De dagen in het ziekenhuis

Er was verteld dat ik 3 of 4 dagen moest blijven in het ziekenhuis om te herstellen van de operatie.   Na 3 dagen werd ik ontslagen.  

Ik weet niet meer exact wat er allemaal is gebeurt per dag.  Ik heb daar mijn tijd uitgelegen.

Nadat mijn man Dennis weg is gegaan uit het ziekenhuis wordt je “ geleefd”.  Er zijn veel verpleegsters aan mijn bed geweest vooral in het begin.   Daarna kreeg ik een vaste verpleegster.  Zij zorgde overdag voor mij.  Wel is mij opgevallen dat er heel weinig tijd is voor de patiënt.  Tenminste dat is mijn ervaring.  Alles moest snel en ik moest ook snel heel veel zelf doen.  
 
Ik heb mezelf af en toe erg alleen gevoelt en ik was ook echt op sommige momenten verbaasd.  De aandacht naar de patiënt (ikke dus) was er wel maar echte aandacht heb ik gemist.  Misschien kwam het wel omdat dit voor mij de eerste keer was dat ik in het ziekenhuis lag. 

De herinnering die ik daar heb meegemaakt  voelt nog steeds erg onaangenaam en verdrietig.

In deze drie dagen hielden ze mij in de gaten.  Geregeld kwamen artsen kijken en ook werd er diverse keren gekeken naar mijn buik.   Er werden vragen gesteld en er werd een plan bedacht voor als ik straks naar huis mocht,  Op de derde dag mocht ik
naar huis.

De arts kwam in de ochtend even langs en wilde nog van alles weten.  Daarna vroeg ze hoe het met mij ging en zei ze dat ze tevreden was en dat ik naar huis mocht.  Niet snel daarna belde ik mijn man,  dat hij mij kon komen ophalen.   Op dat moment was hij al onderweg en zou er snel zijn.

De verpleegster kwam en vertelde dat ze de ontslag papieren in orde ging maken.  Ook zou er nog bloed geprikt worden en daarna mocht het infuus eruit.

Inmiddels was mijn man Dennis op mijn kamer en pakten we mijn Koffer langzaam in. Daarna kwam er een verpleegkundige die bloed af ging nemen.   Bloed prikken ging niet makkelijk.  Diverse keren geprikt, ook in mijn voet maar het wilde niet goed lukken.   Gelukkig na meerdere pogingen lukte het toch.

Het was nu wachten op de uitslag of het bloed goed was.  Dit duurde ook weer even.  Na ongeveer ander half uur kregen we te horen dat alles goed was en kregen we de ontslagpapieren mee.

Onderweg naar huis heb ik niet veel meegekregen.  Thuis stonden de ouders van Dennis al klaar om te helpen. Eenmaal voor het huis geparkeerd hielp Dennis mij uit de auto en liep ik langzaam met hem de trap op naar de slaapkamer.  

Ik ging op bed liggen en Dennis sloeg een deken over mij heen. Hij haalde ons hondje Daisy  en hield haar vast op zijn arm.  Ze was super blij dat ze mij weer zag.  Voorzichtig mocht ze even op bed, daarna was het tijd voor mij om te rusten en bracht Dennis haar weer naar beneden.

Nu was het tijd om weer te herstellen en mezelf voor te bereiden op de chemo.