Pijn doet Lijden
Pijn doet Lijden
Pijn doet lijden, iedere dag. Het is aanwezig, verstopt achter een lach.
Lichamelijk voel ik me wel goed.... Wat pijntjes en gebrek aan adem, dat is waar je het mee doet.
Geestelijk wil je genieten van het korte leven. Maar dat genieten doe je niet genoeg.
Daardoor begint er een stemmetje in mijn hoofd te praten. Hou jij je tijd wel goed in de gaten. De tijd die je nog gegeven is door je arts daarvan is alweer een half jaar voorbij gevlogen.
Er gebeurt in zo'n relatief korte tijd zo veel, mensen en organisaties claimen elk een deel.
Je eigen rust, daaraan kom je niet aan toe, de hele dag ben je zo moe. 2 uurtjes slaap pik je mee op de dag. S'nachts kun je de slaap niet vatten. Dan ga je liggen denken aan de tijd die je nog rest met tranen in je ogen. Van moeheid val je dan in slaap.
Dan besef je ook weer dat lijden pijn doet.
6 reacties
Ja Robert, pijn doet lijden en lijden doet pijn. Je geniet niet genoeg, schrijf je. Maar genieten kan en moet niet altijd, als je ziek bent. Af en toe een moment is misschien het hoogst haalbare nu. Als je het verdriet probeert te onderdrukken omdat je 'moet' genieten, komt er niks van terecht, is mijn ervaring. Het verdriet toelaten als het zich aandient geeft ruimte om het daarna ook weer goed te hebben. Ik wens je van harte toe dat je die tijd en ruimte mag krijgen.
Sterkte ermee, Hanneke
Waardeloos Robas. Heeft dat gevoel dat je nu hebt te maken met de chemo's die je pas achter de rug hebt? Voordat al die rotzooi uit je lijf verdwenen is, ben je weer een tijdje verder. Hopelijk komt er weer snel een beter gevoel over je.
Sterkte,
Tipo
Nee Tipo, het heeft niets met die chemo's te maken. Het heeft te maken dat zo nu en dan het besef doordringt van de woorden van mijn arts. Wat ze zei " nee Robert zet die 10 a 15 jaar maar uit je hoofd, maximaal 5 jaar dat is wat ik je kan geven" die woorden gaan regelmatig door mijn hoofd. Dat betekent mijn vrouw en ik geen reële toekomst hebben ( ook zij is zwaar ziek, COLD4,24 uur zuurstof en een deel van haar long weggesneden waar longkanker zat). En toch moeten we verder maar hoe? Dat is de grote vraag. We kunnen al onze problemen niet bij elkaar kwijt. Een huisarts stuurt je naar een psycholoog waar we allebei geen hulp van krijgen (het praten lukt dus niet). En familieleden zijn de weg niet. Het moet professionele hulp zijn. Zo hoop ik dat je een beetje een beeld hebt van de situatie en hoe daarmee om te gaan.
greetz Robert
Ja Robas, dat is wel een heel moeilijk parket waar jullie in zitten. In 2015 heb ik zelf ook de mededeling gekregen dat ik blij mocht zijn als ik de 70 zou halen en was daardoor ernstig van streek. Ben toen terecht gekomen bij de Vruchtenburg en daar heb ik psychologische hulp gehad, een aantal gesprekken met iemand met een goed luisterend oor waar ik mijn onrust en angst bij kwijt kon. Maar jij schrijft dat praten niet gaat en dan wordt het lastig. Ligt dat dan aan de psycholoog waar je contact mee hebt gehad? Probeer iemand of een instantie te vinden waar jullie je verhaal kwijt kunnen.
Heb je het telefoon nr rechtsonder wel eens geprobeerd?
Sterkte en succes met het vinden van een luisterend oor,
Tipo
Nee Tipo niet het telefoonnummer maar ik heb wel direct bij contact het emailadres gezien en ook een e-mail gestuurd waarin ik onze situatie uitleg met de vraag of zij een oplossing kunnen aanbieden.
Dank je voor de tip 😉
Hey Robert, je kunt nooit alleen maar genieten. Dat kon ook niet toen je nog niet ziek was. Je mag toelaten dat je verdriet hebt en je klote voelt. Als je uiteindelijk ook maar de weg weet / vindt dat weer los te laten. Blijven hangen in 'niet' levert je geen genot op. Maar het wegdrukken daarvan ook niet.
Spijtig te horen dat je niemand hebt waarmee je en jullie erover praten kunnen. Het is zo heel heftig allemaal. Zeker ook gezien het ziek zijn van jouw vrouw. Ik hoop dat je daarin ondersteuning vindt. Zo heel belangrijk.
Sterkte en lieve groetjes Hebe xx