Balletje

Hey lieverd,

Pakkende tekst😏 zoals jij het schrijft beleef ik het ook. Mijn moeder heeft dan ook de spreekwoorden "Niet klagen maar dragen" of  "Waar een wil is is een weg".

De eerste doe ik soms wat teveel terwijl het soms een leugentje om best wil is. Het gaat altijd goed met me.😉

De wil is er die hebben we allemaal. Alleen de weg is soms onduidelijk, verkeerde afslag of hobbelig met bergen en dalen🙄 hopelijk vinden we allemaal de weg naar chronisch of herstellen.🤗

Sterkte en hopelijk slaat het weer als een leeuw toe de behandeling. Dan weet je waar je het voorgedaan hebt.🍀💪

Liefs Alise ❤

O Jolanda ik leef met je mee, de verschrikkelijke eenzame dagen, ook al heb je mensen om je heen. De strijd is niet makkelijk, je doet het ergens voor maar je weet niet of het werkt. Ik hoop zo dat die verschrikkelijke Folfirinox aanslaat! Al moet ik zeggen dat bij mij de eenzame angst niet weg is. Heb nu 2 weken de griep gehad, ben net klaar met de antibiotica die dan toch maar weer gegeven wordt door de huisarts. Heb last boven in mn linkerzij en rug en maak me druk, de angst dat het terug is is groot, en om hët uit te spreken helemaal. 12 februari naar de chirurg we zullen horen wat hij te zeggen heeft.  Succes Jolanda dikke kus

Gister bij het inloophuis hadden we het er ook al over: hoe de buitenkant niks zegt over het geworstel. "Wat zie je er goed uit," zeggen mensen dan, alsof het twijfelachtig is dat je ongeneeslijk ziek bent. Of zeggen ze het om iets positiefs te willen zeggen? Een eenzame beleving, inderdaad.

Blijven rollen met dat balletje, tot 'ie goed valt! Ik heb respect voor je kracht. En ik ben blij dat je blogt. Heel veel sterkte en hou vol! XXX

Lieve Jolanda,

Kanker, het is inderdaad net (Russisch?) roulette: je kan winnen, verliezen of je inzet terug krijgen. Ook de eenzaamheid is herkenbaar. Alhoewel ik veel lieve mensen om me heen heb, kan een gevoel van eenzaamheid je overvallen. Samen en toch alleen, omdat de meeste mensen geen idee hebben waar wij door heen gaan. Hoe het is om kanker te hebben en/of ongeneeslijk ziek te zijn. Toch geven we niet op. Als je het spel goed speelt, blijven er nog genoeg mooie en waardevolle momenten over om voor te leven. Naast eenzaamheid is er gelukkig ook vaak het gevoel van liefde en verbondenheid.

Op naar die zonnige zomer! ☀️☀️☀️☀️☀️😎😎😎😎😎

Lieve Jolanda jij haalt mij de woorden uit de mond. Mooi geschreven...

Groetjes Camellia 

Jolanda .Hoe gaat het nu met je .Ik heb al geen maanden iets van jouw gehord.ik hoop van jouw dat met je lichaam het rustig is.ik hoop iets van jouw te horen .AFZ Goya  ook Wim

Hey Jolanda, jouw mentale stuk is sterker dan chemo of welke behandeling dan ook. Doe die twee samen en je komt heel ver. Blijf volhouden en zeg jezelf dat je dat kunt; net zolang totdat je ervan overtuigd bent. Die overtuiging is één van de sterkste medicijnen die bestaan. Sterker nog, vrijwel onoverwinnelijk!

Ik lag apart op een kamer. Met een gevarendriehoek op de deur. Iedereen die binnenkwam was als een ruimtewezen ingepakt. Geen hand, maar een kleffe handschoen die me aanraakte. Ik was 'giftig'. Alles aan mij en in mij was vergiftigd door de chemo. Kerst. Nieuwjaar. En ik dacht... 'wacht maar... dat gaat mooi niet gebeuren wat jullie zeggen'. Oprecht. Van het begin af aan. En als ik nu terugkijk, heb ik daarmee veel mensen kracht gegeven. In plaats van omgekeerd. Want ja, jij, ik, wij, zijn wél degenen die het moeten dóen! Die 4 weken in Helmond had ik veel te veel pijn om me eenzaam te voelen; ik was blij als ik alleen was. Die 3 weken in Maastricht ben ik zo eenzaam geweest als nog nooit in mijn leven. Ik begrijp je eenzaamheid. Dat gevoel. De kracht die dat gevoel je neemt.... Probeer dat 'weg te zetten'. Wellicht een schrale troost, maar wij zijn er voor je en als je zorgt dat je het goed met jezelf kunt vinden, ben je nooit alleen..... Kusss xxx Hebe

opvallend, allemaal (ex) patienten die reageren...heel veel sterkte allemaal.

Groet Marc....maat van Jolanda

Niet  alleen (ex)patiënten reageren. Ook partners van ... lezen deze blog. 

Ik bewonder de kracht van Jolanda. 

Mijn vrouwke, die ik inmiddels heb moeten afgeven, zei in het ziekenhuis altijd: "blijf nog even". Probleem: ik moest gaan werken. Had ik maar elke keer een kwartiertje langer gebleven, dan had haar toch elke keer een kwartiertje minder eenzaamheid in het ziekenhuis bespaard gebleven.

En zoals Hebe zegt, de eenzaamheid slaat toe. Als ik kon teruggaan in de tijd, ik zou veel meer onbetaald verlof genomen hebben om toch maar bij haar te zijn.