Herstel operatie, begin chemotherapie

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat er kanker cellen waren gevonden (18 juni 2024).  Wat kan een jaar snel gaan.

Ik heb even niet geschreven want mijn hoofd had weer geen ruimte.  Lichamelijk gaat het goed met mij.  Elke keer wat beter.  Mentaal is het af en toe zwaar.  De beelden van het ziekenhuis komen geregeld terug, gelukkig wel steeds minder vaak.  Ik ben aan het verwerken en langzaam krijgt het een plek.   Vandaag ook een dag geweest met af en toe even slikken… een achtbaan waar ik samen met mijn man in zat,  niet alleen ik maar mijn man Dennis rolde mee.

Terwijl ik dit zo schrijf , krijg ik een brok in mijn keel en ik voel verdriet maar ook geluk. Mijn man Dennis was er altijd en stond naast mijn zijde. Alle pijntjes, imperfecties, boosheid  en onmacht heeft hij gezien.  Niets was hem te gek,  hij stond voor mij klaar. Ik voel geluk dat hij er nog steeds altijd voor mij is.  Maar ook zo ontzettend dankbaar voor wat hij heeft gedaan.  En ook al is dit misschien normaal, want we zijn al 21 jaar getrouwd,  ik kan hem niet genoeg bedanken,   Hij wordt vaak vergeten in dit hele proces.  Bedankt schat, (want hij lees dit ook),  ik houd van je.

Ik wilde dit eerst even schrijven voordat ik verder ging met mijn verhaal. 
Toen ik thuis kwam (ontslagen) uit het ziekenhuis moest ik veel rusten.  De eerste paar dagen waren lastig.  Hoe kom ik uit bed,  hoe ga ik naar de wc, en heel voorzichtig lopen.   Alles ging stroef.  Maar na een paar dagen krijg je het door en gaat het “ bijna “ vanzelf. 

De eerste paar dagen lag ik op bed.  Veel slapen en bijkomen van de operatie.  Na een dag of 4 was ik het in bed liggen wel zat.   Bukken en buigen mocht niet en tillen was ook de  komende 4 tot 6 weken verboden. Het traplopen ging geleidelijk en de eerste tijd was het stapsgewijs omhoog lopen en stapsgewijs naar beneden.  In het begin met hulp daarna kon ik het alleen.

Werken was er niet bij.   Ik kon in eerste instantie alleen lopen met een rollator. Het herstel was veel liggen, rusten, slapen een beetje lopen en dat dan de hele dag.  Ik had het er af en toe best moeilijk mee.  En ik werd dan ook vaak door Dennis terug geroepen.

Deze herstel periode was zwaar maar langzaam ging het vooruit en daar keken we naar uit.   Tot het moment dat er gebeld werd vanuit het ziekenhuis.   De arts die mij had geopereerd belde en vroeg hoe het met mij was.  Vertelde hoe de operatie was gegaan,  de bevindingen die ze hadden gevonden en het besluit dat er toch snel met de chemotherapie gestart ging worden.   Ze wilden niet 6 weken wachten tot ik weer helemaal hersteld was.  Het besluit was dat er over 4 weken gestart werd met de chemo.

Dit telefoontje viel koud op mijn dak.  Ik wist dat de chemo eraan kwam maar toch op een of andere manier dacht ik dat dat niet ging gebeuren.  Ik was geopereerd, alles was weg dus het was voor mij echt een grote klap in mijn gezicht. Een heel onwerkelijk gevoel, verdriet en boosheid maar vooral ook angst.  Veel vragen kwamen er weer:  wat gaat er komen? Hoe ga ik reageren?  Wat zijn mijn bijwerkingen?  Nu ziet iedereen dat ik ziek ben!  Ik ga mijn haren verliezen!   Wat kan ik verwachten? Het hoofd maakte weer overuren.

We gingen weer een periode in waar heel veel onbekend was.  Waar we samen doorheen moesten.  Niet lang daarna werd ik weer gebeld om een afspraak te maken voor de eerste chemo.   De afspraak werd gezet op 10 september 2024.  Drie dagen voor mijn verjaardag.

* foto is gemaakt, een paar dagen voor de chemo.  Het jurkje wat ik aan had, heb ik nog snel afgehaakt.   Ik heb het nooit gedragen.  De jurk heb ik van de week weggedaan, ik heb de jurk  nog even aangetrokken maar voelde mezelf hier niet goed bij.  Deed mij te veel denken aan deze nare periode.

Heel veel liefs Nancy en tot de volgende blog