Maart - van Cyste naar Kanker

Het is 25 maart 2025 wanneer ik de dan nog twijfelachtige diagnose krijg: in elk geval DCIS graad 3, verder onderzoek is nodig. Ik loop dan al vanaf de zomer met een harde plek in mijn linkerborst. Omdat ik die kreeg in mijn zwangerschap en daar vlak voor mijn oudste dochter nog borstvoeding gaf dacht niemand er iets raars van. Een kliertje, of beginnende borstontsteking misschien? Goed laten leegdrinken, dan komt het vanzelf goed. Toen onze dochter 2 maanden was ging ik toch naar het ziekenhuis. In november 2024 werd er een flinke cyste gevonden en middels puncteren en een MRI werd die ook onderzocht. Er leek toen niets aan de hand te zijn. 

Helaas liep de cyste weer vol en dus ging ik in het voorjaar terug naar de echografie, dit keer in een ander ziekenhuis vanwege een verhuizing. Daar bleek na het puncteren dat er weefsel achterbleef. En ja, dat was foute boel. Nu, eind april van 2025 hebben we de volledige diagnose gekregen: triple negatieve borstkanker, graad 4. Helaas met uitzaaiingen in mijn longen. 

Natuurlijk is zoiets onwerkelijk. Ik kijk in de lieve, onwetende gezichten van mijn 2 meisjes en dan kan ik alleen maar denken: wat is dit voor waanzin? Het is alsof we nog moeten ontwaken uit een akelige droom. Maar, we zijn ook nuchter en realistisch ingesteld, en weten dat dat niet gaat gebeuren. Ik ben een uitermate positief persoon, durf ik wel te zeggen. Hier in huis is het vaker feest dan ruzie, en hangen we om het minste of geringste de slingers uit. Zo zit ik in elkaar, en dat probeer ik ook nu nog uit te dragen. "Geniet nou toch!!" wil ik naar iedereen roepen. "Geniet, en grijp dat leven toch eens bij z'n lurven!" 

Een behandelplan moet nog volgen. Aankomende week gloort eindelijk het gesprek met de oncoloog. Ik hoop op duidelijkheid, een wegwijs die ons een paadje kan laten zien dwars door het woud van chemo, operaties en bestralingen. Wat het eindpunt van die wandeling gaat zijn weten we niet. Maar vergeet niet dat niemand van ons dat weet. Velen vertrekken 's ochtends van huis om nooit meer terug te komen, worden zomaar uit het leven gegrepen. 

Wat ik wel weet, is dat wat de titel van mijn blog zegt. Kijk naar je kindjes, naar dat wat je lief is. Elke dag weer. Kijk naar elkaar, heb lief. Zie om. Neem tijd waar die ruimte is. Doe iets geks, lach samen. Want dit is de tijd die telt! 

Samen gaan we op reis naar een nieuwe toekomst. Nog even geef ik mijn jongste dochter borstvoeding, en genieten we daar allebei intens van. Nog even ben ik gezond terwijl ik ziek ben, in plaats van ziek terwijl ik - hopelijk - beter wordt.