Waar sta ik?

A.s. dinsdag heb ik een interview met een journaliste die voor een videoreportage op zoek is naar iemand die haar verhaal over borstkanker wil delen. Sta ik zo graag in de belangstelling? Wel als het over borstkanker gaat. Omdat de verhalen van anderen mij hebben geïnspireerd en ik hoop dat mijn verhaal andere lotgenoten inspireert als ze het moeilijk hebben.

En ik wil zo graag dat er meer begrip komt voor patiënten. Je kunt je namelijk de ene dag heel goed voelen en de andere dag totaal niets kunnen. Dat doe je niet expres, het is je lijf die af en toe op de rem trapt. Je bent soms zo bezig met op de been blijven, dat het je gewoon niet kan schelen wat anderen denken. En je hebt dan zeker geen energie jezelf te verdedigen. En het is triest dat je jezelf moet verdedigen.

En denkend aan dinsdag zorgt ervoor dat ik terugdenk aan het hele proces. Wat heeft het meeste indruk op me gemaakt? Het verdriet van mijn naasten, om de pijn in hun ogen te zien. Ik voelde me machteloos dat ik geen garantie kon geven dat ik de kanker zou overleven, alleen maar zeggen dat ik alles zou doen om te overleven. En nog steeds kan ik die garantie niet geven. Ik weet niet of de kanker ooit terugkomt. Hij weet nu tenslotte de weg.

En waar sta ik nu? Ik weet het niet. Ik ben mezelf ergens onderweg kwijtgeraakt en heb mezelf nog niet teruggevonden.

De afgelopen jaren heb ik hele mooie mensen leren kennen en veel mooie dingen beleefd. Mijn parfumallergie is minder. Maar ik heb ook minder last van luchtjes, omdat ik veel minder buiten de deur kom. Drie jaar slikte ik elke dag pillen die niet hielpen en na 1 chemo was de allergie al minder. Dat had ik eerder moeten weten :).

Ik heb ook afscheid moeten nemen van veel dingen. Van mijn haar, dat nog dunner is teruggekomen en met grotere inhammen. Van het vertrouwen in mijn lijf, waarvan ik verwacht dat dat nooit helemaal terugkomt. Van de overtuiging dat ik heel oud word. Van mijn wenkbrauwen die nog steeds niet geheel terug zijn. Van 100% onbezorgdheid. Van een lijf zonder pijn.

Ik ben dankbaar voor mijn familieleden en vrienden en iedereen die me hebben gesteund, voor mijn haakclubje waar ik 100% mezelf mag zijn met een lach en een traan, voor de mensen van mijn revalidatiegroepje. Ik heb zoveel aan ze gehad.

De bijwerkingen zijn soms gekmakend. Maar ik ben er nog en ben van plan er nog heel lang te blijven. Ik verlies mijn werk en dat doet pijn, heel veel pijn. En tegelijkertijd is het me gelukt mijn webshop draaiende te houden en afgelopen jaar is by far het beste jaar tot nu. Dat is denk ik  tegenwoordig het leven. Slechte en goede dingen wisselen elkaar constant af.

En waar ik sta? Geen idee, maar ik ben van plan alles uit het leven te halen wat er inzit. Zodat ik ooit op mijn sterfbed kan zeggen: ik heb geen spijt, een mooi leven gehad en vergeet me niet. En hopelijk duurt het nog heel lang voordat ik dat punt bereik.