Station Normaal Centraal

Oma Hondje had de hond in goede zorgen achtergelaten bij Opa Hondje en was hierdoor even een aantal dagen bij ons. Oma Hondje is een fantastische tuin opklusser en laat dit nou net een onderdeel zijn van ons huis waar nog veel liefde en aandacht aan besteed mag worden. Het is fijn iets in je handen te hebben waarvan je weet dat het straks alleen maar mooier wordt. Het planten van de toekomst, want een boom planten doe je nooit voor jezelf.

Durven denken aan de toekomst deden we even een tijd niet hier in huis. De sneltreinvaart waarin wij in die eerste dagen met Danskind meegevoerd zijn langs bloedproeven, scans, gesprekken, antibiotica, kwam al ietsje langzamer aan bij het volgende station; het in- of uitsluiten van EBV, Pfeiffer. Papa Baard en ik zaten gelijk (en zitten misschien nog wel steeds) aan boord van die supersonisch snelle trein waar we bij het eerste station opgestapt zijn. Meegesleurd naar een voor ons onbekende toekomst met stations zonder voor ons bekende namen, terwijl eigenlijk onze hele wereld stil stond op het moment dat de artsen actie maakten en ons gelijk wilden terugzien. We snappen het niet, het gaat zo snel, was meermaals onze conclusie. Misschien moest het ook wel zo snel gaan, want wie weet of het inderdaad Hodgkin is? We wisten en weten het, eigenlijk nog steeds, niet. 

Wat we na het gesprek met de arts op donderdag wél weten is dat Danskind ronddanst, nu weliswaar wat minder actief dan normaal, met een relatief nieuwe EBV besmetting, volgens de gevonden antistoffen in het bloed. Op mijn vraag hoe hij dan de plekken die gevonden zijn op de scan kon verklaren antwoordde de arts dat dit beeld heel goed past bij een EBV besmetting. Dat wil dus zeggen dat er ´ergens´ in het lichaam lymfeklieren opzetten. Bij de meeste mensen met een EBV besmetting gebeurt dit in de hals waardoor ook slikken lastiger wordt, maar het lichaam van mijn eigenwijze Danskind besloot de lymfeklieren rond haar longen te kiezen. De plek in haar linkerlong dan? Die was te verklaren door een longontsteking, ontstaan door de EBV besmetting, die daar zat én die dus reageerde op de antibiotica. Verder heeft Danskind blijkbaar ook last van een opgezette milt. Gezien deze recht onder de opgezette plek in haar long zat, was deze in eerste instantie even gemist (?). Er is ons als ouders van Danskind meegedeeld dat ze even geen paard mag rijden en geen contactsporten mag doen. Helemaal goed. Deed ze toch al niet.

Wat een goed nieuws hoor ik je denken! Is dan dit hoofdstuk nu al uitgelezen? Helaas nog niet. Er is nog steeds concensus dat ons Danskind haar lichaam wel behoorlijk heftig gereageerd heeft op de EBV besmetting en dat het niet uitgesloten is dat het toch in een combinatie met Hodgkins kan zijn. Het gebeurt tenslotte, niet vaak gelukkig, wel eens dat EBV zich doorontwikkeld in Hodgkins wanneer EBV in de lymfeklieren rondom de longen zit. Top. Over 6 weken zal er opnieuw bloed worden geprikt en een nieuwe scan worden gemaakt van Danskind en over ongeveer 7 weken weten we de uitslag. 

Dit betekent concreet ook dat ik hier minder zal bloggen en misschien zelfs ook mijn blog verwijder omdat het dus niet perse Hodgkins hoeft te zijn en het niet goed voelt om dan gebruik te blijven maken van dit platform. Dit weten we dus waarschijnlijk over 7 weken. Nog even met spanning doorzitten tot het volgende moment. 

Met Danskind zelf gaat het eigenlijk best goed, ondanks de moeheid. Ze springt een plié in de lucht wanneer ze hoort dat we voorlopig even niet naar het ziekenhuis hoeven, ze stelt veel vragen over wat er allemaal gebeurd is, is inmiddels gestopt met zeggen dat de dokters stom zijn (want ze hebben wel haar long beter gemaakt waardoor ze veel minder hoest), mag bovendien op de halve dagen dat ze gaat echt heerlijk spelen met haar vrienden en vriendinnen én is voor binnenkort ook nog eens uitgenodigd voor een feestje. Heel normaal dus.

Het normaal haalt Papa Baard en Mama Moestuin nog behoorlijk in op dit moment. We kunnen het niet bevatten dat we de snelheid mogen afschalen, dat we niet hoeven nadenken over de impact die alles gaat hebben voor Danskind, Pindakaaskind en voor ons, dat we misschien toch weer ons leven kunnen oppakken zoals dat was. Dat we misschien voorzichtig ook weer een uitje of iets kunnen en durven plannen. We hebben zo´n enorme shock gehad van alles wat de afgelopen week gezegd en gedaan is, hadden in ons hoofd al 100.000 scenario´s gehaald en het kost ons best wat energie en tijd om onze trein ook weer aan te passen naar ´normaal´. We durven het normaal nog niet goed, hebben eigenlijk nog geen vertrouwen in het normaal. 

Lieve familie, vrienden, collega´s en andere lezers. Weet dat jullie steun voor ons echt onmisbaar is (geweest). We voelen ons gesteund en omringd met liefde en hoop. 
Het blijft voor ons nog even spannend dus vergeef het ons asjeblieft wanneer we iets vergeten, misschien iets te heftig uit de hoek komen of wanneer ons iets gewoon even niet lukt. We doen ons best.