Omgaan
Doodgaan is makkelijk, je hoeft er niets voor te doen het overkomt je gewoon. Sterven is een ander verhaal, je kunt hopen op een vredig proces maar dat blijft afwachten. Het loslaten van je geliefden en dierbaren is loodzwaar, dat maakt het uitzicht op de dood bijna tot een ondragelijke last. De uren en dagen vliegen voorbij, de tijd gaat snel en als je ongeneeslijk ziek bent nog sneller. Elke dag ontwaak ik, blij dat ik er nog ben maar weer dichterbij de laatste dag.....
Dan is er de dagelijkse omgang met mensen die weten dat je ziek bent maar niet weten hoe er mee om te gaan. En of je het mentaal al niet druk genoeg hebt moet je dat ook nog in banen zien te leiden en er mee dealen.
Zo heb je mensen die je tegen komt in de supermarkt of op straat en je vertellen dat als je maar positief genoeg bent je heel lang zult leven. Daarna komen de verhalen van een kennis van een kennis die op wonderbaarlijke wijze is genezen van kanker terwijl deze was opgegeven door alle artsen of al 15 jaar rond loopt met de meest dodelijke vorm. Jaja wat positiviteit en een beetje wietolie al niet kunnen doen.
Nog erger zijn de mensen waar je lang niets van hebt gehoord en deze ineens weer vriendjes willen zijn, een soort van ramptoerisme. Dan heb je nog de personen in je kring die je gaan vermijden of snel een steegje inschieten gewoon omdat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. Als laatste zijn er dan nog de egoïsten die het te druk hebben voor jou of het zo zwaar vinden..
Hoe moet je hier nu mee omgaan? Ik persoonlijk probeer mensen in hun waarde te laten maar ook eerlijk te zijn. Ik kies voor mezelf daar ik mijn energie en tijd nuttig wil besteden. Ik zeg dus ook nee en wijs zogenaamde vriendschappen af... geen tijd voor. Ik zeg sneller dan voorheen wat ik wil en wat niet en dat is soms niet leuk en confronterend voor de ander, het zij zo. Ik laat het los.
Gelukkig heb ik genoeg mensen om me heen waar ik op kan bouwen en die er voor me zijn, ik steek liever mijn energie in de relatie met hen. Ik ben zeer positief ingesteld dus ik ga lang leven!
Warme groet en wijsheid. Jolanda.
5 reacties
Ik geloof in het goede van mensen. Ik geloof niet dat er iemand opzettelijk probeert jou te schofferen en dat weet jij ook. Het is daarom goed dat je voor jezelf kiest als anderen niet de kracht kunnen opbrengen om je oprecht te steunen.
En wat de tijd betreft heb ik het gevoel dat ie mij soms inhaalt!
We gaan maar door met dansen 🍄
Ik heb uw verhaal gelezen en ik voel mij toch zo geroepen om te reageren.
Wat u beschrijft, is exact het gene wat mijn moeder heeft moeten doorstaan. De ene dag kon zij van haar dag genieten, de andere dag werd zij al huilend wakker, bleef zij in bed liggen en was al een wandeling buiten te zwaar. Ik vind het dan ook zo puur, en open en eerlijk hoe u het beschrijft, want ja, het loslaten inderdaad van je geliefden is toch zo onwerkelijk, hoe doe je dat in godsnaam? Ik wil u dan ook ontzettend veel kracht toewensen en u bedanken dat ik, door de ogen van mijn moeder, toch mij gesteund voel door uw woorden. Want ik heb haar uiteraard zo meegemaakt, dag in dag uit.
Ook mijn moeder had dat soort contacten waarvan zij niet wist hoe hiermee om te gaan. 'Als je maar genoeg tomaten eet, bestrijd je de kanker ermee'. 'Ik heb je toch gezegd je moest vroeger niet zo lang in de zon liggen, zie je je hebt nooit geluisterd', of inderdaad mensen waarvan je denkt die zijn al meer dan 10 jaar bevriend met je, die dan toch eerst helemaal geen contact met je hebben en opeens ontzettend opdringerig worden.. Een kennis, waar mijn moeder ontzettend lang een vriendschap mee hield, is uiteindelijk verwaterd. Toen ik persoonlijk ging bellen om het haar te vertellen dat mijn moeder overleden was (ik heb toen via mijn moeders mobiel iedereen opgebeld) liet zij mij niet meer met rust. Ik wil langskomen, ik wil een foto van je moeder, ik moet haar zien. Zelfs op uitleg van mijn stiefvader, die zei dat mijn moeder niemand anders wenste dat haar familie, was dat nog niet genoeg. En wat denk je? Na de crematie, waar zij zo hun hart uitstorten toen dat zij het zo erg vonden voor ons (mij en mijn zusje), nooit meer een woord gehoord. Nooit meer een steun naar ons toe. Het is dan ook inderdaad mijn advies om nauwkeurig te selecteren aan wie u uw energie wilt besteden. Mijn moeder koos dan ook alleen haar familie uit, een kleine kring maar zij verdween van alle vriendschappen. De talloze smsje's, heb ik beantwoord omdat ook zij niet wist hoe in godsnaam hier mee om te gaan (vooral die van, het komt wel goed allemaal hou vol!).
Dus heel sterk van u, ik wens u ontzettend veel kracht voor de komende tijd. Wat moedig dat u het zo allemaal op papier zet.
Groet,
Sabina