Voorbij
De Mien waar is mijn feestneus fase is voorbij. Wat er daarna komt heb ik schier onderschat. Van zekerheid van de dood naar de onzekerheid des levens. Dat is fantastisch en ik ben hiervoor zeer dankbaar. Ik besef mij dat menig één graag met mij zou willen ruilen. Ben ik genezen of een overlever, Nee helaas (nog) niet. Wel heb ik KANS op een langere tijd als ik geen uitzaaiingen krijg en als mijn tumor niet weer gaat groeien en als ik niet onder de bus of tram kom natuurlijk want dan kan ik alsnog vroegtijdig aan de hemelpoort staan te kloppen. Als als als ….
Ik sta onderhand zo strak als een veer heb overal spierpijn en slik meer oxycodon om mijn maagpijn te controleren dan tijdens mijn actieve ziekte. Ik ben namelijk bezeten door angst, ik ben nog nooit zo bang geweest... komt het terug en wanneer dan, hoelang heb ik nu eigenlijk? Niemand die het kan zeggen en ook voor iemand die gezond is gaat deze vlieger op ware het niet dat ik inmiddels ervaringsdeskundig ben in het zoeven van de kankerrollercoaster en 7 kleuren schijt er weer in te verdagen.
De draad oppakken is zo gemakkelijk nog niet en de toekomst plannen bijna niet te doen. Het gaat nu toch weer goed met je concludeert men. Vooruit kijken en door.....hoe dan!?
Mijn zoon van 18 ziet het meer helder dan ik, hij zegt mam je hebt een afterschock. Je rent 5 km en met de finish is zicht moet je er nog 5 afleggen op je laatste kracht en onderweg ben je verdwaald in je emoties.
Ik denk dat het tijd is om met iemand te gaan praten die me weer op het pad kan zetten.....
Warme groet, Jolanda.
14 reacties
Lieve Jolanda,
Begrijp helemaal wat je schrijft. Ik denk ook genezen volgens de uitslagen, maar in je hoofd nooit.
Je moet inderdaad proberen de draad weer op te pakken, maar hoe is voor een ieder verschillend en zeker niet makkelijk.
Ik zou er ook niet aan moeten denken nu te moeten stoppen met de chemo. Tuurlijk ben ik die wel eens zat. Maar wat als ik stop?
Ik hoop van harte dat je de juiste hulp kan krijgen. En verder kunt met hoe je er nu voorstaat. Ik ben de meeste tijd wel positief maar heb de chemo nog. Hopelijk komt dat wekelijkse feestje weer. Overleven blijf je doen, het leven is ons te lief. We zijn nog te jong om te gaan. Het is je tijd nog lang niet meis.💪💪💪💪💪💪🍀🍀🍀🍀🍀
Liefs Alise ❤
In de ochtend is je leven geen dubbeltje waard, als je in de avond gaat tellen kom je op 11 cent uit, een enkele avond op 8 cent. Sinds mijn keuze om niet te behandelen, na de 3 tace behandelingen, voel ik me net zo te slecht om te zeggen ik LEEF, te goed om te zeggen dat ik dood ben. Je hebt gevochten als een leeuw om te blijven, pak kleine dingen op en geniet van de wijsheid van je zoon als die zegt je hebt last van de naschokken.
Erg herkenbaar weer. De draad oppakken, ja, ik roep zelf nogal eens dat ik de draad nog niet kan vinden. Ik doe van alles en ik doe weinig en ik heb het zelfs wel eens druk maar ik weet niet zo goed waarmee en ontspannen ben ik al helemaal nooit.
Niet te ver vooruit kijken, roep ik ook regelmatig. Maar bij mij is de toestand stabiel en al zal ik mijn pensioenleeftijd niet halen, ik wil nog wel die gecancelde vakantie naar Normandië volgend zomer gaan doen. Hoe ver vooruit durf ik dan wel te plannen?
Ken je het boek 'Beter worden is niet voor watjes' toevallig intussen? Bij je vorige blog citeerde Heleentje er uit. Het gaat vooral over het leven na de diagnose en behandeling ("Ging levensgevaarlijk ziek worden nog vanzelf, beter worden blijkt niet voor watjes"). Al word ik niet beter, ik vind erg veel herkenning in het boek en het leest heerlijk weg. Misschien ook iets voor jou?
Ga genieten, dat roep ik zelf niet maar word me wel toegeroepen. Ik kan me voorstellen dat jij dat nog niet kunt zolang je zo in je angst zit. Lijkt me goed dat je met iemand gaat praten, iemand die je niet na staat en deskundig is en waar het mee klikt. Heel veel sterkte! Ik voel met je mee XXX
Dankje Frie, ik ga dat boek zeker lezen!
Hoi Jolanda
Ik heb dezelfde vraag voorgelegd aan mijn psychologe. Ik ben genezen van kanker en voel me kut. Hoe kan dat? In dit geldt niet eind goed, al goed. De kanker is weg en alles is dus goed. Ja zo werkt het dus even niet. Je wordt niet meer verkracht dus het is over, je hebt geen verkeersongeval meer dus je bent veilig, je bent niet meer in oorlogsgebied dus ontspan maar..............
De goede afloop is reden tot vreugde. Je bent niet meer aan het front in oorlogsomstandigheden maar je draagt de strijd nog wel met je mee.
Ziek zijn is niet makkelijk maar overleven, genezen? Hoe gaan we daarmee om? Handleiding is voor iedereen anders.
Voor een ander die dit niet heeft klinkt het misschien raar, je wilde toch overleven en genezen! Natuurlijk maar hoe?
Ik denk dat het overleven en willen genezen een oerkracht is die automatisch komt wanneer je krijgt te horen dat je ziek bent. Maar alles een plaatsje geven is vreemd. Was er eerst strijd moet je nu in 1x blij zijn en je gelukkig prijzen dat het je overkomt.
De angst die boven komt van hoe nu verder? Wat staat me te wachten? Ik denk dat daar geen antwoord op is. Ben het hele weekend al bezig te bedenken hoe?
Hopelijk komt er voor jou antwoord op deze vraag. Ik volg je en lees wel hoe het je vergaat. Hopelijk komt er voor jou een antwoord op. 😘
Liefs Alise ❤
Dankjewel Alise, jij voelt het zelfde als ik denk ik. Ik ben zeer gelukkig maar moet de strijd nog verwerken en de angst overwinnen om echt blij te kunnen zijn met de tijd die ik nog heb. Een ding weet ik wel, ik wordt nooit meer diezelfde.. groet, Jolanda
Hallo Jolanda,
Zo herkenbaar wat je schrijft!
Ik zelf ben schoon verklaard en toch heb ik geen rust, mijn hoofd maakt overuren, lig overhoop met mezelf, mijn lijf is niet meer dezelfde, moet weer opbouwen enz.
Enteryounamehere hierboven verwoordt het treffend "De goede afloop is reden tot vreugde. Je bent niet meer aan het front in oorlogsomstandigheden maar je draagt de strijd nog wel met je mee".
Dezelfde wordt je niet meer, de tijd zal leren hoe het je verder zal vergaan, maar ik hoop dat de tijd je ook de rust zal brengen, veel sterkte!
Mooi omschreven Jolanda. Het hoe moet het nu verder en de angst komt mij bekend voor. Mijn vrouw heeft alvleesklier kanker en wij gaan de tweede ct scan meemaken. Ik loop constant met buikpijn van de zenuwen rond. Het beroerde van dit waardeloze proces is dat je nooit weet welke kant het uit gaat.
Veel sterkte voor jullie Bruklo!
Hé ik hoop dat de uitslag positief zal zijn. Ik zal mee duimen, dat is een Antwerpse uitdrukking om te zeggen dat ik mee hoop op een goed resultaat, maar weet dat je niet alleen bent! Hoe verschrikkelijk zwaar het als partner is, voor onze geliefde is het nog veel zwaarder.
Goeie moed en sterkte!!
Ja Jolanda wij hebben dezelfde kanker gehad en hetzelfde gevoel. Wel een totaal andere behandeling hier voor. Ik ga donderdag naar mijn 2de gesprek, in het eerste zijn al veel tranen gevloeid. Ik kan er nog niet veel over zeggen, maar hulp heb ik zeker nodig. Succes X
Jolanda toch !
Ik heb me altijd opgepept gevoeld door jouw positieve reacties terwijl het nog niet zo goed met je ging. Mijn vrouwke zei altijd, toen ze wist dat ze ging sterven, dat ze niet meer kon genieten.
Jij hebt inmiddels terug een leven in het vooruitzicht. Dus: leef, geniet !!
Zet de gedachte van "wat als??" even van je af. Je bent positief ingesteld, dus geniet, van elke dag die je gegeven is. Je gezin heeft je nodig, deze site heeft je nodig.
Ik heb het nodig dat je over 21 jaar ergens toevallig op een terrasje naast mij zit, in het late nazomer-zonnetje, en zegt: "schol, elke extra dag is mmegenomen !!"
Het blijft altijd in je achterhoofd......