Ik wil niet!

We zijn in een actieve worsteling met mijn schoonmoeder. Ze zit al enige tijd aan de vooravond van dementie. Nu hebben de huisarts, de thuiszorg, het tijdelijke zorghotel, de regiehouder WMO en anderen aangegeven dat ze eigenlijk als afleiding naar de dagbesteding zou moeten gaan. Maar ze zegt “Ik wil niet”. De discussie ontstaat dan respecteren of doorzetten.

Het is logisch dat er wordt gezegd “ik wil niet”. Iedereen die wordt geconfronteerd met het stadium waar je zo nu en dan nog bij de tijd bent, steeds in mindere mate, en de totale verwardheid die dementie zo kenmerkt zegt op de momenten dat ze helder zijn “ik wil niet”. Het is meer de weerstand tegen het proces dat er aan ten grondslag ligt als de weerstand tegen de dagbesteding zelf.

Het is ook niet zo dat als ze niet naar de dagbesteding gaat de dementie er niet meer is. Het is een vorm van logische weerstand tegen een proces dat niet kan worden gestopt.

Door vervelende omstandigheden is de diagnose dementie al gedurende ruim twee jaar niet gesteld. Deze omstandigheden, blaasontstekingen en bijbehorende antibiotica, zorgen ervoor dat “ik wil niet” het fundament behoud om de twijfel in stand te houden.

Maar zo werkt het niet. “Ik wil ook niet” om dagelijks mijn chemotherapie tot me te nemen of naar een uitslag gesprek te gaan waar de spanning vanaf druipt na een CT scan. “Ik wil ook niet” dat ik kanker heb. Maar met mijn kop in het zand gaat de kanker evenmin weg als de dementie van mijn schoonmoeder.

“Ik wil niet” is niet letterlijk bedoeld, maar meer bedoeld als, wat een vervelende fase ga ik nu door.

“Ik wil wel” op zesentachtig jarige leeftijd dement worden, want dan mag ik nog ruim dertig jaar verder, waar mijn horizon nu is beperkt tot maanden, hopelijk enkele jaren.

Wat een gezeik “ik wil niet”, Nee verdulme“Ik wil wel”!    

Dag 1.113