Einde bericht
Het is vrijdagavond en weer kan ik de slaap niet vatten. Maandag naar het VU voor de Nanoknife Dat wil zeggen als ze me gaan helpen want ik kom net uit een griep vandaan waar ik een behoorlijk zere onderrug aan heb over gehouden. Daar waar ik eerst bloed nerveus was heeft dit gevoel plaats gemaakt voor berusting in wat er ook gebeurd. mijn man is zich kapot geschrokken van mijn state of mind omdat ik na mijn nachten piekeren en janken tot het volgende inzicht ben gekomen.....
Mijn ziekte heeft geen goed vooruitzicht, de overlevingskans is nul. Wat rest is tijd en dat volgens de artsen slecht anderhalf jaar als alles meezit. Ik neem je mee in de donkere krochten van mijn nachtmerrie, doorlezen is dus op eigen risico...
Na het ongeloof en verdriet en het voornemen alle statistieken te doorbreken besef ik me dat mijn lichaam me in de steek heeft gelaten. Van een levenslustige vrouw naar een mens die alleen maar zal aftakelen. Beter gaat het niet worden alleen maar rotter...
Wat heeft het voor zin een strijd te voeren die je niet kunt winnen, wat is de meerwaarde om nog een jaar of 1 a 2 door te ploeteren en alleen maar in te leveren? Doe ik dit voor mijn man en kinderen...het afscheid zal er niet makkelijk van worden en het verdriet niet minder. Doe ik het voor mijzelf....ik ga alleen maar achteruit. De conclusie van dit trieste verhaal is dat het eigenlijk zinloos is en met recht uitstel van executie, want doodgaan zal ik.
Het onrecht alles te hebben verloren, werk, inkomen, huis, gezondheid en uiteindelijk mijn leven heeft een enorme impact op mijn gezin. Ik herken mezelf niet meer terug in de spiegel en mijn gezin valt uit elkaar. Mijn jongste van 12 die enorme buikpijn heeft en niet meer op school kan functioneren. Mijn oudste van 17 die zwaar depressief is en zijn toevlucht heeft genomen in drugs om zichzelf te verdoven. Mijn man die met al deze ellende moet dealen en ineens mantelzorger is en zijn vrouw ziet weg glijden. Boos ben ik maar een schuldige kan ik niet aanwijzen. Het is gewoon vette pech......fuck kanker!
En dan komt het binnen....Het is beter als ik nu ga, gewoon opgeven en je kop neerleggen. Dan kan iedereen verder. Uithuilen, verwerken en verder gaan want zo gaat dat gelukkig in het leven. Mijn kop doet me geen zeer meer, de kinderen kunnen rouwen en hun leven weer voortzetten en hopelijk vindt mijn man het geluk opnieuw en misschien zelfs beter want in een samenzijn van 20 jaar hebben wij ook zeker onze crisistijden gehad. Over 5 of 10 jaar ben ik nog slechts een vage herinnering op een foto en kom ik wellicht nog eens voorbij in een verhaal over vroeger.
Nee ik maak me geen illusies, ik ben niet zo bijzonder dat het leven stopt als ik heen ga en dat is goed voor mijn geliefden. Jammer is het wel, ik had andere toekomstdromen. Op de vraag waar ik dit aan verdiend heb zal ik nooit een antwoord op krijgen. Ik zal wel een vreselijk mens zijn geweest in mijn vorige levens....
Hopelijk is er een soort van voortbestaan waar ze muziek hebben die ik ken en waar ik weer omringd zal zijn met mijn geliefde dieren en overleden familieleden. Daar zal ik dan wachten op mijn geliefden maar met mijn pech is er waarschijnlijk niets meer.
Ik sluit af met een gevleugelde uitspraak van mijn bonus vader....dat was dat verhaal....einde bericht.
5 reacties
Bedankt voor je eerlijke verhaal en moedig dat je het met ons wilt delen.
Mag ik toch wat "tegengas" geven? Ik schrijf dit niet om je van gedachte te doen laten veranderen. Wel wil ik dat je alle opties en gevolgen goed hebt overzien voordat je onomkeerbare stappen gaat zetten.
Veel van wat je schrijft is ook op mij, partner van een alvleesklierkanker patiënt van toepassing. Ook voor mij komt mijn dood vandaag een dag dichter bij en wie weet ga ik eerder dood dan mijn vrouw aan iets dat ik nu (nog) niet kan voorzien. Iedereen zou moeten leven alsof zijn einde nabij is want wellicht is dat ook zo.
Mijn vrouw is in 2013 geopereerd en dat de alvleesklierkanker is uitgezaaid weten we sinds november 2015. Voor de chemo zijn wij uitgeweken naar de Helios kliniek in Krefeld Hüls. De oncoloog aldaar, Dr Helmer, heeft het onomwonden gezegd. "Ik ga u niet beter maken maar ik ga wel u extra tijd geven met behoud van kwaliteit van leven". We zijn ruim twee jaar verder en in die tijd hebben we mooie dingen gezien en leuke dingen gedaan. In april wordt er een tweede kleindochter verwacht! Ze slikt al 1 1/2 jaar geen pijn medicatie meer. Ze slaapt goed, eet goed en geniet intens van haar inmiddels drie jaar oude kleindochter. En ja, iedere tweede week zijn we 2 1/2 dag in de Helios kliniek voor de chemo.
Het opvallende van kankerpatiënt zijn is dat het soms wel lijkt of jij je in het oog van een storm bevindt. Jij bent rustig en je overziet je omgeving waar hevige turbulentie heerst. In plaats van dat je gesteund wordt in je ziekteproces moet juist jij de mensen om je heen steunen.
Zijn er dingen die je nog graag zou mee maken? Het behalen van een diploma van een van je kinderen? Het bezoeken van een land of stad dat je al heel lang intrigeert? ........?
Jij hebt, als patiënt, het recht je eigen proces te sturen maar wat je ook beslist de impact op je gezin zal enorm zijn. Niemand is echt toegerust voor dit soort moeilijke zaken. De "waarom" vraag is niet zo heel veel zinvol. Zelfs als je er antwoord op zou krijgen dan verandert dat niets aan de zwaarte van de beslissingen waar je nu voor staat.
Praat eens met een deskundige op dit gebied. Deze levensfase zit zo vol valkuilen dat het ondoenlijk is om voortdurend het "goede" te doen. Gaan praten met, bijvoorbeeld, een psycholoog zie ik eerder als een teken van kracht dan van zwakte.
Heel veel sterkte en blijf je blog schrijven. Je helpt al die mensen die het lezen en hoewel je ze niet kent, zal hun medeleven je goed doen. Blijf schrijven!
Rob
Jouw open en eerlijke verhaal in je blog's heeft mij meteen gepakt. Maar je laatste blog heeft mij diep geraakt. Misschien doordat ik je gedachtegang kan begrijpen en het me zo kan voorstellen dat je op dit moment zo denkt. Maar ook door de verslagenheid die er doorheen klinkt, het immense verdriet dat er vanaf sijpelt, de wanhoop waarin je verstrikt bent geraakt, de moeheid waaraan je je wilt overgeven... Het is, denk ik, een gedachtenstroom die veel kankerpatienten zullen herkennen, maar jij hebt 'm zwart op wit gezet. En dat vind ik ontzettend moedig.
Jolanda, ik ben geen expert op dit gebied, laat ik dat voorop stellen. Het lijkt mij dat deze enorm zware gedachten er zijn omdat je aan het rouwen bent. Dat is natuurlijk geen 'rocketscience'. Je bent in gedachten al afscheid aan het nemen van alles en iedereen wat je zo lief in je leven is. Dat doet enorm veel pijn. En jij loopt vermoedelijk voorop in dit rouwproces. Dat voorop lopen maakt soms erg eenzaam. Door het voorop lopen zie je ook regelmatig dat de patient op een later moment zijn omgeving, wanneer deze begint te realiseren wat er aan de hand is, tot steun kan zijn. Doordat de patient al verder in het rouwproces is gekomen.
Jouw gezin rouwt natuurlijk nu óók, maar ieder zal dat op zijn of haar eigen manier doen. Hoe moeilijk of uitzichtloos het ook lijkt, maar probeer ervoor te zorgen dat jullie als gezin wél met elkaar in contact te blijven... Sommige dingen kun je maar één keer in je leven doen.
Ik ben het met de reactie van Rob_W_E eens: probeer goede hulp te krijgen, zodat je ondersteuning krijgt in het proces waarin je nu zit. Omdat ik je zo toewens dat je weer iets van je veerkracht terugvindt om je gezin door misschien wel jouw allerbelangrijkste, maar ook voor hen heel belangrijke periode en zo goed en zo kwaad als het gaat, heen te loodsen...
Heel veel sterkte en warmte gewenst!!!
Hartelijke groet,
Carolina