hoeveel kan een mens verdragen??

tja .... ik weet niet goed hoe te beginnen.....

laat ik eerst zeggen , dat ik mezelf afvraag , hoeveel kan een mens verdragen?

veel..... daar zijn wij inmiddels wel achter .....maar wanneer word het teveel?

ik weet het niet .... en wil het ook eigenlijk helemaal niet weten.

 

maar goed laat ik beginnen met het begin van deze dag.

ik was vanochtend vroeg in het ziekenhuis , omdat ron vanochtend om 10 uur 2 bestralingen krijgt, een op de plek die de uitval van zijn benen veroorzaakt en de andere op zijn stuitje en heiligbeen , daar zit ook een plek waar een zenuw bekneld zit.

het bestralen op zich voel je niets van , het is denk meer het idee wat en waarvoor het gebeurt.

rond 11 uur zijn we weer op de afdeling , de zaalarts komt even checken hoe t gaat ,

de pijnmedicatie is aangepast naar t oude niveau dus hopelijk gaan de nachten dan wat beter, met het ontlasting drankje kan er naar behoefte mee door worden gegaan

, en morgen kijkt er een patholoog naar de biopt , dus de uitslag zal waarschijnlijk pas woensdag bekend zijn .

als de zaalarts weg is gaan we even lekker naar buiten , waar het zonnetje schijnt .

rond 12.15 zijn we weer boven , waar we een soepje nuttigen , daarna gaat ron even slapen en ik even werken.

om 1430 komt zijn collega ron even een bakkie doen beneden , dus rond 14.00 ga ik hem wakker maken , hij heeft in ieder geval even lekker kunnen slapen , ik help ron uit bed , jaja want we zijn inmiddels op een punt dat we ons samen heel goed kunnen redden , zo zet ik m ik de staddy en rij m naar de rolstoel , voelt voor ons beide wel goed .

beneden merk ik aan ron dat hij t fijn vind om zijn collega weer even te zien en te spreken.

rond 4 uur gaan we weer naar boven , ron even wat lezen en ik nog even aan t werk .

rond 5 uur komt de ass neuroloog nog even langs , om te kijken hoe t gaat en wat testen met zijn benen doen, er is enige vooruitgang , als is het minimaal , maar er is vooruitgang , dat geeft een beetje hoop, helaas word die een half uur later snoeihard onderuit gehaald.

ik geef nog aan dat ron toch wel wat kracht verlies lijkt te hebben in zijn handen , dit merkte hij gister met een openmaken van een flesje spa blauw , normaliter deed hij dit met 1 hand zonder moeite, nu kost het hem met 2 handen toch wel wat moeite .

er worden verschillende kracht tests gedaan , en ook de arts ziet inderdaad wat kracht verlies.

hij gaat even overleggen om evt vd week toch een mri te doen.

maar dan is hij een kwartier later terug , en is het besluit om morgen ochtend toch een spoed mri te maken , met evt een bestraling ......pfffff of de grond even onder je voeten weg zakt .

verder word ron nog op t hart gedrukt als er enige verandering is vanavond of vannacht , wat ze niet denken , wel aan de bel te trekken .

geeft niet echt moed zeg maar.

dit komt wel weer even binnen , wat is er aan de hand , wat is er gaande in zijn lichaam, wanneer houd t op .....en ga zo nog maar ff door

bij ron komt t ook wel even binnen , ik had net t gevoel dat we ons heel langzaam , zo goed als t kon een beetje aan t herpakken waren .....en dat weer dit

we laten t allebei een beetje op ons inwerken , en gaan rond 19.00 naar beneden , johnno en mirre , en arie en marloes komen op bezoek.

fijn om ze even te zien en te spreken , merk aan ron dat hij t ook fijn vind , maar dat hij het ook erg moeilijk heeft , gelukkig laat hij zijn emoties wel blijken , is moeilijk denk om te zien voor t bezoek , maar t is wel de realiteit van dat moment , en fijn dat ron t kan tonen.

het is voor ron onverteerbaar de gedachte dat hij t gevoel in zijn hand kan kwijtraken , ik probeer m moed in te praten , dat dit nog niet het geval is , en er morgenochtend actie word ondernomen , maar terwijl ik dat zeg , merk ik dat ik m volkomen begrijp en voel een enorme onmacht

ik vind t moeilijk om er mee om te gaan , en moeilijk wat ik tegen ron moet zeggen , dit is zo niet eerlijk.

maar ik merk ook aan mezelf dat ik mezelf soort van gesterkt voel , dat ik er nu moet zijn voor ron , want dit is natuurlijk bijna niet meer menselijk wat je te verdragen krijgt .

rond 21.00 gaan we weer naar boven , na nog even gepraat te hebben , besluit ik om naar huis te gaan , met pijn in mijn hart , om hem zo achter te laten , maar besef ook dat ik op dit moment niet veel kan doen , en staande moet blijven , en dat ook ik t heel even moet verwerken , om er morgen weer te staan .

ik vraag nog wel even aan de verpleegkundige bij het weggaan om hem extra in de gaten te houden , er word mij op het hart gedrukt dat ze dat doen , en dat ik ten alle tijde mag bellen , dag en nacht .

als ik thuis kom brand ik een kaarsje , normaliter ben ik daar niet zo van , maar nu......