Waanzin

Hier zit ik in ons nieuwe huis, 10 maanden na de diagnose alvleesklierkanker. Ik ben in 10 maanden 10 chemo's en 4 behandelingen verder. De plaatsing van een stent, kijkoperatie, plaatsing port a cath en Nanoknife behandeling. Ik kan me de talloze gesprekken en details niet meer herinneren, het is allemaal zo snel gegaan.. de overname van ons leven. Ik ben mijn praktijk en inkomen kwijt geraakt, veilige haven en het vertrouwen in mijn lichaam en op termijn mijn leven.

Dat is toch even een ander verhaal dan onder een bus komen want dan heb je niet alle shit vooraf de klap.... Ik ben een geluksvogel want ondanks alle ellende ben ik er nog en zijn we weer in rustig vaarwater voor de time being. En dat is de cruxs.. als je weer in rustig vaarwater zit komt de klap van de waanzin omdat je daar dan ineens tijd en ruimte voor hebt en het binnen komt wat er is gebeurd.

Blij ben ik met wat ik nog allemaal heb en kan en gelukkig is dit verhaal niet voor alle kankerpatiënten aan de orde, ziek zijn is al erg genoeg. Helaas zullen vele onder ons ook in dit scenario terecht zijn gekomen. Kanker is meer dan alleen ziek zijn. Het is een aanslag op de wereld zoals je hem kent. Het is het verlies van allerlei zaken en een aanslag op je lichamelijke en mentale kracht. Het incasseren van het wanhopige verdriet van je gezin, kinderen, familie en dierbaren en je eigen verdriet, het loslaten en hoop hebben. Geen troost kunnen bieden aan hen van wie het leven ook op zijn kop staat al zijn ze gezond er is alleen maar hoop op tijd...veel tijd.

Voor wie schrijf ik dit blog? Voor mezelf om te ventileren maar ook voor artsen en verpleegkundigen in de hoop dat ook zij dit eens zullen lezen. Ik waardeer en respecteer hun enorm en ik kan niet zonder hen, we zijn een team hun en ik. Ze doen hun stinkende best om mij tijd te geven. Ik ben meer dan een kankerpatiënt, ik ben een mens met hoop. Ik ben een individu en wil gezien en gehoord worden. Ik wil geen statistieken horen of hoelang ik volgens het protocol nog zal leven. Dat bepaal ik zelf wel. Ik ben niet dom of naïef, ik ben positief, wees eerlijk maar ontneem mij niet mijn hoop dat is het enige wat ik nog heb. Ik wil net als jij verder leven en bij mijn geliefden blijven. Verplaats je en kom in mijn schoenen staan.

Ik weet precies hoe de zaken ervoor staan maar ik bewandel deze weg op mijn manier, laat me in mijn waarde en als ik het niet meer kan dragen zal ik het je vertellen maar tot die tijd doe ik je verbazen....Neem de tijd voor mij en luister als ik van het pad wil afwijken want ik weet instinctief wat goed voor mij is. Bewandel de weg samen met mij al houd ik de regie over mijn leven en dood. We kunnen veel van elkaar leren want ik ben een wonderbaarlijke patiënt.

Warme groet, Jolanda.