Swim to Fight Cancer 16 sept. 2018

Vandaag was het zover: meedoen aan Swim to Fight Cancer Eindhoven.

De afgelopen maanden heb ik hier enorm naar uitgekeken en ik was ook erg blij dat ik van de oncoloog mee mocht doen. Vanmorgen stond ik vol goede moed op, maar die zonk al snel in mijn schoenen. De afgelopen week ben ik verkouden geworden en dat voelde niet fijn. Daar komt de rollercoaster van de afgelopen door het failliet gaan van het werk van Ruud en het bewust worden dat de datum van de eerste chemo steeds dichter bij komt. Ik heb heel weinig geslapen.

Vanmorgen kreeg ik allemaal lieve berichtjes, dus de waterkraan stond aan. Mijn schoonzusje met man en meiden, mijn schoonmoeder en een tante van Ruud waren er. Dat wist ik. Maar toen kwam als verrassing mijn zsus! En ze had iets heel bijzonders bij zich: het armbandje dat ze de afgelopen jaren elke editie van de Alpe d’Huzes draagt. Daar is ze, samen met vriendlief en andere vrienden, al jaren vrijwilligster. De tekst op de armband: opgeven is geen optie. En dat klopt!

Het water was verschrikkelijk koud, veel kouder dan vorig jaar. Ondanks de vaseline sloeg de kou op mijn borst en had ik moeite lucht te vinden. Ook was er niet gemaaid en waren er heel veel planten. Daar heb ik regelmatig ingehangen….. zucht.

Het aanmoedigen van de supporters hielp enorm. Ik heb echt een paar keer aan opgegeven gedacht, maar dan raakte ik het armbandje van mijn zus aan en dan dacht: opgeven is geen optie.

Mijn beste vriendin kon niet komen, maar opeens dacht ik haar stem te horen. Maar mijn zwembril was beslagen, dus ik kon niet zo heel veel zien. Maar ze was het toch!
Er stonden collega’s aan de finish en een vriendin die ik al langer niet had gezien. En wat voel je je dan speciaal!

Het zwemmen was een gevecht van 2 km. niet in mijn ritme komen, mijn eigen slag niet kunnen zwemmen, omdat er een paar in de weg zwommen en ik niet de kracht had ze voorbij te gaan en tegen mijn gedachten vechten. Het was de laatste grote zwemtocht als mijn oude ik, met mijn eigen haar en mijn lijf nog helemaal compleet. En dat besef kwam echt wel heel hard binnen. Ik ben echt wankelend van moeheid uit het water gekomen.

Maar wat ben ik trots op mezelf! Ik heb niet opgegeven en me niet klein laten krijgen.

De stand: ik – kanker: 1 – 0!