Zachtjes vallen tranen op mijn gezicht
Zachtjes vallen tranen op mijn gezicht
Zachtjes vallen tranen onhoorbaar op mijn gezicht.
Ontroerd door mijn gevoelens voor verdriet gezwicht.
Zware tranen komen langzaam omlaag.
Wetend alles is anders niets meer hetzelfde vandaag.
Snikken maken zich meester.
Binnenin mijn lichaam diep de weg naar boven zoekend.
Alsof een traan hen riep.
De stilte is onhoorbaar maar maakt een diepe wond.
Van diepte en leegte die mijn traan vond
3 reacties
Wat een verdrietig gedicht Robas en wat kan ik met je meevoelen
Hier vloeien ook weer tranen als ik dit lees. Hopelijk kun je de jouwe weer drogen om toch maar weer verder te gaan. Wat een leed brengt die rotziekte toch.
Hanneke
Prachtig geschreven Robas. Maar ook zoooo verdrietig. Warme groet Dasje 🌹🌹🌹
O Robas......
Zet naast elke traan een mooi moment
dat je zeker ook hebt gekend.
De traan is dan niet weg, o nee
maar je geeft hem een geluksmomentje mee;
daardoor is hij ineens veel lichter in gewicht
zodat je niet voor somberheid zwicht,
maar volhoudt door te gaan
wetende dat er velen met je zijn begaan
die je troosten en een knuffel geven
zodat je langzaam weer verder kunt bewegen....