En nu ben ik klaar!

Vandaag is het 14 november 2025. En wat is er weer veel gebeurt sindsdien.  De laatste keer schreef ik over mijn chemokuren en dat is nu al een tijdje klaar.  Klaar…. Dat woord… het zegt heel veel als het ook echt zo is.  

Ik dacht het in ieder geval wel.    
Op 3 Februari 2025 kreeg ik te horen dat er geen behandelingen meer nodig zijn.  Ik ben in remissie en alles ziet er goed uit.  Bloedwaardes zijn goed dus super goed nieuws. Ik ben klaar dacht ik!  Niet denkende aan wat daarna nog komen zou.

Het verwerkingsproces,  een proces met ergotherapie, maatschappelijk werkster, fysiotherapie, psycholoog een praatgroep voor lotgenoten etc.   Mensen die ik nooit nodig heb gehad, kwamen in mijn leven. Mensen die nog steeds nodig zijn.  Ik neem de hulp aan maar soms zou ik heel graag willen dat het nu eindelijk klaar is met al die mensen om mij heen.  

Als ik terug kijk gaat het lichamelijk goed met mij.   Ik ben er nog niet,  maar inmiddels zijn er al wat mensen uit “mijn” groep verdwenen.   De groep is kleiner geworden, daar heb ik ook hard voor gewerkt.

Sommige mensen zijn nog steeds nodig en ik ben blij dat ik die hulp krijg.  Zoals ik al zei,  lichamelijk gaat het steeds beter. 
Mentaal is een ander verhaal.

Ik merk dat ik veel harder moet werken om weer mijn eigen “ik” te vinden.  De “ik” is veranderd.  Niet alleen het denken maar ook het doen. Wat vroeger als “vanzelf” ging, is nu anders geworden.  Die verandering vindt ik lastig.   

Ook voel ik nog steeds heel veel verdriet.  Verdriet dat over van alles kan gaan.  Het lijkt of het in mijn lichaam zit opgeslagen…. Soms ben ik daardoor compleet van slag. Ik probeer het dan los te laten. De focus leggen op iets anders.   Er over praten vindt ik dan moeilijk. Zo kan er iets  gebeurt zijn wat ik te horen kreeg waar ik dan heel erg om moet huilen.  
Of een terugblik toen ik in het ziekenhuis lag, of wat ik mee maakte tijdens de chemo.  Maar ook iets wat totaal niet mij aangaat, daar kan ik dan enorm om moeten huilen.

Het voelt als een enorm verdriet. Een verdriet wat ik niet kan uitleggen.  Gelukkig krijg ik hier hulp bij om het een plekje te geven.

Zoals de titel al zegt: En nu ben ik klaar!   Dat is nog niet het geval.   Wanneer dat zou zijn, dat weet ik niet.  Ik laat het maar op me afkomen.   
Stap voor stap  of stapje voor stapje. 

veel liefs Nancy 

P.s.   De foto is genomen op 3 februari 2025 samen met ons hondje Daisy.