kuurdag
10-9
waar het de afgelopen dagen veel om de revalidatie en dwarslaesie draaide , was dit vandaag weer even andersom, vandaag weer de dag van de kuur , best gek eigenlijk dat je af en toe gewoon lijkt te vergeten, dat er ook nog een ziekte speelt die we eronder moeten krijgen, vandaag komt dat besef een paar keer goed naar voren , bij ons beide .
ik vind het af en toe best eng , vooral die onzekerheid, allerlei gedachten vliegen dan door mijn hoofd , ook bij ron maar die is daar meer zwart/wit in voor mijn gevoel.
we hebben t er een paar keer over vandaag , ook als de verpleegkundige specialist oncologie even om een hoekje komt kijken vanochtend ,net voor ron zijn kuur krijgt.zij heeft ron voor t laatst gezien, 3 weken geleden , dus voor de dwarslaesie .
ze vraagt hoe het gaat , en tegelijker tijd beseft ze dat dit eigenlijk best een rare vraag is in zo situatie , maar ron antwoord dat het eigenlijk best goed gaat , en doordat hij nu geen pijn heeft ,vergeet dat hij ziek is ,en vooral heel erg gefocust is op de revalidatie en een enorme wil heeft om hoe dan ook te gaan lopen , het maakt hem niet hoe.
ze vraagt nog wat door ,of we er een beetje mee om kunnen gaan , tja ..... je hebt geen keus geven wij aan , je moet door......ze heeft erg veel respect voor ron hoe hij met alles omgaat , het kost ron eerst wat moeite om dat aan te nemen , hij vind dat gewoon en dat hij geen keus heeft, maar na nog even doorgepraat te hebben , ziet en accepteert ron toch dat het wel degelijk iets is om respect voor te hebben .
dan word rond half 12 het infuus aangesloten , eerst even doorspoelen , dan een middel tegen allergische reactie erin , en dan de kuur die het moet gaan doen.
ron word al snel wat moe , dit komt vooral door het middel voor de allergische reactie.hij valt lekker in slaap , en na anderhalf uur word hij weer wakker , leest weer even wat , en dommelt af en toe weg .
elk uur komen ze even controleren op temperatuur en bloeddruk , alles blijft oke, en als we om half 6 gaan eten , is het infuus bijna ingelopen.
dus rond 6 uur wil ron toch nog wel even naar buiten , eventjes frisse neus halen.
ik ga rond 7 uur weg en ron krijgt nog even een vriend op bezoek.
wederom hopen we dat de kuur zijn werk gaat doen ,maar blijft voor ons een raar en onzeker iets , dat ze de komende tijd niet kunnen meten of t aanslaat , en zullen dus op ron af moeten gaan , hoe hij zich voelt e.d.
dat is iets wat ik moeilijk blijf vinden , dat je geen idee hebt wat er in je lichaam afspeelt maar we gaan ervoor ....en een beetje meer
op weg naar huis hoor ik onderstaand liedje op de radio ,.......deze komt even binnen , wat een mooi en herkenbaar liedje
en ja het gaat goed komen!!!!!
2 reacties
Lieve Astrid en Ron. Hier word ik stil van. Wat hebben jullie al veel mee gemaakt. Ik ga de eerdere blogs nog terug lezen.
Diepe buiging hoe jullie dit samen doen. Prachtig lied. 😪😪😪
Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺
Ja Astrid, de trein van de 'echte' ziekte dendert gewoon door. Confronterend; ja, dat geloof ik meteen. Terwijl ik als geen ander begrijp dat Ron vooral bezig is met zijn herstel van weer zelfstandig vooruit kunnen. Niet meer afhankelijk zijn. Zó belangrijk! Sja.... dan 'vergeet' je dat dat andere er ook nog is. Bizar eigenlijk. Maar nu ik jou lees, besef ik dat ik hetzelfde heb gedaan als Ron.....
'Help me van die pijn af, zorg dat ik weer kan lopen, zorg dat ik kan liggen, zorg dat ik mijn arm weer kan gebruiken, en maak je niet zo druk om mijn nieren (die deden het nagenoeg niet meer).....'
Van die nieren merkte ik eigenlijk niets en 'zij allemaal' raakten compleet gefrustreerd omdat nieren niet aan de gang te krijgen waren. En dat ik dan dús ook geen chemo kon ondergaan. En dat ik dan simpelweg zou sterven..... Sjoh... dat heb ik later pas beseft.
Ron moet het ondergaan. En nee, je weet niet wat er in je lichaam gebeurt. Vertrouw erop dat de chemo zijn werk gaat doen. Telkens een stapje dichter bij herstel...
Liefs Hebe xx