Up-Date

De laatste blog is juli 2020 geweest. Chemo's klaar, ik dacht dan is dit ook klaar. Geen behoefte meer om te schrijven. Er is veel gebeurt na die tijd. Corona hadden we mee te maken en deed de ronde in ons gezin. Ook mijn vader en moeder kregen Corona dat was rond de kerst. Mijn vader heeft dit niet overleefd. Heel verdrietig. Langzaam aan werkte ik steeds wat meer uren en uiteindelijk ben ik voor 3 dagen teruggekeerd op de Sprookjestuin. Ik stond op de wachtlijst voor een borstreconstructie. Ik belde af en toe in de hoop dat ik sneller aan de beurt zou zijn. Door corona was ook hier de wachttijd heel lang. En daar was ineens een telefoontje, totaal niet verwacht maar 5 augustus was er een plekje in het ziekenhuis. Dat was schrikken, zo snel. Maar het voelde ook of ik de hoofdprijs had gewonnen. Midden in de vakantie, kan dat we? Maar zo'n operatie komt nooit goed uit. Dus ik heb ja gezegd. Ik dacht nu een keer aan mezelf. De operatie duurde lang, en de eerste dagen na de operatie waren heel pittig. Zo afhankelijk zijn van een ander, m'n darmen die behoorlijk van slag waren en dan niet lekker naar de wc kunnen. Spannend of de doorbloeding goed blijft. De eerste nacht steeds controle, slaap je net weer een beetje en dan komen ze weer controleren. Blij dat er weer borsten zitten. De eerste controle bij de plastische chirurg kreeg ik te horen dat ze bij de scan iets in de blaas hadden gezien. Dus ook daar moest onderzoek plaats vinden. Een cystoscopie wees uit dat er in mijn blaas een tumor zat. Pffffffff..... dat kan er ook wel bij. Weer een operatie, ik ben voor de ruggenprik gegaan, dat heb ik nog nooit gehad. Nou doe ik nooit meer, het lukte niet, dus toch helemaal onder zeil. Weer herstellen van een operatie. Hoeveel kan een mens hebben. Ben ondertussen weer geopereerd aan de borsten, lipofilling. En in januari weer een cystoscopie, en verdorie weer een kleine tumor. Deze konden ze wegbranden. En er volgen chemospoelingen. Ik heb er 4 wekelijks gehad en nu mag ik er nog 5 maandelijks. Tussendoor een cystoscopie. Fingers crossed dat het weg blijft. Tijdens een wandeling enkele weken terug werd ik heel duizelig, wilde op handen en knieën gaan en bam daar lag ik. Rare gewaarwording om zo weg te raken. Door dit geintje ben ik nu volop bezig met onderzoeken bij de cardioloog. Ik zeg het is nu wel genoeg. En dan lijkt het allemaal ellende, gelukkig zijn er ook heel veel mooie dingen. We hebben sinds november Roxy, die brengt heel veel plezier. Een boomer, ze is een schat. En binnenkort gaan Jan en ik een weekje zon opzoeken. We moeten nog boeken, maar komt vast wel goed. Effe een weekje niks, boeken mee....