Roze wolk💖

De opluchting en dankbaarheid die we voelden na de goede uitslag (verkleining van 4 marker tumoren en geen nieuwe) verdween stilletjes en ongemerkt naar de achtergrond toen we kuur 4 en 5 ondergingen. 

De laatste kuren hebben een behoorlijke impact gehad op mijn conditie en gehoorschade veroorzaakt. Niet alleen gehoorverlies, waar ik geen last van heb, maar ook hyperacusis is na een grondige check bij de KNO-arts vastgesteld. Door 2 extra weken extra "rust' tussen kuur 4 en 5 in te lassen, is de toxiciteit gelukkkig aanzienlijk afgenomen en kan volgende week kuur 6 starten waardoor ik precies 2 weken voor de kerstdagen 'klaar' zal zijn. 

Bij hyperacasius (overgevoeligheid voor geluid) moet je je voorstellen dat b.v. het eten van een cracker, stromend water uit de kraan, maar vooral het gefrommel van papier, plastic en een rammelend bestek dusdanig pijn deed aan mijn oren dat ik uiteindelijk weken in bed heb doorgebracht met zomin mogelijk prikkels en met oordopjes in. Dus geen tv en muziek als afleiding....er was bijna geen geluid te noemen waar ik niet knettergek van werd. Het uiteindelijk advies van de KNO-arts heb ik ten harte opgevolgd. Gebruik zo min mogelijk oordopjes en stel je oren juist bloot aan geluiden. Je 'traint' hierdoor je hersenen en die geven je uiteindelijk een signaal af dat de geluiden niet zo luid zijn als jij ze beleeft, en daardoor zal de overgevoeligheid minder groot worden waardoor je weer deel kunt nemen aan sociale activiteiten zoals samen aan tafel genieten van een lekkere maaltijd. Inmiddels heb ik zelfs twee keer in een restaurant gegeten, waar het weliswaar to much was, maar dán zijn oordopjes wel een gepaste oplossing,  verzekerde de KNO-arts. Het leven moet wel leuk blijven..... 

Terug naar de verandering.
Ik zonderde mij af en had nauwelijks contact met mijn gezin en voelde me met de dag eenzamer worden. De verbinding tussen ons werd bijna ongemerkt verstoord en dat voelde heel onveilig en bracht onrust met zich mee. Ik verloor grip op de situatie. Wat nou als die verbinding niet meer te repareren valt? Wat nou als de dood eerder komt dan een herstelde verbinding? Ik heb ooit eens gehoord van een psycholoog dat 'dingen' sneller stuk gaan dan ze gefixt kunnen worden...Ik voelde me met de dag zieker worden. De dagen begonnen met een gevoel van uitputting en de dagen eindigden met onrust en veel vragen. Op een gegeven moment werd zelfs een gesprek voeren teveel. Het in je eentje verteren van rouw en verdriet (want dat is zó groot, daar wil ik mijn naasten niet mee belasten....) maakte dat ik me nog eenzamer voelde en precies dát bracht een groot besef met zich mee want het wordt nooit zoals het was...
Het besef maakte mij duidelijk dat ik 'los moet laten' ....
Daardoor is er groei mogelijk toch? Waarin inzichten zich zullen aandienen, toch?  Waardoor nieuwe, betere verbindingen zullen ontstaan, toch?
Toch? Vertel me aub dat we de goede kant op gaan.... 

Ik ervoer grote onrust. De trein waarin we zijn ingestapt, met z'n allen op weg naar die ene eindbestemming, daar gebeurt van alles, daar onderweg naar toe.
Ik had eerst nog het idee van....okay...fijn dat jullie zijn ingestapt! Ik voelde me heel dankbaar en gesteund. Onderweg zal alles wel duidelijk worden, veronderstelde ik. We reizen immers met z'n allen met de neus in dezelfde richting.....
Maar de realisatie dat waar voor de één de eindbestemming nog lang niet in zicht is en dus ondertussen met van alles en nog wat bezig is behalve met de eindbestemming,  is voor de ander de eindbestemming een grote zwarte hond die naast je in de coupé zit en die je verlamt van angst en bij weer een ander is het duidelijk...we hebben nog een aantal stations te passeren, maar laten we ons alvast 'omgekeerd' verheugen op de eindbestemming, die realisatie bracht ook weer grote onrust met zich mee. 

-Terwijl ik dit schrijf moet ik ineens sterk denken aan een prachtig liedje van Bløf, Herinnering aan later.- met één van de meest ontroerende woorden die ik ooit heb gehoord: Het zoute water had beloofd om zoet te zijn... 

Het grote besef is dus dat ik los moet laten. B.v. het onmogelijk verlangen om ieders neus dezelfde kant op te krijgen. Want het besef is ook dat ieder zijn eigen reis maakt, weliswaar in dezelfde trein en met de patiënt en de eindbestemming als gemene deler. Maar met eigen beleving en ervaring. 

Om iets of iemand los te kunnen laten, moet je het eerst (durven) vast pakken is mij ooit verteld. Maar hoe pak ik mijn naasten vast met als doel loslaten? Waar haal ik de kracht en de moed vandaan? Hoe kom ik voorbij die verpletterde pijn die ik alleen al voel als ik daaraan denk. 

Samen met het besef van loslaten, en de realisatie dat iedereen zijn eigen reis beleeft,  heeft de vraag 'Hoe dan? veel losgemaakt in mij. Want hoe doe je dat? Loslaten? 

En zoals dat (gelukkig) vaak gaat in mijn ziekte periode, belt precies op het juiste moment, precies diegene op die daarin richting biedt. Onze huisarts belde, vroeg hoe het ging en ik legde haar in horten en stoten uit wat er allemaal in me omging. Het werd me duidelijk teveel. Ze stelde een afspraak voor met een geestelijk verzorger. Dat leek me direct een goed idee. Daar heb ik over gelezen in Jannie's boek. De afspraak is inmiddels gemaakt en we kijken ernaar uit, mijn man en ik. Vrijdag stapt Henk in onze trein. Mijn intuitie zegt dat hij een medereiziger word en wellicht een nieuw lid in mijn sterrenteam zal worden. Omdat ik hoop dat hij antwoord kan geven op die ene vraag: hoe doe je dat? 

O ja, en dit nog.....
Het boek van Jannie Oskam heb ik bijna dagelijks in mijn handen en betekent heel veel voor mij. Ze heeft een ereplaats in mijn trein.  Soms is ze de machinist, soms de conducteur.
En soms zit ze naast me en als passagiers kijken we dan samen door het raam naar het voorbij trekkende Tussenland waar veel te zien is zoals deze roze wolk gisteren.
Dankjewel Jannie💖