32. Samensmelting van realiteiten........
Lyam slaapt al een hele tijd bij mij in bed, zo ook in ons nieuw huis, hij heeft een eigen slaapkamer maar vind het fijner om bij mij in bed te liggen en ik vind dat ok, doet hij ook niet meer als hij gaat puberen straks, dan ligt er misschien een andere vrouw in zijn bed of man dat kan natuurlijk ook.
Door de scheiding merk ik dat hij mij flink aantrekt op de momenten dat hij moet gaan slapen en afstoot als hij een dag van te voren weet dat hij mij weer een paar dagen moet gaan missen.... het doet mij zeer dat hij dit door moet maken. Laatst in bed zei hij "het ergste wat ik heb meegemaakt in mijn leven is dat jullie zijn gescheiden". Het is vreselijk om dit van hem te horen, maar ik begrijp hem en ik vind het vreselijk voor hem dat hij dit moet meemaken.
Mijn kanker heeft ook veel impact op hem gehad en we hebben het de laatste tijd veel hierover. Overdag is hij te druk om zich bezig te houden met zijn moeder en vindt hij mij maar lastig, vervelend en streng. Zodra we samen in bed liggen en hij zijn boekje heeft gelezen dan komen de vragen..... soms over de scheiding en soms over de kanker.
Mijn littekens vind hij lelijk, "mama wanneer gaan ze weg", toen ik vertelde dat ze nooit helemaal weg gaan maar dat ze wel vervagen vroeg ik hem of hij verdrietig werd om mij zo te zien. Hij knikte ja en dan krimpt mijn moederhart want je kind zo verdrietig zien in alle processen die hij in een jaar tijd heeft meegemaakt, zoveel in een korte tijd besef ik mij eigenlijk nu pas. Maar ook de herinneringen kwamen weer naar boven toen ik mijn moeder vroeger zag met maar 1 borst. Ik heb nu dus beiden kanten van het spectrum ervaren als kind maar nu ook als moeder een ervaring die ik liever armer ben dan rijk maar het is nu eenmaal zo.
"Mama ik ben blij dat je haar weer groeit, want die kale kop vond ik niet mooi", wat heeft hij zich stoer gehouden toen ik wel een kaal hoofd had, hoe hij ermee is omgegaan, zich totaal niet ongemakkelijk heeft gevoeld, maar wel steeds moest uitleggen waarom ik kaal was. De laatste tijden en dat is dan ook meer dan logisch gezien wat hij heeft meegemaakt merk ik dat Lyam verlatingsangst heeft. Hij weet dat ik "beter" ben geworden, maar hij weet ook dat mijn moeder ooit beter is geweest...... maar die overleed uiteindelijk aan kanker.... "mama ga jij ook dood aan kanker?" tja wat moet je dan zeggen..... "ik kan niet beloven dat het niet zo is, maar ik ga mijn stinkende best doen om heel oud te worden" is dan mijn antwoord. Hij is bang dat ik doodga en dat doet pijn.... ik herken de angst, ik had dat ook bij mijn moeder het lijkt nu dan ook of de verschillende realiteiten samen smelten. Ik wou dat ik zijn angst kon wegnemen, maar ik weet niet eens hoe ik die angst bij mezelf weg kan nemen want die angst is er wel degelijk met mijn moeder en zus als voorbeeld.
Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, maar als ik Lyam naar bed breng en hij het fijn vind als ik zijn voeten kriebel zodat hij in slaap kan vallen en ik aan mezelf merk dat ik er niet altijd evenveel geduld voor heb, dan speelt wel de gedachte hoe vaak ik dit nog kan en mag doen..... mijn moeder kriebelde altijd door mijn haar totdat ze het niet meer kon...... Ik heb mezelf voorgenomen dat dit geen excuus moet zijn om het wel te doen..... maar dat ik dit moet doen omdat Lyam het fijn vindt en zich misschien ooit zal herinneren hoe zijn moeder hem in slaap kriebelde net zoals ik mij dat herinner.
Als ik het idee heb dat hij bijna slaapt en ik heel zachtjes en stiekem uit het bed probeer te kruipen als een soort van Ninja en hij merkt dat ik uit bed stap dan grijpt hij mij met twee armen stevig vast en dan denk ik..... wat is er belangrijker in het leven dan de twee armen van je kind om je heen te voelen wetende dat ik dat nooit meer heb kunnen doen bij mijn moeder.
Zolang hij mij nodig heeft om op te mopperen, te roepen dat ik de slechtste mama van de wereld ben als hij zijn zin niet krijgt, of roept dat zijn papa liever is dan mij maar dan vervolgens als een aap om mij heen hangt omdat hij bang is dat ik wegga, zal ik hem blijven kriebelen en de momenten koesteren dat ik zijn mama mag zijn zolang hij maar geen schoenmaat 46 krijgt want dan ben ik nog wel even zoet.