het besef

31-1

laat ik bij gisteren beginnen.....

gisterochtend werd ik gebeld door de arts , daar r geen verbetering en geen verslechtering was, dus met andere woorden .....geen nieuws.

toen ik gistermiddag bij ron was , merkte ik dat ook, dus enerzijds zou je kunnen zeggen in ieder geval gaat t niet slechter .....maar wat je wil is dat er verbetering komt ......

ik merk ook de laatste dagen , dat er een soort van moedeloosheid komt die hij eerder nog niet had.....laat ik wel zeggen dat ik dat volkomen begrijp hoor ....maar het doet wel pijn om te zien.....t lijkt /leek wel of dat strijdlustige een beetje verdwenen was .....er was een soort gelatenheid , van we zien hoe het gaat en wat er komt .....voelt naar en vind t moeilijk om mee om te gaan , maar anderzijds begrijp ik t volkomen......3 weken ligt ron nu op dat kamertje ....waarvan 2 weken op bed met koorts en alles wat er bij komt kijken........en ja dan ga je natuurlijk wel malen en piekeren ....

als ik na een uurtje weer richting huis ga , vind ik het moeilijk.....t lijkt en voelt of allebei een beetje zoekende zijn .....maar dan los van elkaar , we hebben t allebei zwaar , allebei op een andere manier......als ik thuis ben zit ik nog verder over na te denken .....en besluit als morgen naar ron ga om t erover te hebben .....dat t lijkt dat het samen gevoel even weg is .....is misschien ook wel logisch , er gebeurt zoveel dat t bijna niet meer te bevatten is .....t moet een plekje krijgen , en dat gaat nog even niet , ....

s avonds heb ik kort nog even app contact met ron , zoals elke avond , en ik kijk wat tv ....als ik naar bed ga , kijk ik nog even op het portaal van het ziekenhuis .....dat doe ik eigenlijk altijd , om de laatste meting van die avond te zien qua koorts e.d. dat krijg je nl gelijk te zien.....jullie zullen misschien denken ....raar.....maar t geeft mij een soort gerust gevoel......

alleen had ik nu misschien beter niet kunnen kijken .....de laatste meting was van 23.15 en die loog er niet om.....zuurstofgehalte was veel te laag ....koorts.....en de ews score was 9 (is een score die de verpleegkundige meegeeft of er bv een arts oordeel moet komen o.i.d. qua ernst v situatie.....cijfers lopen van 1 tot 10)

de schrik sloeg me om het hart ....ik ben geloof ik nog nooit zo bang geweest.....jullie zullen begrijpen dat ik niet een hele beste nacht heb gehad.....

als ik in de vanochtend ron bericht .....lijkt t totaal aan m voorbij gegaan te zijn .....gelukkig , hij zegt dat tei zich prima voelt en niet anders dan gister.

om 12 uur word ik door de arts gebeld , zij bevestigd dat t gisteravond even niet oke ging, er is zuurstof gegeven , die hij nu nog steeds heeft tot t weer op een acceptabel niveau is ....en ook is de antibiotica weer gestart , ze wilde toch niet wachten tot morgen na uitslag vh onderzoek.

verder vertel ze mij dat ze ron ten opzichte van gisterochtend hetzelfde vind , dus zeker niet achteruit gegaan , waar ze na gisteravond wel even bang voor was , maar gelukkig ....ze vond zelfs dat hij weer wat meer praatjes had , dus morgen onderzoek en dan wachten wat daaruit komt.

zo ga ik dus vanmiddag naar het ziekenhuis , en tref ik daar ron aan met twee schermen voor zich 1 met engels voetbal ....en 1 met feyenoord -psv, nog wel aan t zuurstof ,maar t doet me goed te zien dat hij weer wat puf heeft om de voetbal een beetje te kijken.

als t rust is snij ik t onderwerp aan .....over het samen gevoel.....ron heeft t net zo ervaren als ik de afgelopen dagen ....het is misschien wel goed geweest om ieder op onze manier er even mee om te gaan ......maar we praten , en beseffen dat we samen veel beter zijn .....ook beseffen we op dat moment hoe fijn t toch is om samen te kunnen praten en alles te kunnen delen ..... dat we samen gewoon goed zijn

ik vertel hem met een brok in mijn keel hoe bang ik afgelopen nacht ben geweest ......ook ron vertelt wat er in zijn hoofd speelt .....en dan komen eindelijk tranen ...bij ons allebei .....

ik heb t gevoel dat bij ron t besef snoeihard binnen is gekomen de afgelopen weken , in dat kamertje , op dat bed , dag in dag uit .....t besef ....vol verdriet en pijn, dat t nooit meer t zelfde zal zijn .....dat de kanker nooit meer weggaat , dat hij nooit meer zorgeloos in zijn auto kan stappen en wegrijden.....dat hij in een rolstoel zit.....gewoon dat alles niet meer is zoals t ooit was ........terwijl ik schrijf , klinkt t snoeihard voor mijn gevoel, en dat is t ook, en twijfel dan ook even of ik t wel moet schrijven ......maar besluit t wel te doen .....want dit is wel het verhaal hoe t is en hoe we t voelen, en waar we mee moeten dealen .....hoe hard ook ...en er word wel een weg gevonden, , met vallen en opstaan, maar t gaat lukken , samen, daar ben ik van overtuigd .........

zo ga ik vanmiddag weer op weg naar huis , .....dankbaar dat we elkaar nog steeds vinden , en ietwat opgelucht dat het iets beter lijkt te gaan .....ik krijg zelfs vanavond een appje dat hij een plakje kaas opheeft .....dat is een goed teken vind ik .

nu hopen dat t onderzoek van morgen niet te veel tegenvalt en dat t snel voorbij is.....

en dat er snel lichtpuntjes gaan komen