aanpassen

17-9

terwijl ik de titel van dit stukje schrijf....."aanpassen" , realiseer ik me dat dit ons ook gaat lukken , "het aanpassen" ook al voelde het vandaag niet zo en voelde het naar, maar als ik dan aan de afgelopen periode terugdenk , hoe vaak we ons hebben moeten aanpassen , en hoe ons dat toch telkens weer lukt op een of andere manier , zal dat nu niet anders zijn.

 

maar laat ik bij het begin van de dag beginnen .

ron is een man van tijd..... als er op een bepaalde tijd word afgesproken is hij er ook op die tijd.

dus vanochtend zou hij om half negen opgehaald worden door de zorgambulance, en was dus ietwat gestresst om 8 uur want moest nog aangekleed , en ja wilde ook nog wel wat eten voor vertrek naar delft.

dus kwart over 8 zat hij aan zijn ontbijt , naast de lift zodat hij die in de gaten kon houden als ze hem kwamen halen, snel snel wat eten , en tja niet ales valt te plennen , de zorgambulance was er om 9 uur .

dus op weg naar delft .....de 3e kuur ..... de rit verliep op zich goed maar ron lag niet helemaal lekker met zijn hoofd , bleek achteraf.

omstreeks 10.15 was hij in delft , waar ik al in de wachtkamer zat om hem op te wachten.

kuur stond klaar , en ron werd van de brancard in het bed geschoven , we worden hartelijk ontvangen door de verpleging en iedereen is benieuwd hoe ron het in rijndam heeft.

de kuur zal ongeveer de hele dag in beslag nemen , want de zorgambulance is voor s middag half vijf weer besteld voor vervoer terug naar rijndam.

als de kuur ongeveer een half uur loopt , krijgt ron erge pijn in zijn nek , hij vermoedt dat dat door het vervoer in ambulance komt , omdat hij niet lekker lag met zijn hoofd.

op een gegeven moment word het zo erg dat ze hem toch maar een morfine pil geven in de hoop dat hij zich wat beter gaat voelen.

door de kuur word hij ook wat suffig , en hij valt af en toe een beetje in slaap , ik besluit rond de middag even naar delft te rijden voor een paar jogging broeken en t shirts , want door de dexamatason (medicatie) is hij enorm aangekomen , lijkt met de dag erger te worden , dus de t shirts worden tekort en de broeken te strak 🙈

als ik na een uurtje terugkom , is hij nog steeds erg duf , en met tijd en wijlen valt hij lekker in slaap.

rond half vier zit de kuur er helemaal in ..... blijft altijd toch een apart iets die kuurdagen , iets waar je al je hoop gevestigd heb ......een zak met vloeistof die moet zorgen dat de foute cellen in je lijf opgeruimd worden.

dit keer is de ambulance er iets vroeger ....kwart over vier .....en ron gaat naar rotterdam en ik naar de lier.

om half 6 eet ron in de gezamenlijke eetzaal , en ik krijg een foto van een lekker bord macaroni.....jammer dat het alleen een foto is😎

om de spits richting rotterdam een beetje te vermijden, stap ik rond half 7 in de auto op weg naar rotterdam.

als ik bij ron aankom ligt ron in bed , met de hekjes omhoog, zichtbaar ontdaan.

hij is tijdens zijn toiletbezoek onderuitgegaan , was net te laat bij de toilet , en zijn benen hielden het niet meer vertelt hij , ligt dus op de grond in de wc met de deur op slot.

heeft op de noodbel gedrukt , en al schuivend de deur van het slot gehaald , ik voel met hem mee , tenminste voor zover ik me dat kan invoelen.

ze krijgen hem niet omhoog dus er moet een lift komen , en zoe word hij met zijn broek op zijn knieen in de lift gehesen , en naar zijn bed gereden met lift , waar hij in zijn bed word gezet met de lift, wat je dan hoopt dat er een soort van inlevingsvermogen is , maar de verpleegkundige die hem uit de lift haalt , legt hem in bed en kleed hem uit , ron zegt nog dat hij straks nog even zijn bed uit wil , vervolgens laat hij ron zijn bed zakken met het hoofdeinde helemaal naar beneden , ron kan door zijn enorme buik niet meer geheel plat liggen , hij geeft dit een paar keer aan maar het bed gaat plat, waarna ron hem direct weer in de juiste stand zet zodat hij comfortabel ligt , gelukkig komt er even later een andere verpleegkundige die hem een beetje gerust stelt .

ron vraagt of ik hem weer aan wil kleden zodat we even naar buiten kunnen , ik merk ook aan hem dat hij echt even eruit wil , dus kleed ik hem aan in zijn nieuwe ruime shirt en broek , waarvan ik de maat achterwege zal laten 🙈

we krijgen alleen de hekjes niet naar beneden , dus we moeten toch weer bellen , er word door de verpleegkundige gezegd die hem van de vloer heeft gehaald , ooh je wilt toch uit bed , ron is lichtelijk geïrriteerd inmiddels , en bij mij beginnen die gevoelens ook wel op te spelen.

maar er komt een andere verpleegkundige ron helpen om in zijn stoel te komen, eindelijk iemand die gewoon duidelijk en direct is .

eenmaal buiten moeten we allebei even bijkomen , en we praten er even over .

dan doen we nog even een bakkie op hetzelfde terras als gister , om ons nog even in de bewoonde wereld te wanen en ons mens te voelen, ook wel weer even fijn, we hebben allebei even ons geniet momentje daar.

bezoek is tot half negen maar er is ons gister verteld dat daar niet zo nauw naar gekeken word als je wat later terug bent , maar als we kwart voor negen het gebouw weer binnen stappen , word ons heel duidelijk gemaakt dat dit toch echt niet de bedoeling is,......he bah wat een domper .

in de lift naar boven voelen we ons , soort van of we in soort kleuterschool zijn beland of zo.

wij hadden gehoopt dat er wat meer inlevingsvermogen zou zijn en meer communicatie , hoe alles werkt , hoe alles in zijn werk gaat ,...een soort van welkom etc

tuurlijk is het wennen deze verandering dat snappen we helemaal , en we moeten zeker onze weg hier in vinden , maar toch voelt t tot nu toe als een soort van kil iets ......maar gelukkig hebben we elkaar.......en uiteindelijk zullen we ons ook hier weer leren AANPASSEN.