loslaten....?

9-9

vandaag stap ik om 10 uur enigszins met spanning in de auto , voor een rondleiding op het revalidatiecentrum in rotterdam.

heb me zover dat kan goed voorbereid, (denk ik) ook op het gevoel dat het best heftig zal zijn en soort van confronterend , als ik iets voor 11en aankom word mij verteld dat koos , waar ik een afspraak mee heb over 5 min eraan komt , eenmaal op een stoel in de wachtruimte , besef ik mij dat je je hier niet op kunt voorbereiden , ik voel me bijna een buitenbeentje in de wachtkamer , als enigste zonder rolstoel.

even dwalen mijn gedachten af , hoe snel het allemaal is gegaan en nog gaat, maar al snel herpak ik mijzelf weer .

en dan komt koos , geen handen schudden ivm corona , hij stelt zich voor en ik ook, ook vraagt hij wat ik allemaal wil weten , nou eigenlijk alles is mijn antwoord.

we lopen een rondje over de gang waar de kamers zijn en ondertussen stel ik mij vragen, die worden snel,kort en summier beantwoord , binnen tien minuten vind hij wel dat de rondleiding erop zit , ben wel een beetje perplex, voor als ik nog vragen heb , duwt hij een boekje in mijn hand , daar staat alles in zegt hij , oke......dit was het dan.

perplex en met een onbevredigend en naar gevoel ga ik weg , eenmaal in de auto als ik even aan t bijkomen ben , zie ik dat hij een boekje over beenamputaties heeft mee gegeven, verkeerde boekje dus , geef m maar t voordeel van de twijfel dat hij t niet gezien heeft , want mag wel hopen dat hij zich beetje voorbereid heeft , al had ik dat gevoel niet.

besef me dat ik t moeilijk vind om t beetje los te moeten laten , waar ik nu bij alle onderzoeken , gesprekken , enz ben en heel sterk het gevoel heb dat we dit echt samen doen , zal dit in het revalidatiecentrum niet het geval zijn, er is mij door koos nog wel heel duidelijk gemaakt dat ik welkom ben doordeweeks , van 17.30 tot 20.30 , en dat de bijenkorf aan de overkant zit......tja , wat moet je daar nu mee

maar goed , hoofd omhoog , en op naar het ziekenhuis , in de auto laat ik even alle tranen de vrije loop , het kan er maar uit zijn ,

ik kom dus vroeger dan verwacht weer bij ron in ziekenhuis, die is ook best verbaasd dat ik er al ben , ik doe mijn verhaal en we praten er nog even over , en dan laten we het even voor wat het is .

na de lunch gaat ron nog een rusten , en ik even werken .

om half drie heeft hij een afspraak om nog een keer te gaan fietsen , hij kijkt er echt naar uit , wil zoveel mogelijk trainen , waar mogelijk is .

na de lunch gaat ron nog egven rusten , en ik even werken .dan naar de oefenzaal om te fietsten er staat nu wat weerstand op ,dat is toch te veel van het goede dus die word er af gehaald , en ron fietst 5 minuten , geeft hem weer een goed gevoel en weer is te zien op het scherm dat zijn linkerbeen ook beetje meedoet qua kracht.

om drie uur komt er bezoek , ron vind het fijn om bezoek te krijgen ,.....even wat anders en ander praatje , ik krijg de laatste dagen best wat berichtjes van mensen die zoiets hebben jullie hebben genoeg aan je hoofd , dus we laten jullie maar even , dat hoeft dus niet want ron vind t juist fijn om bezoek te krijgen.

rond vier uur gaan we weer naar boven , waar om vijf uur ons eten wat ik heb meegenomen opgewarmd word en geserveerd word , t lijkt bijna op uit eten .....na t eten is ron toch wel moe , en klimt hij weer zelfstandig en behendig in zijn bed .

rond zes uur ga ik weer naar huis .

morgen weer een infuus met de kuur , hopelijk gaat dat zijn werk goed doen , want waar de de laatste dagen erg met zijn benen en revalidatie bezig zijn , is dit ook nog een hobbel waar we overheen moeten en willen .

hoop dat dit ons gegund is .