30. Nieuw hoofdstuk, nieuw begin, nieuw leven

Het is een poos geleden (bijna 5 maanden) dat ik mijn laatste blog schreef en dat had een reden.
Ik kon het mentaal niet meer opbrengen om mijn gedachte op te schrijven, ik werd overruled door mijn overlevingsstand/ vechtstand om overeind te blijven staan voor mezelf en voor Lyam. Ik had geen inspiratie meer, voelde mij na de behandelingen vastzitten in een situatie die ik mijn ergste vijand niet gun, ik leefde op adrenaline, zocht een woning ondertussen ging het ook niet goed met Lyam en heb ik aan de bel getrokken om hulp te krijgen, gelukkig is dat snel in gang gezet. Laat ik één ding voorop stellen ik vind mezelf niet zielig…. heb alleen rete veel op mijn bord gekregen vorig jaar en ben behoorlijk uitgedaagd in alle opzichten. Maar hey…. I’m still here and alive en hoe sterker dan ik ooit had kunnen bedenken al hadden sommige dingen iets meer gedoseerd mogen worden. De quote “je weet pas hoe sterk je bent als sterk zijn de enige keuze is die je hebt” heb ik wel aan den lijve ondervonden.

Ik ga even fast forward naar het nu….. Lyam, Muck en ik zijn verhuisd, ik heb een woning gekregen niet helemaal in de buurt van school maar we hebben een huis en ik ben ontzettend dankbaar dat we nu ons eigen plekje hebben wat fijn voelt, veilig voelt, waar we een nieuw hoofdstuk mogen starten en waar ik het horrorboek van vorig jaar heb kunnen sluiten. Een nieuw jaar een nieuw begin, een nieuw leven en nieuwe mogelijkheden. Maar eerst aan mijn herstel gaan werken want die is er bij in geschoten. 

Ik heb tijdens mijn kankerbehandelingstraject veel hulp aangeboden gekregen en ook ontvangen van lieve mensen die naast mij stonden. Ik vond het moeilijk om hulp te ontvangen, laat staan om hulp te vragen zelfs toen ik ziek was, maar toen ik mijn huisje kreeg en vele handen zich aandienden hebben we van ons huis een mooi paleis kunnen maken en het huis mooi in kunnen richten zodat we een thuis kunnen creëren, het is gelukt zelfs boven mijn verwachtingen. Ik heb een grote tuin en als het zonnetje schijnt en de zonnestralen door mijn raam heen schijnt voel ik mij heel gelukkig en dankbaar.  Ik ben sowieso dankbaar met alle mensen die mij zeker het afgelopen jaar hebben geholpen in alles, helaas heb ik ook geleerd wie er niet naast je staan in slechte tijden, hele harde lessen maar blijkbaar moest het zo zijn.

Ik krijg vaak de vraag hoe het met mij gaat… ik kan nu eindelijk zeggen we gaan de goede kant op en zo voelt het ook. Lichamelijk heb ik wel veel ingeleverd, ik ben 20 kilo afgevallen en weeg nog maar 45 kilo. Ik ben wel beter gaan eten sinds ik in mijn huis zit dus ook daarin progressie. Lichamelijk gaat het ook goed, al heb ik wel al sinds een paar maanden bindweefselmassage rond de littekens, deze waren namelijk verkleefd en ook onder mijn oksels zat een streng van bindweefsel (axillair websyndroom) die wekelijks weggemasseerd word door de oedeemtherapeut. De littekens worden wel iets soepeler echter heeft de mamma care verpleegkundige gezegd dat als het gebied nog erg strak aanvoelt na een half jaar dat ik contact op moet nemen met de plastisch chirurg.

Na de eierstokverwijdering ben ik direct de overgang ingegaan en begonnen aan de aromataseremmer Letrozol. Gelukkig ondervind ik weinig klachten behalve stijf en stram na opstaan (voel mij soms echt een oud vrouwtje) en slaapproblemen, ik kom moeilijk in slaap, word ’s nachts vaak wakker en som ook heel vroeg wakker rond 5.00 uur en dan doe ik geen oog meer dicht, schijnt bij de overgang te horen dus ik neem dat maar aan. Van de tamoxifen kreeg ik de ene naar de andere opvlieger, maar waar ik erg tegenop zag de zware overgangsklachten zijn mij wel redelijk bespaard gebleven, zo nu en dan een keer een opvlieger maar die zijn per week op 1 hand te tellen.
Ik dacht pas morgen een afspraak te hebben met de internist/oncoloog maar kreeg vanmorgen 10 minuten voor de afspraak de melding dat ik de afspraak vandaag had, dus met gierende banden naar het ziekenhuis gereden, was net iets te laat maar mocht alsnog op afspraak komen. De vorige oncoloog is met pensioen gegaan en vandaag dus een nieuwe arts, dit was haar eerste ochtend in het ziekenhuis en dat was te merken, ze kon niet in het systeem, was een beetje verstrooid waardoor ik ook verstrooid raakte en uiteindelijk vergeten te vragen hoe mijn bloedwaardes waren die ik maandag had laten prikken.

Voor de rest vroeg ze hoe ik ging op de Letrozol…. Voor nu prima als het zo blijft dan teken ik ervoor de aankomende 10 jaar. Ik hoef pas over een jaar weer terug te komen mits ik ondertussen wel klachten krijg t.a.v. de anti hormoontherapie. Ook krijg ik een verwijzing voor de ergotherapeut en oncologische fysio want van mijn gekweekte hyrox spiertjes is niks meer over.
Ik hoop ook binnenkort weer een beetje met sporten te beginnen al zal ik dat vanaf nu zelf moeten doen, sportschool past niet meer in mijn budget maar gelukkig bestaat youtube nog en heb ik veel geleerd uit de lessen van de instructeur, ik maak er gewoon mijn combi van ofzo.

In maart heb ik wel mijn eerste controle afspraak mr. Handsome de chirurg, 4 maart is het een jaar geleden dat ik de diagnose kreeg, pas een jaar al lijkt het alsof ik 6 mensenlevens heb geleefd. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik een heel jaar compleet heb stilgestaan en dat heb ik ook voornamelijk in leven en genieten van het leven en de kleine dingen die het leven leuk kunnen maken.

Ik ben begonnen met weer te genieten van de kleine dingen. Ik heb weer kriebels om achter de laptop te kruipen en mijn herstel reis voort te zetten in mijn blog. Ik ben ook begonnen met een schilderij te maken over mijn reis, mijn gevoel, mijn verdriet… ik kreeg het advies van mijn zus en eerlijk het werkt wel therapeutisch. Dat ik weer mijn blog schrijf en inspiratie op doe is ook wel positief en dat ik met heel veel plezier in de keuken sta om heerlijke creaties te maken en er ook van te genieten al is het alleen voor mezelf want Lyam is een laat ik het kritische eter noemen. Voor de rest zal ik langzaam bij beetje uit die overleefstand moeten stappen had gehoopt dat het in 1x foetsie zou zijn zodra ik in mijn huis zat maar helaas….. ik merk dat mijn emotie laatjes nog behoorlijk dicht zitten al probeer ik soms een laatje open te trekken…. Het wil nog niet…. Ik ga niks forceren al lijkt het mij wel heerlijk om lekker een flink potje te zitten janken op mijn mega bankstel. Lyam en Muck zijn er morgen een paar dagen niet, ik ga vooral me time inlassen, niks doen waar ik geen zin in heb, kijken of ik tranentrekkende films kan kijken op Netflix… iemand tips? Maar vooral tot rust proberen te komen want rust heb ik nu echt wel even nodig.

Een nieuw hoofdstuk, een nieuw begin, een nieuw leven.... dankbaar dat ik mag leven!!!!!