Dagboek (1)
Dag 1 22 sept 2020
Nadat ik met mijn auto Vlissingen uitreed, besefte ik dat de boodschap van de proctoloog ‘U hebt anuskanker’ me feitelijk knock out had geslagen. Ik keek als door een waas, manoeuvreerde onhandig naar de slagboom bij de uitrit van het Admiraal De Ruyer Ziekenhuis en reed pas weg na de volle overtuiging dat echt niets of niemand naderde. Bijna angstig. Even verderop kwam ik tot het besef dat ik me moest concentreren. Bij het stoplicht haakte een lijkwagen aan, dicht op mijn bumper. Een chique Mercedes station, metalic-grijs, zwart omrand.
Een signaal?
Zou weldra de klok van het crematorium beieren?
De lijkwagen boog af naar een zijstraat. Ik reed rechtdoor.
Misschien ook wel een teken. Welicht net zo’n verleidelijk misleidend teken als opmaat naar de tiende van elke maand, als de Staatsloterij miljoenen winst voorspelt en waarbij ik denk dat als het binnen tien tellen op groen springt, win ik de hoofdprijs.....
Het relativeren begon. Mijn doemdenken verstomde. Ik vermande me tot realisme. Het was geen signaal, die Mercedes. Stom toeval,,,,,, Zoals het winnende staatslot dat weer eens bij iemand anders terecht was gekomen.
Een best behandelbare kanker, voorspelde de proctoloog. Een reden om optimistisch te blijven, vond ik peinzend achter het stuur. Dus niet doemdenken, niet bezig zijn met het creëren van een in de put denkend toekomstbeeld. Impliciet aan de voorspelling van de proctoloog bleef de onzekerheid die volgt na ‘als dan…. ‘ En in tachtig procent ‘kans’ ligt absoluut die twintig procent ‘geen kans' besloten....
Dus toch pessimisme, waarna mijn mogelijk aangetaste kringspier zich op de denkagenda plaatste.
Dat gevolg zou toch kunnen uitdraaien op een poepzakje? Met bajonetaansluiting?
Ach. Die put moest ik nog maar even opzij zetten. Rationeel emotief denken! Dat leerde ik onder meer in de boeken van psycholoog Henk Hermands. Die theorie moest ik maar eens in de praktijk brengen en daar verder op doorborduren.
Moeten! Moeten? Ik heb een hekel aan dat woord en zijn betekenis. Moeten is een onnatuurlijke dwang....... Maar in dit geval.....
Ik kwam zonder kleerscheuren thuis. Beneveld door opdringende tegenstrijdige gedachten.
In mijn appartement doorgeborduur en aan dit dagboek begonnen. Vanaf mijn balkon bekijk ik die nacht de fletse sterrenhemel. Op de dijk in westkapelle stralen ze.
Minder hinderlijke stadse lichten.
wordt vervolgd
3 reacties
Graag!
Beste Ad,
Gosjemijne je doorloopt alle stadia gesprek met jezelf en presteert het al rijdend - of misschien wel juist dan.. - jezelf ernstig toe te spreken. Sja, kan niet zeggen dat dat niet handig is als je verkeersdeelnemer bent. Dan heb je niet alleen verantwoording voor jezelf maar en zeker ook voor al die anderen die aan dat verkeer deelnemen.
Ik begrijp jouw overpeinzingen! Het is niet zomaar iets wat je 'in de schoot is geworpen' en de eventueel naderende consequenties ook niet. Je moet het maar meemaken en jij moet het ook nog letterlijk meemaken. De behandeling, de gevolgen. Sjonge... heftig hoor!
Wederom mooi en (voor mij) erg beeldend geschreven en beschreven. Ik wens je dat je gewoon in die 80% zit en je doomdenken op jouw manier onder het tapijt veegt.
Sterkte en lieve groetjes! xxx Hebe
Wat een prachtige omschrijving van het begin van jouw traject. Ik ben bijna jaloers op de woorden die jij gevonden hebt. Mijn behandeling begon in april en was eind juni klaar. Als ik zo kon schrijven als jij had ik een mooi verhaal over een vervelende periode geschreven.
Ik ga je volgen en wens je sterkte de komende tijd. Het valt niet mee maar duurt, als het meezit, een maand of 3.
Groet, Rita