33. Love is in the air........

Het is weer even geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven en jeetje wat is er weer veel gebeurd en dan vooral ook in positieve zin. Soms lijkt de tijd stil te staan en soms vliegt de tijd voorbij…… er is weer een hoop gebeurd dus laat ik maar beginnen met:

Love is in the air…… waar ik eigenlijk dat stukje geluk heb losgelaten en totaal niet bezig was met iemand in mijn leven…. wilde mijn eigen leven weer leven, mezelf weer hervinden in mijn nieuwe zijn, herstellen, revalideren en focussen op mijn rol als moeder kwam daar toch Thomas voorbij als donderslag bij heldere hemel. We hebben elkaar via Facebook leren kennen en na heel veel berichten over en weer waar er eigenlijk al een behoorlijke match is ontstaan, vlogen de vonken ons om de oren toen we elkaar in het echt ontmoette. Tijdens onze berichten sessie heb ik Thomas mijn verhaal verteld, mijn kankerverhaal met alles erop, eraan en eraf want dit is gewoon de rauwe werkelijkheid, en als hij wist wie ik was, waar ik vandaan kwam en waar ik nu ben en voor sta dan was het aan hem om de keuze te maken of hij het contact wilde verbreken. Maar niets van dat, sterker nog, hij bleef hardnekkig plakken en zag mij voor wie ik ben en niet om hoe ik eruit zie. Ik stond al redelijk sterk in mijn eigen vrouwelijke kracht maar door hem voel ik mij nog vrouwelijker durf ik eindelijk weer een beetje kwetsbaar te zijn en begin ik weer een beetje vertrouwen terug te krijgen na een harde klap. Thomas is heel bijzonder al wil hij zichzelf niet zo zien maar ik zie dat wel. Hij luistert naar mijn verhalen, hij steunt mij in mijn proces, hij staat naast mij in alles waar het even moeilijk voor mij word en het allerbelangrijkste hij trekt aan de rem, want dat is echt hoognodig. 

Ik geloof dat ik het al eerder heb beschreven, maar mijn hoofd staat aan op het moment dat ik wakker word en gaat uit als ik moet slapen en zelfs dan is het soms lastig om uit te gaan. Tijdens de gesprekken die ik heb komt sterk naar voren dat ik niet bezig wil zijn met de onrust, de onrust door mijn ziekte, de onrust door de scheiding, de onrust die ik ervaar omdat Lyam nog niet lekker in zijn vel zit vanwege de scheiding dus blijf ik maar bezig, chaotisch en vluchten voor mezelf maar eens zal ik worden ingehaald door de realiteit. 

Daarnaast heb ik inmiddels een fulltime baan aan mijn revalidatie traject, 2x per week fysio, 1x per week ergo, 1x per week gesprekken met mijn maatschappelijk werkster en dan nog gesprekken met de POH. Dit naast moeder zijn vergt veel energie en ik merk dat ik steeds vermoeider begin te worden niet zo gek eigenlijk ook. Gelukkig zorgt Thomas voor goede afleiding op het moment dat Lyam bij zijn vader is, want zolang het niet goed gaat met Lyam is afgesproken dat het betrekken van derden in zijn leven niet in zijn belang is en Thomas staat hier precies zo in.

Zoals ik al omschreef ben ik intensief aan mijn revalidatietraject begonnen, het positieve is dat ik fysiek vooruit ga, ik ben inmiddels 3 kilo aangekomen en eet gelukkig weer goed. Mijn spierkracht gaat vooruit en heb zelfs al 2 keer een klein stukje hardgelopen al merk ik dat mijn conditie nog niet optimaal is. Het mooie weer speelt ook erg mee, ik ben begonnen aan een klein stukje moestuin in mijn tuin en kan al regelmatig genieten van mijn aardbeien. Waar ik wel nog mee zit is een stukje rouwverwerking waar ik nog aan wil werken. Ik merk dat mijn kankerverhaal nog potdicht zit, Thomas probeert af een toe dat dekseltje open te doen maar de angst om die beerput open te gooien en alles wat daar uit komt maakt dat ik dat dekseltje toch weer even dicht houd. Als ik over de kanker praat is het net alsof het niet over mij gaat en kan ik klinisch vertellen hoe mijn traject is geweest, heel soms komt er een stukje gevoel bij maar echt het besef dat ik ziek ben geweest is er nog niet. Daarom ga ik een verwijzing vragen aan mijn revalidatie arts voor de medische psycholoog om eens te kijken of ik ruimte kan creëren om uit die overleefstand te komen en te doorvoelen wat er is gebeurd met mij. Want alles moet wel een beetje in balans komen, daar waar ik nu veel positieve dingen ervaar, zit er ook een onverwerkt stuk waaronder ook nog het overlijden van mijn zus. Daarom bedacht ik dat het weer goed is om te gaan schrijven, stukjes in mijn blog, maar ook in boekvorm al is het voor mezelf.

Zoals ik al zei, met Lyam gaat het niet zo heel erg lekker en dat snap ik ook, vind het ontzettend verdrietig voor hem wat hij allemaal op zijn bord heeft gekregen. Thuis hebben we een redelijk ritme gekregen en slaapt hij sinds kort ook gewoon in zijn eigen bed, waardoor mijn nachtrust ook iets beter word. Lyam hoopt dat het snel zomer wordt zei hij gisteren, hij heeft het over planeten en sterren die hij dan beter kan zien, ik kijk uit naar de zomer omdat Lyam en ik een weekje op vakantie gaan naar Spanje, vrienden van mij wonen daar en mogen wij een weekje vakantie vieren waar ik nu al heel veel zin in heb. Fijn ook dat Lyam nu bewust het vliegen mee gaat maken, iets wat ik graag met hem samen wil doen. Maar eerst nog een paar feestjes op de planning waaronder de bruiloft van mijn nicht waar ik heel veel zin in heb.

Ik heb een tweede kans gekregen om te genieten van het leven zo voelt dat voor mij. Ik heb veel lieve mensen om mij heen, ook in de buurt waar ik nu woon die mij regelmatig komen helpen en ik voel mij een dankbaar en gezegend mens. Garantie heeft niemand, enige waar ik invloed op heb is hoe ik mijn leven wil invullen en ik vind dat dit best goed gaat.