De diagnose dinsdag 21 aug. 2018

De afgelopen dagen en vooral nachten waren een hel. Lukte het een beetje om overdag mijn gedachten en angsten te negeren, in de nachten lukte dit totaal niet.
Wat als ik niet te genezen borstkanker zou hebben? Ik ben Ronald verloren, dus weet hoe het is je partner te verliezen. Bij de gedachte dat Ruud dit zou moeten meemaken, word ik gek.
Zaterdag zijn we even naar het strand gegaan in Westkapelle, een plek waar ik me veilig voel. Dat veilig voelen lukte deze keer niet.
Eindelijk is het dinsdag en zitten we in het ziekenhuis. Om 15.20 uur hebben we een afspraak, maar ze lopen 10 a 15 min. uit. Om 15.50 worden we verder geroepen en naar een onderzoekskamer gebracht. Ik weet nu dat het mis is. Om 16.00 uur komt de chirurg binnen en bevestigt mijn gevoel. Ik heb borstkanker.
De laatste 10 min. die we in de onderzoekskamer moesten wachten, zijn de allerzwaarste in mijn leven tot nu toe. Is het behandelbaar, dat wil ik weten. Ja, zegt de chirurg, het is te genezen en dat is het enige dat je moet onthouden.
Ze vertelt dat ik chemo en bestraling krijg en een borstamputatie. Dat vind ik een veilig gevoel, want dan blijft er geen kanker achter in mijn lijf. Maar mijn haar eraf? De eerste tranen rollen over mijn wangen.

Hardop bedenk ik me dat ik geen bloeddonor meer mag zijn. De verpleegkundige kijkt me aan en zegt dat ik daar niet om moet huilen. Er moet nu voor mij worden gezorgd.
Maar ik ben niet ziek, wil ik terugschreeuwen. Ik voel me niet ziek en zie er niet ziek uit. En meteen denk ik: k... ik ben wel ziek en ga nog veel zieker worden binnenkort.

Ik krijg te horen welke onderzoeken nog volgen en we maken een afspraak voor de volgende keer.

Buiten bel ik mijn zus. Ze schrikt natuurlijk en vraagt of ze moet komen doodknuffelen. Nou, dat knuffelen mag altijd, maar dan niet dood.

De diagnose is gesteld, ik ken mijn vijand en stroop mijn mouwen op om het gevecht aan te gaan.