Mijn haar eraf 18 sept. 3018

Maandag 17 sept. had ik een informatiegesprek met de oncologisch verpleegkundige. Ze vertelde me van alles, incl. de mededeling dat ik over 14 dagen mijn haar ging verliezen. Nee hoor, antwoordde ik, dat gebeurt morgen want dan ga ik naar de kapper. Weet je dat zeker? Vroeg ze, ik zou nog even wachten. Ik weer uitgelegd dat ik niet op de eerste haarlok in mijn handen ga wachten. Ik heb er lang over nagedacht en volg mijn gevoel.

Maandagavond kam ik voor de laatste keer mijn haar, tenminste, het zal een tijd gaan duren voordat ik dat weer kan gaan doen. De tranen zitten hoog, maar ik denk aan de weg die ik ga bewandelen: de weg naar genezing.

’s Nachts kan ik niet slapen. Ik moet de neiging onderdrukken om elke keer aan mijn haar te voelen. Is mijn haar zo geweldig? Nee, maar het hoort bij me en dankzij dat haar zie ik er niet ziek uit. En dat gaat straks gebeuren en dat wil ik niet. De tranen blijven stromen en ik doe maar niet eens moeite ze tegen te houden. Ze moeten er duidelijk uit.

Dan is het zover. Met lood in mijn schoenen stap ik in de auto en rijden we naar de kapper. Wat ben ik blij dat ze eerder open gaat voor me!

De kapster weet me vanaf het eerste moment op mijn gemak te stellen. Ze heeft zelf borstkanker gehad en weet dus wat ik doormaak. Ze maakt een vlecht en vraagt of ik er klaar voor ben. Nee, maar het moet toch gebeuren, dus doe maar snel. Vervolgens gaat mijn haar er in etappes af. Het lukt me de tranen binnen te houden. Dat lukt me niet meer als de kapster zegt dat ze me stoer vind en me de knipbeurt gratis geeft.

Ze maakt mijn pruik ook nog mooi, zodat deze bij me past en iets minder pruik lijkt. Niet voor mijn gevoel, want ik zie het meteen. Maar de pruik zit beter dan dat gekke ding eerst zat. Zal het ooit wennen?