Traan

Ik lig op mijn zij in bed en voel hoe een traan over mijn neus heen glijd en land op het lid van mijn andere oog. 2 voor de prijs van 1 gaat er door mij heen. Wat een waanzinnige gedachte maar die heb ik laatste tijd wel meer. Ik weet niet goed waar deze traan vandaan komt, het lijkt alsof mijn lichaam zijn eigen verdriet moet verwerken en de stress een uitweg zoekt.

Ons huis is verkocht, mijn praktijk is overgedragen. Het boek gaat nu definitief dicht en een nieuw boek moet geschreven hoewel het in mijn geval niet zo dik zal worden. Waar we nu gaan wonen is nog onbekend, de betaalbare huizen gaan als warme broodjes over de toonbank en de eisen dienen naar beneden te worden gesteld.

De 3 maanden chemo pauze had een feest moeten worden maar ik heb ze verspilt aan 2x de griep en rugproblemen. Maandag is het weer chemotijd met zere rug en al. Je zou er depressief van worden als ik me niet op de lichtpuntjes zou focussen. Want zoals mijn moedertje altijd zei, het kan altijd erger. Niet zeuren dus en doorgaan.

Mijn lichaam denkt hier anders over. Het is de chemo zat, de Nanoknife en de kwaaltjes. Mijn maag protesteert en mijn darmen zijn te vergelijken met een circusattractie. Mijn energie is level 1 en de weerstand 0. De vrouw die mij aanstaart in de spiegel komt mij bekend voor maar ik ben het niet. De moeheid is doorgedrongen tot de wallen onder de ogen en het ingevallen bekkie. De Oxycodon komt vaker in beeld ook al hoop ik dat dit tijdelijk is.

De mannen in mijn gezin bereiden zich voor op wat gaat komen en er wordt meer gesproken in de ik vorm door mijn lief. Begrijpelijk maar ook confronterend. De kanker heeft ook op hun bestaan enorm veel impact en ik voel me bijna schuldig. Door mijn kanker staat ook hun leven volledig op zijn kop, ook zij dragen alle gevolgen. Hun toekomst is ook veranderd en ook zij moeten veel inleveren. Hun humeur is ook aangetast, er zijn kortere lontjes en iedereen probeert te overleven op zijn manier. Ik kijk er naar en voel me machteloos.

Juist nu zouden wij een hecht en liefdevol gezin moeten zijn maar de kanker doet zijn werk goed en een ieder moet rouwen en verwerken. Ik kan nu niet depressief worden of het achterste van mijn tong laten zien, ik moet nu even sterk blijven tot betere tijden.

Ik heb de hoop dat wij in rustiger vaarwater zullen komen en ook dit zullen overwinnen zodra de acceptatie komt.

Een nieuw boek met de andere ik, maar toch.....ik mis de oude ik.