Flashback
"Hé hier heb ik al eens gerijden", zegt Danskind als een echte bijna 5-jarige vrolijk op de achterbank van de auto. Ze weet wat er staat te gebeuren. We gaan naar het ziekenhuis voor een nieuwe scan van haar longen. "Ja, hier hebben we al een aantal keer eerder gereden", papegaai ik terug naar haar, beetje verzonken in gedachten. Papa Baard focust zich nog maar eens op de route en stuurt naar rechts in plaats van links. Op naar de parkeergarage van ingang 70.
Eenmaal aangekomen en onderweg naar de afdeling, huppelen Danskind, Papa Baard en ik nog maar eens door de gang heen op weg naar wachtkamer 5. Want ja, waarom ook niet? Het zou ook kunnen dat het hierna allemaal klaar is en we opnieuw mogen beginnen met vertrouwen in het leven, in haar lijf. Voor nu durven we dat nog niet en zien we achter alles wat er gebeurt nog een rode vlag.
Eerder deze week zijn Danskind en ik gaan bloedprikken en ik was stom verbaasd. Al die filmpjes, boeken, ademoefeningen en praten over bloedprikken heeft zowaar zijn vruchten afgeworpen en Danskind zat al net zo vrolijk op de schoot van Mama Moestuin af te wachten tot ze geprikt werd. Na een toverpleister en een wachttijd van 45 minuten in de wachtkamer voorafgaand aan het prikken was mijn shirt haast niet meer droog, afwachtend van de komende hel. Maar Danskind heeft zowaar geleerd dat het soms beter is om even weg te kijken tijdens het prikken zelf, adem te blijven halen en vooral te praten over roze olifanten met de prikjuf. Ja echt! Die hing bijna levensgroot in de prikkamer, dan moet je het wel hebben over de olifant in de kamer. Een glitterring uitgekozen bij de prikjuf en een ijsje verder, vertelde Danskind aan iedereen die het wilde horen dat ze helemaal niet verdrietig was geweest. Stoer he!
Na de scan vandaag gelijk even het thuisfront laten weten hoe het ging en dat wij super trots zijn op Danskind en hoe ze dit gedaan heeft de afgelopen paar dagen. Wat ze deze keer graag wilde hebben na het ziekenhuis bezoek? "Gewoon, een broodje kaas, mama. Asjebliééft?" Én natuurlijk ook een muffin zo groot als haar hoofd.... Pics or it didn´t happen hoor ik je denken. Geloof me maar gewoon. Na 3 happen hoorde we "Ik vind hem toch niet zo lekker" en was Mama Moestuin het slachtoffer om deze monsterlijk grote muffin te lijf te gaan. Oef... Daarom. Geloof me maar.
Vandaag was Danskind haar groep naar het natuurreservaat/kinderboerderij bij ons in de buurt en toen we daar aankwamen, kwam Knuffeljuf al op ons afgestormd en sloot Danskind in haar armen. Danskind begon wild te vertellen wat er allemaal gebeurd was en vooral ook dat ze een broodje kaas had gegeten en was daarna eigenlijk haar verhaal al kwijt want ze wilde gewoon gaan spelen met haar vrienden. Na een knipoog, een geruststellende toespraak én nog de opdracht vandaag ook even aan onszelf te denken, liepen Papa Baard en ik terug naar de auto, terug naar huis.
Op dit moment bevinden we ons even in limbo. Het voelt bijna een beetje als een slechte cliffhanger waarvan wij op dit moment eigenlijk niet willen weten hoe het af gaat lopen. Alsof je een berichtje krijgt van iemand en die aan je partner geeft om eerst te lezen. Zodat diegene je gerust kan stellen, je kan voorbereiden op het nieuws dat je krijgt. Behalve dat we weten dat we deze week meer horen, weten we niets. Duurt dat lang? Ja absoluut, iedere dag is er 1 teveel. Is dat eng? Jazeker, want wie weet gaat dat belletje ons leven nog verder op zijn kop zetten. Wat is de volgende stap? Geen idee. Wat we wel weten is dat we die stap, wat er ook staat te gebeuren, samen zetten met onzettend veel mensen om ons heen.
Dankbaar voor alle steun, berichtjes, gedachten, gekruiste vingers (doen die van jullie ook zo´n zeer?), knuffels en vooral begrip die vooral Papa Baard en ik gehad hebben. Jullie zijn onmisbaar voor ons.
Bijgevoegd een lied waarop Danskind al danste met Barbapappa toen ze 2 jaar oud was.