Start (deel 3)

17/10/2020

We zijn sinds gisteren terug samen thuis. Ik ben daar blij om, maar... 
Alleen hadden we niet thuis mógen zijn. Normaal was nu de laatste chemo van de DHAP kuur aan het inlopen in de aderen van m'n vriend. Normaal had de PET-scan moeten aanduiden dat de tumor achter z'n borstbeen weg of op z'n minst dood had moeten zijn, maar dat zijn ze beide niet. 

Dus na veel tranen opnieuw een gesprek met de hematoloog van het UZ Gent. 
Een derde DHAP kuur heeft op dit moment niet veel zin. 'We zien wel dat de tumor chemogevoelig is, wat goed is, maar we zien ook op de PET-scan dat de tumor nog actief is en daarom willen we geen derde DHAP-kuur geven. We willen graag starten met radiotherapie. De vraag is niet wàt we gaan doen, maar in welke volgorde.'

Na veel uitleg komt het erop neer dat: 

- Aanstaande vrijdag start radiotherapie of bestraling. In principe kwam de tumor eerst niet in aanmerking voor bestraling, gezien de grootte. Maar omdat de chemo wel (deels) z'n werk heeft gedaan hebben ze nu zeg maar een extra wapen, zijnde bestraling. 
- Na de bestraling 1 - 1.5 maand 'pauze'. Dan wordt een PET-scan gedaan. 
- Nadien stamceltransplantatie. De stamcellen zijn gelukkig 2 weken geleden nog afgenomen, gezien ze sowieso na de DHAP-kuren de bedoeling hadden om de stamceltransplantatie te starten. Die gaat voorlopig nog door, maar pas nà de bestraling (met een hopelijk goed resultaat). 
- Na de autologe stamceltransplantatie zal overgeschakeld worden naar een immunochemotherapie. De tumor is snel groeiend, dat is gebleken uit het verleden. De kans op terugkeren van de tumor is dus groot en mijn vriend bevindt zich dus in een 'hoge-risico-groep', vandaar de keuze om nadien zo lang mogelijk immunochemotherapie te geven. 

Waar we onze moed uit moeten halen weten we op dit moment niet. 
Het feit dat ze een extra wapen hebben? Het feit dat de tumor toch wel chemogevoelig is? 

We weten wel heel goed wat onze angsten zijn... 
Onverschilligheid wisselt af met verdriet en stomverslagenheid. 
En ondertussen blijft de wereld doordraaien, alleen kunnen wij niet meer mee met het ritme daarvan.