bijzondere momenten gehad , dus ik hou het wederom niet helemaal droog , en loop in tranen achter ron aan .maar herpak mezelf weer , met de gedachte dat dit ook weer een stap in herstel is.

ron gaat de ene lift in . ik de andere en we zullen elkaar in het revalidatie centrum weer zien .

als ik bij het revalidatie centrum aankom doet de ambulance net de deuren open om ron naar buiten te rijden.....wat een timing.

op de 3e etage worden we naar een kamer gebracht , al vrij snel komen er 2 verpleegkundige ons welkom heten , we moeten het een en ander invullen en krijgen koffie , al vrij snel komt er een ass arts bij om allerlei vragen te stellen, en wij krijgen ook de gelegenheid voor vragen , en er word het een en ander uitgelegd , als dit allemaal achter de rug is , krijgen we om 12.00 wat te eten , en er is ons verteld dat ron daarna verhuisd word naar zijn kamer en er nog wat gesprekken zullen plaatsvinden.

als we klaar zijn met eten , en t inmiddels 14.00 is vragen we onszelf af of ze ons soms zijn vergeten , ik loop de gang in naar de balie , maar zie niemand , ron besluit om op zijn bel te drukken en na enige tijd komt er een verpleegkundige , die brengt ons na wat navragen bij collega s naar ron zijn kamer , nou daar liggen en zitten we dan .....en nu ....voelt heel ongemakkelijk bij beide , ron besluit maar om zichzelf voor te stellen aan zijn kamergenoten (3 mannen) hij vertelt in het kort zijn verhaal en hoe hij hier terecht gekomen is , ..... merk aan ron dat hij het best moeilijk vind , maar ik vind hem dapper , ik zelf vind het heel lastig om te zien hoe ieder met zichzelf worstelt ...... ook zijn kamergenoten ....als we een tijdje op zijn kamer zitten voel ik me op een gegeven moment heel ongemakkelijk......gaan er nou nog gesprekken komen .....wat is de bedoeling.....etc

we besluiten om het maar gewoon te vragen en drukken weer op de bel , als de verpleegkundige (max) er is geven we onze ongemakkelijkheid aan .....hij geeft ons een rondleiding over de afdeling en de beneden verdieping , en vertelt dat dit het is voor vandaag , wij weten niet goed wat te doen en voelen ons soort van beetje verloren , dus vragen we of we even naar buiten kunnen / mogen ....dit is geen probleem dus op naar buiten .....even frisse neus .

daar gaan we tegenover het gebouw even op een bankje zitten .....even alles op ons in laten werken en even op adem komen, ik merk aan mezelf dat ik het best lastig vind en confronterend, gelukkig kunnen we hier over ook goed praten, 

we hebben allebei heel erg t gevoel dat we ons soort van verloren voelen ,  ze zijn hier heel erg zijn gericht op zelfredzaamheid wat natuurlijk heel goed is , maar waar wij kennelijk nog erg aan moeten wennen na bijna een maand in het ziekenhuis .

na een tijdje gezeten te hebben , gaan we even stukje verder , voelt ook raar om ineens in soort van bewoonde wereld achter een rolstoel te lopen tot nu toe zijn we niet verder geweest dan t parkeerterrein van het ziekenhuis.

we besluiten om op een terrasje een bak koffie te nemen ,  ook wel weer bijzonder , om samen op een terrasje te zitten , maar wel fijn , net of je weer een beetje echt leeft of zo.....best gek eigenlijk.

als we weer op ron zijn kamer zijn , is het wat  ongemakkelijk , voor ron zal dat nog vele malen erger zijn , ik rij zo weer naar huis maar hij moet daar achter blijven , maar besef me ook dat het goed is , goed om aan zijn herstel te werken , wat hij zo graag wil en t liefst gister mee zou beginnen.

als ik rond 5 uur naar huis ga , is dat best wel even lastig, maar tegelijkertijd bedenk ik me ook dat het voor ron waarschijnlijk vele malen lastiger en moeilijker is .

morgen om half 9 word ron opgehaald in rotterdam , om om half 10 zijn kuur in delft te krijgen .

als ik thuis ben komen de jongens even eten , superfijn  om even mijn verhaal te delen met ze , en zie en merk dat ze oprecht meeleven , ben trots op ze!!!en ook op ron hoe hij dit allemaal hendelt!!!

al met al een hele rare.... emotionele..... confronterende dag, maar in mijn achterhoofd ook een dag die ons een stap verder brengt in ron zijn herstel

morgen weer een nieuwe dag......