10 September start Chemotherapie (6x)

Er is weer van alles gebeurt in de tussen tijd dat ik mijn laatste blog schreef.  Ik neem mezelf voor om minder tijd tussen de blogs te schrijven.  Maar het hoofd loopt soms over met allerlei dingen. Er is dan geen ruimte. Er gebeuren dan zoveel dingen en dan is het schrijven het laatste waar ik aan denk.  Ook schrijf ik als het voor mij nodig is. Het van mij afschrijven helpt enorm en maakt het voor mij elke keer lichter. 

Inmiddels is het 14 augustus 2025 en ben ik net terug van een heerlijke vakantie van bijna 4 weken.  Deze vakantie heb ik echt weer kunnen genieten van alles.  Ookal ben ik nog niet topfit maar ik ben trots op mezelf.  Langzaam zie ik vooruit gang en dat is heel fijn dat ik dit weer kan zien.   7 augustus 2025 was wel even slikken toen was het een jaar geleden dat de kanker uit mijn lichaam werd gehaald. Op deze dag dacht ik weer even terug aan al die ellende.  

Af een toe een traantje gelaten en het gevoel er laten zijn.  Samen met mijn man Dennis er bij stil gestaan en gepraat. Ik schrik elke keer nog dat het mij nog steeds zo raakt en dat het gevoel van verdriet er nog steeds is.  Ik voel wel dat het langzaam beter gaat en dat de scherpte er af gaat, maar toch …   Telkens schrik ik ervan en denk ik “het is al een jaar geleden kom op! Nance en door”. 

Ik weet echt wel dat het zo niet werkt inmiddels maar ja,  toch probeer ik het tegen te houden. Het heeft tijd nodig,  dus laat het maar toe zegt iedereen.  Dat lucht op,  dus dat probeer ik te doen en de ene keer gaat het makkelijker als de andere keer.

Zo ook nu…  10 september komt eraan en ik weet dat duurt nog even, het is gewoon een dag.  Maar voor mij was dit de dag van de eerste chemotherapie van 6 kuren.  Een dag waar ik van wist dat die zou komen.  Maar niet wetend wat mij stond te wachten.  Als ik terug denk aan vorig jaar 10 September 2024 dan zie ik mezelf op de stoel in de kamer met allemaal mensen die ook chemo krijgen.  Ik ben nieuw in deze kamer en er wordt verteld wat er gaat gebeuren.  Er wordt van alles uitgelegd, en ondertussen wordt er ook van alles bij je gedaan.   Bloeddruk, temperatuur, prikken…  

Er wordt voor je gezorgd, na je gekeken en je gecontroleerd.  Alles staat in het teken van mij.  Krijg je ergens last van dan wordt de behandeling gestopt en wordt er weer bekeken hoe verder.  De tijdsduur van mij dat ik in de stoel zat was de eerste keer 6 uur.  Dat was de korte zit.  Daarna werd de zit langer.  Dit had vaak te maken met dat het prikken bij mij moeizaam ging.   De langste zit was 9 uur. 

Ik mocht alleen van de stoel af als ik naar de wc moest.  Ik voelde me na de chemo erg onrustig en druk.  Ook last van mijn keel en mijn ogen voelden raar.  Vooral mijn ogen waren branderig  en prikten erg. Dit bleek een bijwerking van de chemo te zijn.

Gelukkig ben ik niet ziek geweest.  Ik slikte als voorzorgsmaatregel medicijnen tegen de misselijkheid. Eten en drinken was bijna niet te doen.  Niets smaakte en lusten ik.  Zelfs water was vies.   

Dit duurde een paar dagen en daarna kon ik weer langzaam gaan eten en drinken.  Dit is eigenlijk zo gebleven t/m de 6de chemo.   Ik heb gewerkt t/m de 3e chemo en daarna ging het niet meer.  De vermoeidheid sloeg toe en heb ik veel geslapen.  Als het dan weer wat beter ging, ging ik weer wat werken. 

Ik heb 2x uitstel gekregen omdat de bloedwaardes niet goed waren.  Ik ben 1x naar het ziekenhuis gemoeten omdat ik een acute blaasontsteking kreeg en ik ben 1x naar het ziekenhuis gemoeten omdat ik koorts had.  Mijn laatste Chemo was 7 Januari 2024.

De foto die je ziet is de eerste foto die ik nam nadat mijn haar er is afgehaald door Dennis. Twee weken na de eerste Chemo begon mijn haar langzaam uit te vallen.  
Ik heb vanaf het begin tegen Dennis gezegd dat ik mezelf niet gaat pijnigen.  Hoe moeilijk het ook is,  ik ga niet mezelf verdriet doen. 

Nadat de eerste chemo achter de rug was gingen we een weekend weg.   Ik vertelde na dat weekend dat ik pijn aan mijn hoofd had tegen Dennis. Het leek wel er iemand hard op mijn hoofd had geslagen.   Het voelde aan als een pijnlijke bult maar er was geen bult.  De pijn trok gelukkig langzaam weg. 

Na twee weken borstelde ik mijn haar en toen zat de borstel vol met haar. Dit werd erger en toen haalde ik  mijn hand door mijn haar en nam ik een grote pluk haar mee.  Ik weet nog goed dat ik in de badkamer tegen Dennis zei dat ik dit niet vol ging houden.  Ik voelde me zo verdrietig.  Ik durfde mijn haar niet meer aan te raken of te douchen.  
Niet snel daarna heeft Dennis mijn haar geschoren.

In het ziekenhuis hebben ze nog wel aangeboden voor een coolmuts zodat ik misschien mijn haar kon houden.  Ook hebben ze gevraagd of ik een pruik  wilde.  In beide gevallen heb ik nee gezegd.  Ookal heb ik nu weer haar en kan ik kleine speldjes in mijn haar doen,  ik vindt het elke dag als ik in de spiegelkijk “pijnlijk”.   

Vele zeggen het staat je goed dat korte haar.  Zelfs heb ik te horen gekregen,  maar je houdt het toch zo? Het is allemaal aardig, lief en mooi dat ze het vinden maar ik ben er niet blij mee. Vandaag nog werd er gezegd: maar het staat je echt leuk! 
Mijn antwoord is dan standaard.  Lief dat je dat vindt,  maar ik niet.  Het is niet mijn keuze geweest.  Maar dank je wel. Ik kan niet wachten tot het langer is.

De volgende keer een nieuwe blog.  
bedankt voor het lezen. 💋