Uitsluiten
Vandaag is het wafeldag in het blauwgele land. Dit wordt ook gevierd bij de speltherapie afdeling in het ziekenhuis, maar helaas nog net niet wanneer wij er zijn aangekomen. We zijn eerst gaan bloedprikken met Danskind wat wederom zelfs met toverpleisters echt een, we zullen het maar een ´uitdaging´ noemen, was. Danskind is na een korte wandeling richting de speltherapie afdeling alweer snel in haar element met spelen daar. Knutselen met glitters, airhockey, klimmuren en vooral gezelschapsspelletjes. Het lukt Danskind, Papa Baard en mezelf om heel even te ontspannen daar. Het personeel is fantastisch en een gewone kop met thee ook. Dan lopen we om 13:25 als een soort van gevangenen naar de galg richting onze afspraak met de dokter. The moment of truth, dachten we nog.
Het is 14:00 en we lopen de spreekkamer uit van de dokter richting de wafels voor Danskind. Papa Baard en Ik kijken elkaar eens aan en trekken onze schouders op; we weten het eigenlijk nu nog steeds niet. Ik snap het niet en ik voel me boos, zo boos. Hoe kunnen ze nou nog steeds geen uitslag hebben van die EBV test? Dit verdenken ze al vanaf donderdag, nu vijf dagen geleden. Ik snap echt wel dat niet alles zo makkelijk en snel te doen is en dat voor alles uitsluiten ook tijd gepakt moet worden, maar op dit moment voelt het alsof we met een sneltreinvaart richting een dikke vette stenen muur afstormen en het enige wat we doen is blazen om ons tegen te houden. Mijn gevoel snapt er dus helemaal niets van. Hoe kun je ook een oncologie bom droppen om jezelf dan compleet te focussen op EBV? Het klopt niet in onze beleving.
Wat onze dokter in ieder geval wel met zekerheid kan zeggen is dat het 100% geen bacterie is die haar longen ziek gemaakt heeft. Het is hoogstwaarschijnlijk dus het EBV virus, Pfeiffer/kissing disease, volgens deze dokter. Op mijn vraag hoe het dan komt dat er niet alleen maar vergrootte lymfeklieren zijn gevonden (overigens niet in de hals maar in de borstregio), maar ook een andere verdikking in haar long, gaf hij aan dat ze dit nu niet met zekerheid kunnen zeggen. Het komt er op neer dat er een aantal scenario´s zijn:
1. Het is EBV en dan heeft Danskind gewoon pech gehad dat het haar zo beïnvloed heeft. Hebben we nog even de ´bijzaak´ van de twee gevonden afwijkingen op de ct-scan.
2. Het is geen EBV en dan worden we gelijk doorgestuurd naar oncologie.
Hoe dan ook moet Danskind over een aantal weken door voor een nieuwe ct-scan, zitten we dus nog steeds in deze onzekerheid. Maar het klopt niet, wij komen er niet uit. Alle symptomen waarvoor we in eerste instantie naar de spoed en daarna naar het ziekenhuis gingen, zijn weg. Antibiotica doet niets met virussen en kankercellen, werkt alleen tegen bacteriën, maar dat is uitgesloten met de bloedtesten en de swaps. Huh...? Mijn hoofd draait overuren in de nu al onafgebroken stroom aan gedachten, angsten en potentiële verklaringen. Te midden van dit alles loopt mijn inmiddels platgeprikte en met plastic dinosaurussen overladen Danskind aan mijn jas te trekken met de vraag of we nu asjeblieft naar huis kunnen want het is hier stom en ze is moe.
Morgen kan Danskind weer gewoon even een normaal kind zijn en mag ze van de artsen voor een halve dag even terug naar haar school, naar haar vriendjes, vriendinnetjes, Knuffeljuf en alle andere juffen en meesters die hebben meegeleegd met deze afgelopen bizarre week. We zijn eigenlijk niets wijzer geworden vandaag en moeten dus nog wachten op de uitslag van de EBV test die uiterlijk donderdag komt.
Man, wat zijn mijn duimen rauw aan het worden.