even te veel

27-10

vandaag kom ik rond 11 uur in delft aan , ron zit al buiten ff bij te komen van alles, alles kost hem veel energie , en dat is iets wat hij moeilijk te accepteren vind .

maar gelukkig even buiten ....t gevoel even weg te zijn uit de ziekenhuis kamer en beetje frisse lucht , doet hem weer beetje goed , en zo gaan we na een half uurtje weer naar boven naar de lunch .

als we boven zijn wacht daar ook de zaalarts , om even te horen hoe t gaat , met de pijn gaat het redelijk dus dat is fijn .

ook meld ze dat ron zijn arts vanmiddag nog even langs komt om onze vragen te beantwoorden.

na de lunch probeert ron even te slapen , maar het lukt niet erg , hij is erg onrustig merk ik.

zijn hoofd draait overuren.

rond half 4 komt de arts , ik stel mijn vragen en die worden beantwoord .....en ron had zoals ik al schreef gister ook nog 1 vraag die continue door zijn hoofd spookt.

als ron zijn vraag wil stellen , lukt dat even niet , alle emotie van de afgelopen weken komt eruit .

ik leg de arts, ron zijn vraag uit , en probeer uit te leggen wat er in ron zijn hoofd speelt .

,hij is begripvol , en begrijpt m volkomen, zie aan de arts dat hij zo graag antwoorden wil geven die enige zekerheid bieden , maar helaas dat kan hij niet , en dat weten we , en dat is het moeilijke van alles ....die onzekerheid.....je hoort wel eens de uitspraak "het is een kwestie van leven of dood "..... dat dus ....er zit niets meer tussen.

ook geven wij aan dat ron niets liever wil dan naar huis gaan, hij is t echt zat ....maar dan ook echt.

dus word er besloten om alles in gang te gaan zetten , qua thuiszorg,.....bed voor thuis enz.

zoals t er nu naar uitziet en er gebeuren geen gekke dingen , komt ron vrijdag naar huis......eindelijk een lichtpuntje .

als we als de arts weg is nog even naar buiten gaan , hebben we het nog even over het gesprek, en over ron zijn emotie.

ik voel aan alles in mij , dat hij soort v angst heeft , niet om naar huis te gaan ,.....maar meer zoiets van , dit was t dus ......we praten er uitgebreid over , en ik probeer ron zijn angst wat weg te nemen.....probeer m uit te leggen , dat we gewoonweg niet weten hoe t gaat lopen , maar dat er ook echt een reëele kans is dat alles aanslaat nu, en dat hij vrijdag weer lekker in zijn eigen omgeving is .

ron geeft aan dat hij daar heel erg naar uit kijkt ......weer een beetje t gevoel hebben te kunnen leven ....en zijn eigen ding te doen.

en dat je dagen er weer wat anders uit gaan zien dan alleen maar artsen , verpleegkundigen...pillen ...zieke mensen enz....

nu heeft hij een soort van doelloos gevoel.

maar gelukkig is t thuiskomen nu echt in zicht .....nog 3 nachtjes slapen en dan mag hij eindelijk dat langverwachte koppie koffie voor mij zetten.