Operatie

Wachten tot het ziekenhuis belt voor de operatie duurt lang.   Ookal was ik snel aan de beurt.   Wachten is gewoon killing…. 7 augustus 2024 werd ik verwacht.  Ik moest om 8,00 uur in het ziekenhuis zijn en zou om 11.45 uur aan de beurt zijn.  

Ze zeggen weleens je stapt op de trein en je gaat alle peronnen af.  Op de automatisch piloot en in overlevingsstand.  Dat is ook werkelijk zoals ik het heb ervaren, nu ik terug kijk op wat er is gebeurt. Het is vreemd dat je zo alles meemaakt en dat dit besef pas later komt.   

Voor de operatie moest er nog bloed worden afgenomen.   Dit was zodat ze konden bepalen welke bloedgroep ik had.  Mocht het zo zijn dat ik veel bloed zou verliezen tijdens de operatie dan wisten ze welke bloedgroep ik nodig had om toe te dienen,

Het bloedprikken ging moeizaam maar het lukte uiteindelijk wel.  Daarna ging alles als een sneltrein.  Ik was aan de beurt en werd begeleid naar de operatiekamer.   Daar werden ook nog wat vragen gesteld voordat ik echt onder het mes ging.

Ik kwam in een kamer te liggen waar er ook allemaal vragen gesteld werden en ondertussen ook een aantal mensen dingen aansloten. Het ging allemaal zo snel dat je niet kan beseffen wat er gaat gebeuren.  Nadat dat allemaal was gebeurd werd ik naar de operatiekamer begeleid.

Ik kwam in een grote witte kamer waar veel mensen stonden.   Het vreemde is dat je niet goed beseft waar je bent , het gaat allemaal zo snel. Ik werd naar de operatie tafel gebracht en moest zelf met hulp op de tafel gaan liggen.   Er gebeurde zoveel om me heen dat je niet weet wat er allemaal gebeurt.

Voordat er met de operatie begonnen werd moest ik vertellen waarom ik deze operatie ging krijgen en wat er ging gebeuren. De dokter pakte een lijst en riep deze lijst af.  Hij wachtte elke keer op antwoord van degene die hier voor ging zorgen.   Nadat de lijst helemaal was doorgelopen,  deed iedereen wat hij of zij moest doen.   Terwijl ik op de operatie tafel lag kwam er elke keer iemand die zich aan mij voorstelde en zei wat hij/zij ging doen en vertrok daarna. De laatste die ik mij nog kan herinneren was Eline.  Ik kreeg nog mee,  hoi ik ben Eline en toen was ik weg.

Na de operatie werd ik wakker in dezelfde kamer als voordat ik de operatiekamer in ging.  Toen ik wakker werd was het heel vreemd.  Ik hoorde van alles maar kon niets terug zeggen. Mijn ogen voelde ook zwaar en kon ze niet meteen openen.  Dit leek heel lang te duren… maar ik kon snel weer alles zien en ik kon ook snel weer normaal praten.   De vrouw die mij in de gaten hield zei word maar rustig wakker.  Je krijgt een ijsje en je mag zo naar de dagafdeling.

Niet snel daarna werd ik opgehaald en brachten ze mij naar mijn kamer.  Daar zou ik 3 a 4 dagen blijven.   
Op mijn kamer belde ik mijn man en vertelde dat de operatie klaar was.   Hij was al in het ziekenhuis en binnen 5 minuten was hij op mijn kamer.

We praten nog wat en daarna ging mij man naar huis.  Nu was het rusten en bijkomen van de operatie. 

De foto is van na de operatie en is genomen op 29 augustus 2024