Momentopname
Bijna 24.00 uur en ik kan de slaap niet vatten...het gaat goed met mij....lichamelijk. Ik ben een echte geluksvogel met een beetje geluk in de vorm van geen uitzaaiingen is mijn prognose verlengt tot misschien wel 4 of 5 jaar of langer. Niet slecht voor een doodvonnis van 3 tot 6 maanden naar 1 tot 2 jaar en dan dit. Wat een cadeau! Hopen dat het zwaard van Damocles voorlopig niet valt....
Mentaal komt nu de klap. Ik kijk op Funda en zie onder het kopje verkocht mijn oude monumentale haven staan midden in de stad... ik weet niet waarom ik hier naar zoek en kijk... het doet zeer, heel zeer! Waarom doe ik mezelf dit aan, Ik ben intens verdrietig terwijl ik zo'n geluk heb. Ik zit hier in een prachtig nieuwbouwhuis tot in de puntjes afgewerkt met een prachtig uitzicht over de weilanden... maar ik ben het niet, mijn ziel zit er niet in...het is niet mijn thuis.
Ik staar naar de foto's van mijn praktijk die ik heb overgedragen, mijn passie opgebouwd vanuit niets naar iets moois waarin ik door alle emoties ben gegaan. Bijna 25 jaar heb ik gestreden om het op te bouwen met bloed zweet en tranen. Mijn kinderen zijn in dat huis geboren en getogen. Ik heb er lief gehad en gevochten en afscheid genomen van vele dierbaren. Ik heb er een netwerk opgebouwd met lieve buurtjes en aparte figuren. Ik zie mijn ouwe autotootje voor het huis staan die inmiddels ik weet niet waar is.... het is slechts materie maar het verwijst naar mijn leven zonder kanker en zorgen.
Ik mag niet klagen en moet mezelf gelukkig prijzen met hoe goed ik erbij zit en toch ben ik intens verdrietig. Ik voel me niet begrepen en eenzaam, ik heb toch alles het had erger kunnen zijn maar de oude Jolanda is al dood en de nieuwe heeft haar weg nog niet gevonden....
Als ik in de ochtend op sta ziet het er al weer anders uit en kan ik weer relativeren......pfff wat een achtbaan.
Warme groet, Jolanda.
9 reacties
"De mensen denken dat niet doodgaan hetzelfde is als doorgaan met leven."
Heel treffend vind ik dat.
Ik heb ervaren dat hoofd en hart niet altijd gelijk op gaan.
Lieve Jolanda, zoals je ook zegt zit je in een achtbaan; omhoog en naar beneden. Maar doe je jezelf geen geweld aan als je je anders voelt dan je omgeving vindt dat zou moeten. Dat gevoel mag er ook zijn.
Liefs "HeleentjeM"
Ik herken ook dat je de dreun pas voelt als je in rustiger vaarwater komt, stabiel, voor nu 'schoon', whatever. Wat nu, wie ben ik nu, wat kan ik nog en wat vind ik leuk. Hoe ben ik hier verzeild geraakt?
Gelukkig kon je overdag weer wat anders tegen de dingen aan kijken. Geef jezelf tijd (die heb je, als je niet onder die verrekte bus komt) en wees lief tegen jezelf ;-) Het is echt niet gek dat je hier niet zomaar overheen kunt walsen, er is zoveel gebeurd!
Als laatste: ik zou heel ongelukkig worden in een nieuwbouwhuis. Hoe zeer ik mijn vorige huisje ook mis, ik ben wel blij met m'n huidige oude huis, die de sfeer uitademt die bij mij (en m'n lief) past. Ook dat moet je natuurlijk tijd geven, maar als de klik niet komt, zou ik serieus opnieuw verhuizen.
Hele dikke knuffel! XXX
Ik ben nog niet zover, ben een half jaar bezig. Mijn tumor is er uit, heb geen uitzaaiingen dus op het moment geen kanker, prognose we weten het niet. En eenzaam ja dat ben ik ook. Genoeg mensen die vragen hoe het met je gaat, nog steeds. Maar eenzaam ben ik, het gaat er niet om waar je woont, het leven is veranderd sinds de dag dat je hoorde dat je kanker had. Ik heb altijd van het leven genoten en dat doe ik nog, alleen is het anders. Niemand weet hoe het voelt alleen wij degene die ooit kanker gehad hebben. Een ding is zeker leven willen we eenzaam of niet, dus we gaan ervoor! Dikke kus