Liefde en volle emmers
De mens bestaat gemiddeld uit zo'n 65% water. Dit lijkt mij aardig te kloppen gezien het aantal natte kussenslopen, dekbedhoezen en emmers tranen die ik al heb vol gejankt. Vannacht weer zo'n nacht waarin ik mezelf niet kan stoppen. Ik heb er eens goed over nagedacht waarom dit zo is.
Is het dat ik niet kan accepteren dat ik doodga, is het zelfmedelijden of is het angst. Het antwoord is nee nee en nog eens nee! Ik ben niet bang voor de dood, geen enkele reden daartoe, als het je tijd is ga je. Ik vindt mezelf ook niet zielig. Het antwoord is liefde!
En meer specifiek..... het is moederliefde!
Die liefde zorgt ervoor dat ik blijf strijden en hopen tegen beter weten in. Ik heb een lieve man waarmee ik graag oud had willen worden ook al wil ik hem wel eens de nek omdraaien. Maar dat gevoel is wederzijds. Mijn man gaat het zeker weten redden zonder mij ook al zal ik altijd in zijn gedachten aanwezig zijn.
Maar mijn 2 prachtige kinderen kan ik niet loslaten, zij hebben hun moeder keihard nodig. Natuurlijk zal hun verdriet slijten en een plekje krijgen maar ze zullen regelmatig mijn afwezigheid voelen en hun eigen emmertje vol janken. Bij hun verjaardag, een speciale gebeurtenis of een feestdag. Ze zullen mijn afwezigheid gebruiken als excuus als ze iets willen of niet. Ze zullen hun vader ermee om de oren slaan als ze boos zijn of verdrietig. Ze zijn oud genoeg om te begrijpen wat er met hun mama aan de hand is en wat er staat te gebeuren maar ze zijn te jong om moederloos te zijn. Dat is het wat mij intens verdrietig, wanhopig en een piekeraar maakt.
Zij zijn de reden waarom ik pijnlijke behandelingen onderga, de chemo's probeer te verdragen en ieder dag weer opsta. Als een leeuw zal ik vechten en strijden tot mijn laatste ademtocht, tot mijn laatste emmertje vol is en mijn welpen aan hun eigen emmertje zullen moeten beginnen.
Hoe pijnlijk kan de liefde zijn.......
12 reacties
wat treffend kan jij alles omschrijven!
wanneer jij lichamelijk niet meer bij jullie kinderen kunt zijn. Zullen zij voor altijd jouw liefde herinneren en het daardoor telkens opnieuw blijven voelen.
Jij kan sterven maar niet jouw liefde voor hen.
Sterkte
Ik heb een vriendin en die is haar vader verloren toen zij, ik geloof, 8 was. Zij vertelde mij een vreemd verhaal dat me altijd bij is gebleven. Ze vertelde dat hij altijd bij haar is gebleven. En ook met haar mee is gegroeid en is veranderd, bijvoorbeeld gedurende haar puberteit was hij er als vader waar ze boos op kon zijn en zich tegen kon afzetten, maar op andere momenten was hij ook de warme man waar ze zich bij kon koesteren. Ondanks dat hij dood was.
Ik weet niet of het adequaat is dat ik je dit ineens wilde vertellen. Ik moest eraan denken en wilde het graag, en hoop dat het ok is dat ik dit met je deel.
Verder wil ik je zeggen dat ik vind dat je zo ontzettend mooi de enorme intensiteit van dit verdriet omschrijft. Ik denk dat dit voor iedere vader/ moeder met kanker het aller- aller- moeilijkst moet zijn. Fijn dat je het deelt. En blijf huilen, zou ik zeggen. Huil, en huil, en huil. Tot de laatste traan op is. Ze zijn het waard.
Liefs, Cato
Heel waardevol jouw reactie, dank Cato! x
Het lijkt mij verschrikkelijk, ik lig er wakker van, om afscheid te moeten nemen.
Wat een verhaal. Ook ik ben uitbehanderld. Ik heb mondkanker. Ben nu aan de chemo , maar dat is gewoon leven verlengen. Niet alleen blijf ik optimistich voor mijn man en kinderen ook voor onze kleinkinderen en sinds 1,5 jaar ons achterkleinkind. Ik zeg tegen iedereen dat ik haar wil zien opgroeien. Dat houd me op de been als ik het soms niet zie zitten. Wij zijn erg sterk.
Ik wens je heel veel kracht toe.
Ik wil je ongelooflijk veel kracht wensen bij het afscheid nemen van je gezin. Ik hoop dat je iets kunt bedenken wat jou en je kinderen houvast en troost kan geven. Ik heb anderhalf jaar geleden ook een periode gedacht dat ik binnen een korte tijd afscheid moest nemen van mijn kinderen. Mijn borstkanker is uitgezaaid. Gelukkig is mij nog wat extra tijd gegeven. Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ik heb mij vaak afgevraagd of ik zou kunnen omgaan met het idee, dat je over een aantal maanden afscheid moet nemen. Het verdriet was zo intens, dat ik vaak denk dat ik gek zou worden wanneer ik met die wetenschap zou moeten leven.
Liefs
Alles is zo herkenbaar wat u schrijft, dat waren letterlijk de woorden van mijn moeder. Zo vaak heeft zij gezegd : Dames hoe moeten jullie zonder mij verder', ' Als ik jullie niet had, was ik er allang mee gestopt want dit hoeft allemaal niet meer van mij'.
En toch, zo sterk als zij was, toch de chemobehandelingen uitzitten. Keer op keer super ziek ervan, maar toch de hel doorstaan om ons weer te mogen zien.
Heel veel sterkte, de liefde kan zo oneerlijk en zo pijnlijk zijn, het is niet te beschrijven.