een nieuwe dag

23-2

de gesprekken van gisteren , hebben me gister nog lang bezig gehouden ......voel een soort van frustratie en onbegrip in me sluimeren,.....als ik vanochtend wakker word na een kort nachtje , besluit ik dat ik vandaag nog een keer het gesprek wil aangaan , en een gesprek wil met de behandelend arts,.....en ook met meneer de revalidatie arts.

ook bel ik vanochtend met delft , over de cd rom met de pet scan .....

bedenk me dat het toch eigenlijk te gek voor woorden is ,.....zo een gesprek gister.....wat dat met je kan doen, wat het teweeg brengt .....vooral die onduidelijkheid die maar voortduurt en doorwakkert ,.....

halverwege de ochtend krijg ik van ron een bericht dat de zaalarts rond half 4 langskomt op ons verzoek......

dus zo stap ik om kwart over 3 ron zijn kamer binnen .....we bespreken nog een keer het gesprek van gister .....voel bij ron ook enorme frustratie ......en een machteloosheid .

en dan is het half vier en stapt de zaalarts binnen .......we hebben een redelijk goed gesprek, voor zover die goed kan zijn ... , waarin wij heel duidelijk ons ongenoegen laten blijken ......dat zijn we in ieder geval even kwijt .....of we er wat mee winnen ...nee, want er word nog steeds geen zekerheid gegeven of maandag de uitslag er daadwerkelijk is .....wel word er voor volgende week een afspraak gepland met de behandelend arts....dus maar weer even afwachten....

ook bespreken we het verhaal van de revalidatie .....hierin komen we geen stap verder , we worden voor de keuze gesteld .....als we perse een klinische opname willen in het revalidatiecentrum , kunnen we het gesprek met de revalidatie arts nog een keer aangaan , of dat wat uit gaat maken word betwijfeld, en tevens betekent dat ook dat ron tot die tijd nog niet naar huis kan ,.....terwijl er al is medegedeeld dat hij morgen met ontslag mag.....dus worden we voor drie keuzes gesteld (heel bijzonder besef ik me nu ik dit schrijf) .,,,,of ron gaat morgen met ontslag en we laten het rusten ........ander keuze , ron gaat morgen naar huis en we gaan nog een keer met revalidatie arts in gesprek om ons ongenoegen kenbaar te maken,....wederom.....en de derde keuze ,.....ron blijft in het ziekenhuis tot de revalidatie arts tijd heeft voor gesprek en wachten dit af wat voor kant dit opgaat , maar de kans is groot dat de revalidatie arts bij zijn besluit blijft.....

word een soort wie van de drie dus .....aan ron merk ik dat hij niets liever wil dan naar huis , wat ik heel goed begrijp ......aan mezelf merk ik , ook na dit gesprek dat de frustatie nog in mijn lijf sluimert ......dus kiezen we de midden weg .....ron gaat morgen naar huis , en er word een afspraak ingepland met de revalidatiearts.....wat waarschijnlijk niets veranderd....maar voor mijn gevoel wel van belang , om de gang van zaken en de manier van handelen goed kenbaar te maken....

blijf het wel heel jammer vinden .....eigenlijk zou je toch het gevoel moeten hebben.....van begrip, ...een gevoel van blind vertrouwen .......een gevoel van mens tot mens ....verder kijken dan cijfertjes op papier en naar de persoon kijken die voor je zit.....maar helaas dat blijkt in de praktijk toch wel eens anders te gaan .

maar gelukkig zijn we positief gestemd , want het gaat een stuk beter met ron .....en morgen komt hij weer naar huis!!!!!

dat gevoel gaan we vasthouden!!!