Een beetje geel...

Eind augustus 2017, ik heb enorme jeuk en mijn jongste zoon zegt...mam je wordt een beetje geel. Zoon van 12 in paniek...hij heeft gegoogeld en zegt als je maar geen kanker hebt! Doe niet zo gek joh... ik ben zo gezond als een vis! Mijn zwager is recent overleden aan alvleesklierkanker en mijn andere zwager heeft net gehoord dat hij een hersentumor heeft.....wat zijn de kansen. Daarbij ik ben jong en een vrouw dus ik ga ervan uit dat ik galstenen heb of een infectie.

Op dinsdag 29 aug. ga ik naar de huisarts. Bloedonderzoek en echo volgen en donderdag 31 augustus heb ik een afspraak met de MDL. Alleen naar het ziekenhuis en onderweg een klapband....Garage bellen, vervangend vervoer regelen en net op tijd voor mijn afspraak. Ik kom gestrest binnen en zeg dat mijn dag een beetje vreemd begon. De arts trekt wit weg en vraagt, bent u alleen? Ja natuurlijk zeg ik... Nou dan ben ik bang dat uw dag nog slechter wordt.. En dan BAM!!! Ik hoor in 2 zinnen dat ik alvleesklierkanker heb en niet operatief ben.....einde verhaal....geniet van de tijd die u nog rest en veel succes.

Mijn wereld stort volledig in, iedereen is gek en ik begrijp absoluut niet wat ik te horen krijg. Ik loop verdwaasd door het ziekenhuis in een soort van vacuum en 2 en half uur later bel ik mijn man en zussen met het nieuws wat ik heb gehoord. Daarna gaat de trein rijden en begint de nachtmerrie. Ik ben ZZP er en besef dat ik mijn praktijk na 23 jaar niet meer kan voortzetten. De brieven liggen dagelijks op de mat gevuld met afspraken voor onderzoeken en chemo etc.

Ons leven wordt compleet overgenomen, ik ben mijn inkomen kwijt en mijn man is ineens mantelzorger. Ons huis moet worden verkocht en mijn auto kan ik ook niet meer betalen. We vallen van de ene ellende in de andere. De bloemen en kaarten stromen binnen terwijl ik nog in leven ben...lief hoor maar niet te bevatten.

Meningen, adviezen, behandelplannen volgen elkaar in rap tempo op en voor ik het weet hang ik aan de 1ste chemokuur Folfirinox Ik voel me ziek en ellendig, mijn spieren trillen alsof ik Parkinson heb en bovendien heb ik een reactie op de Oxaliplatin....en dat iedere keer weer.

Mijn kinderen zijn volledig van het pad af en kunnen niet bevatten dat hun mama binnenkort dood gaat. Ik begrijp hun gevoel goed want ik kan het zelf ook niet bevatten. Als ze in de avond huilend uit bed komen breekt mijn hart en besluit ik dat ik het zo lang mogelijk ga volhouden en ben bereid om de hele wereld op zijn kop te zetten en me vooral niet zomaar neer te leggen bij een diagnose of de statistieken.

Op 8 december heb ik de 1ste scan en 11 december krijg ik de uitslag.

Wordt vervolgd!