Bijna vier jaar.

Het is bijna vier jaar geleden dat mijn vader geopereerd werd. Een prostaatverwijdering, waarbij we van te voren te horen kregen dat de kans groot was dat de kankercellen alleen in de prostaat zouden zitten. 

Na de operatie, uitgevoerd met de DaVincirobot waren de eerste berichten positief. Het herstel was pittig. Mijn vader had behoorlijk wat last van pijn, van het herstellen van de operatie. Van het leren leven met een lichaam zonder prostaat. Bij het nagesprek bleek dat de snijvlakken toch niet schoon waren. Uitgezaaide prostaatkanker. Niet meer te genezen, maar wel te behandelen. 

Bizar hoe dit binnenkwam. Mijn vader, net met pensioen, klaar om van zijn 'oude dag' te gaan genieten met mijn moeder. Ineens een kankerpatiënt. Snelheid was geboden. Wachten kon vanwege de uitzaaiingen niet. Na een scan bleken er uitzaaiingen te zitten in lymfeklieren en op botten. Er werd gestart met Zoladex. Enzalutamide en abilateron volgden. Inmiddels zijn we dus vier jaar verder. De abirateron werkt al een tijdje niet meer. Er wordt nu gekeken wanneer de behandeling met Docetaxel gestart kan worden.

Wat me het meest raakt is het zien van wat de kanker met mijn vader doet. Hoe het langzaam maar zeker steeds meer ruimte inneemt en mijn vader zelf steeds minder. Hij wordt dunner. Fysiek minder sterk. Moe. Als ik merk dat mijn focus daar teveel naartoe gaat, naar dat wat hij aan het inleveren is, dan denk ik terug. Gewoon terugdenken aan wat mijn vader, míjn vader maakt. Mijn vader, die ik altijd kan bellen als ik in de auto op de snelweg rijd en ik in de verte onweerswolken zie. Mijn vader die me bijstaat als mijn tienerzoons flink aan het tieneren zijn en ik echt even niet weet wat ik moet doen. Mijn vader met wie ik het nieuws bespreek.  Mijn vader, naast wie ik alleen maar hoef te gaan zitten om gewoon lekker samen te kunnen genieten van koffie in de zon. En als ik daaraan denk is er gewoon even geen kanker. Want al die dingen zijn er nog. Mijn vader is gewoon nog steeds mijn vader. Ook al zijn er dingen die hij niet meer kan, waar hij hulp bij nodig heeft. Daarin wordt mijn rol misschien steeds groter, dat mijn zusje en ik meer aan het zorgen zijn, meer aan het regelen voor hem en onze moeder. Maar dwars door dat alles heen lukt het mijn vader om gewoon vader te zijn. En trotse opa. Hoe mooi is dat!