Onzekerheid

Soms heb ik toch weer die behoefte om te schrijven. En dat is nu. Ik voel me al een tijdje niet zo fit. Maar ja, wat heb je allemaal gehad, borstkanker, het overlijden van m'n vader, blaaskanker, het overlijden van m'n jongste zusje. En dan niet meer kunnen werken wat in eerste instantie heel veel rust geeft. Want die 2 jaar van ziek zijn is heftig, wat je allemaal 'moet'! Je 'moet' weer opbouwen op je eigen werkplek, je 'moet' onderzoeken of je andere werkzaamheden zou kunnen doen. Je 'moet' vaak naar het ziekenhuis, en ik wilde ook psychische hulp. Dus een overvolle agenda terwijl je geen energie hebt. Wat zou moeten is dat je alle tijd en rust krijgt om beter te worden. Goed voor je lijf te zorgen en dat werk komt wel weer. Maar ja zo werkt het niet. Ik zit nu sinds februari 2024 in de WIA. Ook dat is heftig. Fijn dat je alle rust hebt om goed voor jezelf te zorgen. Maar je mist ook een groot deel sociale contacten. Nu is het juli 2025 en vanaf 2019 is mijn leven veel ziek en zeer. Nu dan weer op controle, ik voel me niet goed, soms hoge bloeddruk, vermoeidheid is heel erg aanwezig. Bloedprikken, daaruit blijkt een leververvetting. Toch maar even een echo laten maken. Daar gaan we weer. De uitslag; meerdere leverlaesies zichtbaar, beeld suspect voor metastasen. Uitzaaiingen. Die klap komt heel hard aan en moeten we verwerken. Er wordt met spoed een CT scan aangevraagd. Ik ben nu patiënt in AVL en daar zou ik ook graag verder onderzoek laten doen. Maar dat is zo moeilijk. En de scan is 30 juli gepland. Dat is dus spoed. Nu zit er weer een weekend tussen. We kunnen niks, maandag ga ik er mee verder. Nu kunnen we alleen elkaar maar vasthouden en huilen en niet te ver vooruit kijken. Want we weten nog niks. Maar angstig is het wel.