zoekende

16-2

als ik vanmiddag in de auto zit op weg naar het ziekenhuis, lijkt het wel of dit een soort van routine is geworden.....het ritje van en naar het ziekenhuis ......jammer genoeg....ook lijkt het of ron niet thuis is geweest .....als ik erover nadenk .....is hij het laatste jaar bijna meer in het ziekenhuis verbleven dan thuis....en t ziet er naar uit dat thuis voorlopig nog heel ver weg is ....het stemt me verdrietig .....eigenlijk wil je in een moeilijke tijd er juist voor iemand zijn.... dag en nacht .....dat is nu dus niet aan de orde , verstandelijk gezien is dit het juiste voor dit moment ....maar ja gevoel speelt hierin natuurlijk ook wel een rol ....maar t belangrijkste op dit moment is dat ron zich weer enigzins ron gaat voelen , en dat hij zich wat comfortabeler gaat voelen, en thuis lukte dat niet meer besef ik me , ....

als ik aankom in het ziekenhuis , ligt ron op dezelfde kamer als een week geleden ....of tie niet weg is geweest ........op de gang word ik aangesproken door een verpleegkundige , ze verteld me kort wat er gedaan is vandaag....

vanochtend is het pijnteam geweest ....er is extra medicatie ingezet .....hij krijgt nu methadon bij de pijnmedicatie die hij al had .....fysio is geweest en die heeft zijn nek ingetaped , hopende op iets verlichting hierdoor.....en morgen word er toch een petscan gemaakt , om te kijken hoe het met de kahler staat .....heel erg spannend wat dat uit gaat wijzen.....daar hangt veel van af voor mijn gevoel.....hoop met alles in mij dat t positief is , ben bang dat ron weinig tegenslag meer kan hebben ,.....en ik eigenlijk ook niet .....

als ik de kamer binnenstap bij ron , ligt hij wat tv te kijken .....t ljikt aardig te gaan , maar na een minuut of 5 gaat zijn nek weer opspelen en weet hij niet waar hij t zoeken moet van de pijn ....even later ebt t weer iets weg , het is een komen en gaan van de pijn vertelt hij ......we praten wat ....en na een half uur stapt er een psycholoog binnen met de vraag of er misschien behoefte is aan gesprekken .....en zo zitten we dus even later in gesprek met een psycholoog .....merk wel dat t goed is ....iemand met een frisse kijk op de situatie hopelijk gaat ron wat aan deze gesprekken hebben want er gaan er vast nog meer volgen.....tijdens het gesprek krijgt ron diverse malen onwijze pijn in zijn nek ....op een gegeven moment is het niet meer te doen , en druk ik op de bel voor iemand van de verpleging .....de psycholoog besluit voor nu het erbij te laten , en belooft vrijdag weer terug te komen ......ron krijgt van verpleging weer wat pijnstilling .....hopelijk geeft dat enige verlichting .

ron ziet erg op tegen de scan van morgen....dit omdat hij dan geruime tijd stil moet liggen ....en dit als de pijn in zijn nek zo opspeelt nagenoeg niet te doen is .....hopelijk geven ze hem voldoende medicatie zodat de pijn te handelen is .....

rond kwart voor vijf (drie kwartier over tijd ) ga ik weer richting huis , in de auto denk ik nog even terug aan t gesprek met de psycholoog ......ik merk dat we erg zoekende zijn .....zoekend naar een manier ,..zoekende hoe dit te handelen .......een soort van balans vinden in deze situatie .....voor zover die het toelaat .....

voor nu kunnen we alleen maar hopen dat de scan er positief uitziet .....en vanuit daar weer wat op kunnen gaan bouwen .....zodat ron ook weer wat vertrouwen in zijn lichaam gaat krijgen, want dat is volledig weg ....

tussen mijn gedachtes door in de auto .....speelt onderstaand liedje op de radio (tja ik en mijn liedjes 🙈).....dit liedje heb ik ooit gekregen van een vriendin toen ik zelf ziek was .....en als ik dit liedje hoor , kost t me altijd moeite om t droog te houden.....ik besluit dit keer om geen moeite te doen .....en denkend aan ron , hopend dat er snel een lichtpuntje komt rij ik in een waas naar huis ......waar onze lieve viervoeter "dex" me verwelkomt🍀

https://www.youtube.com/watch?v=DI2Dhq3yQ7A