leeg

15-2

leeg ......raar gevoel......33 dagen na de zo lang naar uitgekeken stamceltransplantatie, hebben we vandaag dat rare lege gevoel....het gevoel weer terug bij af te zijn , opnieuw te moeten beginnen ....terwijl je eigenlijk t gevoel zou moeten hebben weer op te kunnen gaan bouwen , ....zo laat ik vandaag ron achter in het ziekenhuis en rij ik alleen op weg naar huis....dus ja hij ligt weer in t ziekenhuis, diep in ons weten we dat dit voor nu het beste is ,....maar toch voelt t raar en verre van fijn

om even bij t begin van de dag te beginnen.

ron werd vanochtend wakker met erge pijn in zijn nek .....wist niet meer hoe hij moest liggen ...zitten, kon geen houding vinden die comfortabel was.....geen goed begin van de dag dus , als de thuiszorg komt , moeten ze af en toe even stoppen met verzorging , omdat ron niet meer kan van de pijn.....als de thuiszorg weg is lijkt de morfine pil die ron genomen heeft een klein beetje zijn werk te doen ....helaas is dit maar v korte duur ,

half 10 rijden we weg vanaf huis, dit keer rij ik zelf , is voor ron iets comfortabeler , eenmaal in de auto is t niet te harden met de pijn, en gaat de 2e morfine pil erin.....pffff wat moet dat vreselijk zijn die pijn .

als we aankomen in het ziekenhuis , worden we vrijwel direct binnen geroepen bij de verpleegkundige specialist waar we een afspraak mee hebben .....er word eerst bloed afgenomen zodat t direct naar t lab kan , zodat er over een half uurtje uitslag bekend is.....als dat eenmaal gedaan is vraagt ze hoe het gaat .....nou niet goed dus ....en dat is nog zacht uitgedrukt .....ron vertelt dat hij nog doodmoe is ....lusteloos.....en veel ongemakken in zijn lichaam voelt ....en dat hij sinds gisteravond ondraaglijke pijn in zijn nek heeft....in eerste instantie krijgen we het welbekende verhaal , dat dit erbij hoort .....ik spring bij in het verhaal, vertel dat ron geen enkel stapje vooruit gaat , maar alleen maar achteruit, dit kan toch niet de bedoeling zijn ....ze oppert dat t misschien wel de gordelroos is .....en ze wil even kijken hoe de gordel roos eruit ziet .....ze is dik tevreden....ziet er goed uit ......ik begin langzaam een soort van paniek te voelen......en benadruk nogmaals , dat dat allemaal wel zo kan zijn.....maar dat ron zelf dat niet ervaart in zijn gestel .....ze weet t ook even niet meer , en gaat overleggen met de arts ......deze stapt even later ook de kamer binnen om polshoogte te nemen......deze arts kijkt iets verder ...en vraagt verder ....wat ron precies voelt .....wat ik aan ron merk en zie .....het blijft een raar gegeven , want inmiddels zijn de uitslagen van het bloed er, en die zijn wederom gestegen.....dat is natuurlijk goed nieuws.....maar we willen dat ron zich weer wat mens gaat voelen .....nogmaals benadruk ik dat het echt niet oke gaat .....ook word er nog gevraagd of we bang zijn dat de kanker weer agressief is ......ja natuurlijk zijn we dat ......ik omdat ik zie hoe ron worstelt met alle ongemakken en pijn.....en ron omdat hij t vertrouwen volledig zoek is in zijn lijf en zich heel ver van zichzelf af voelt staan .......wederom verlaten ze de kamer om te overleggen .....binnen een paar minuten zijn ze terug met t verhaal dat ron weer word opgenomen......t plan is om het pijnteam in te schakelen om ron wat comfortabeler te krijgen .....intensieve fysio om proberen wat mobieler te worden ......kijken of er deze week al een scan gemaakt kan worden hoe t met de kahler is (er is nog twijfel omdat t misschien te vroeg is )....en een psycholoog voor gesprekken om weer wat vertrouwen te krijgen .......enerzijds zijn we opgelucht dat er wat gedaan word .....anderzijds toch ook wel een domper ......de weg is lang ..........en de kuilen lijken niet meer te overzien ....

ik ga rond 12 naar huis , dan ligt ron nog op een kamertje op de poli wachtende tot er een bed gevonden is ....om half 2 krijg ik een berichtje dat hij op de afdeling ligt ....op dezelfde kamer waar hij anderhalve week geleden lag...

een uur later word ik gebeld door de zaalarts , om de medicatie door te nemen , en er word nogmaals uitgelegd wat het plan is ......ook word er verteld , dat er misschien gerevalideerd moet worden na ziekenhuisontslag in een revalidatiecentrum......dus niet naar huis.....die parkeren ron en ik nog even ......stap voor stap ....eerst maar eens kijken wat de komende dagen ons gaat brengen ....en wat de scan uit gaat wijzen ...

ron zit op t moment echt op een dieptepunt , en heeft erg veel moeite de lichtpuntjes te vinden.....wat heel begrijpelijk is , want wat moet hij diep gaan .....ik hoop dat t de komende dagen beetje bij beetje terugkomt .....en ik heb er vertrouwen in , want wat zit er een moed in deze man .....