kleine stapjes

vanochtend kwam ik net op tijd in het ziekenhuis , ron stond al met de fysio bij de lift , op weg naar de 4e verdieping , dus ik kon nog net mee.

op de 4e verdieping is ook een oefenzaal met wat grotere apparaten , het plan is dat ron vandaag gaat fietsen , ....jaja

zijn rolstoel word tegen de fiets aan gereden , is overigens een fiets zonder zadel.zijn voeten worden vast gezet in de trappers , het is een soort van e bike dus je trapt met ondersteuning, ron is benieuwd hoe dat zal voelen want als hij met zijn rechterbeen trapt , dan gaat zijn linkerbeen vanzelf mee.

er word terwijl hij trapt tevens v alles gemeten hoe hard je gaat , hoe de weerstand is , maar ook hoeveel procent zijn rechter en linker been het werk doen.

het is even wennen maar als snel gaat het goed , hij ervaart zelfs een klein beetje kracht en zijn linkerbeen , en jawel er komt in het scherm te staan rechts 76% en links 28%....wauw dat is super om te zien , ron is niet meer te stoppen , maar de fysio waarschuwt hem goed zijn energie over de dag te verdelen , en dus na 5 minuten te stoppen,maar hij maakt wel direct een afspraak om morgen weer te komen .

als we weer op zijn kamer zijn , wil ron proberen om op te wc te gaan zitten , zou hem ook weer soort van meer menselijk gevoel geven geeft hij aan .ik snap hem volkomen , maar wil toch dat de verpleging even komt helpen , ook omdat de wc een stukje lager is,en ik t een beetje eng vind

dus zo gezegd zo gedaan , t lijkt m geen moeite te kosten om iets dieper te gaan zitten , je merkt echt dat het weer een klein stukje vooruitgaat .misschien een raar praatje, maar hij is heel erg blij dat hij nu zijn eigen billen af kan vegen , en daar geen hulp meer voor nodig heeft, weer een stukje zelfstandigheid.

s middags gaan we nog even lekker naar buiten , dat vind ron heerlijk om even de wind door zijn (te lange haren) ;-) te voelen waaien , en ik ook.

eenmaal boven gaat ron nu dus alleen vanuit zijn stoel in zijn bed , dit doet hij heel snel.

we zijn beide erg blij , maken een filmpje ervan , en laten het filmpje trots aan de verpleging zien , en sturen t rond naar wat mensen,fijn om te zien en ervaren dat ze net als ons oprecht blij zijn.

kleine stapjes vooruit , maar voor ons gevoel zijn het soort van mijlpalen!! weer aan een toekomst werken met steeds meer zelfstandigheid  ,ik word er echt heel blij van als ik zie wat voor boost het ron geeft, hoe hij hier nog meer wilskracht van krijgt dan hij al had.

het gaat ons gewoon echt lukken!!!

als ron zijn eten krijgt , ga ik naar huis , met een trotse glimlach.

morgen ochtend naar het revalidatiecentrum , om een kijkje te nemen, ben heel benieuwd  maar tegelijkertijd ook best wel spannend en beetje eng .

maar daarover morgen meer .